Stefanie: ‘Ik voel een raar soort geluk, dat een beetje pijn doet’
19 mei 2022
Het jaarlijkse fotoboek voor mijn jongste dochter staat al twee maanden kant-en-klaar op mijn account bij een fotoboekenprogramma. Ik heb het nog niet laten afdrukken.
Het boek over het 11e levensjaar van mijn dochter is weer dik geworden; 84 pagina’s. Het kost 101,91 euro. Veel geld, maar ik ben gek op foto’s en vind het leuk om elk jaar een mooi herinneringenboek aan mijn dochter te geven.
Momenten vangen
Wachten met afdrukken loont. En het is nuttig om lid te zijn van de nieuwsbrief van het online fotoservicebedrijf. Ik volg acties op de voet en hap niet bij 25% korting. Mijn favoriete korting is die met gratis extra pagina’s. Ik kies altijd een boek van 21 x 21 centimeter met een harde fotokaft en standaard 24 liggende pagina’s. Het aantal pagina’s schiet gedurende het jaar altijd gigantisch omhoog, waardoor het bedrag oploopt. Ik maak dan ook zo veel mooie foto’s. Overal zie ik mijn kind: naast de taart waar ze zo trots op was en bij de manege op haar favoriete paard. Ik zie haar verwaaide haren op de boot naar Texel, haar lange benen naast onze bijzondere boom hier ver vandaan. Op ons grote bed, ‘gedekt’ voor een moederdagontbijt, twinkelen de ogen van mijn dochter. Ik zie haar brede lach vanuit een kermisattractie, haar liefdevolle blik naar de puppy van mijn oudste dochter en pretogen op vakantie bij haar penvriendinnetje. Overal dat perfecte gezicht. Ik ben verliefd en alles duizelt, omdat een jaar zo snel voorbij gaat. Wanhopig vang ik momenten om ze in fotoboeken op te sluiten.
Fotoboeken
De oudste kinderen hebben ieder ook wel meer dan 10 fotoboeken meegekregen. Ik plakte daar zelf foto’s in en schreef er plaatsnamen en data bij. Met een digitaal fotoprogramma gaat het gemakkelijker en wordt het mooier. Zo’n boek is prijzig, maar nu zie ik eindelijk mijn favoriete aanbieding, dus vul ik de kortingscode in: ‘gratispaginas22’. Het bedrag verandert in 68,40 euro. Nog steeds veel geld, maar ach, één keer per jaar…
Raar soort geluk
Voor mezelf laat ik af en toe wat foto’s afdrukken en schuif die in een bewaarmapje.
Misschien kijkt mijn dochter er later weinig naar, maar nu bekijken we af en toe een fotoboek. Als ik al die herinneringen voorbij zie komen en mijn kind zie groeien, voel ik een raar soort geluk, dat een beetje pijn doet, maar ook prettig is. Dat bijzondere gevoel is het geld en de moeite meer dan waard. Maar het gouden randje aan elke herinnering is ongrijpbaar voor de camera en zit verankerd in mijn hart.
Lees ook: ‘Ben ik dat? dacht ik een fractie van een seconde’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
