Stefanie: ”Ik red me wel,’ had ik cool gezegd, maar wat als ik het verpest?’
24 februari 2022
Na een turbulente week met emotionele uitbarstingen, is mijn dochter tot rust gekomen. Verhuizen is ook niet niks, maar na een gesprekje gaat het wel weer.
Toch blijft ze vandaag in haar oude huis. Ik ga naar het nieuwe appartement. De achterwand van de slaapkamer is één keer gerold in een oudroze kleur. Het is de bedoeling dat ik hem nog een keer verf. Tot nu toe heeft Dirk bijna alles gedaan. Ik had wel behang verwijderd en dozen gesjouwd, maar wil graag meer doen. Dirk is aan het werk. Ik ben vrij en sta alleen in de nieuwe woning van onze dochter, compleet uit mijn comfortzone. Ik heb niet eens kluskleding en heb een tamelijk goede spijkerbroek opgeofferd.
Onzeker type
Ik doe de portabel radio aan. Met moeite open ik het blik verf. Goed roeren, netjes werken, overzicht houden. Alles wat ik heb gehoord, probeer ik op te volgen. ‘Ik red me wel,’ had ik cool gezegd, maar wat als ik het verpest? Ik heb wel eens een kastje opgeknapt en een kamer gesausd, maar beschik over weinig ervaring. Bovendien ben ik een onzeker type dat haar man tijdens het klussen herhaaldelijk om advies vraagt. Dat past niet in deze tijd van vrijgevochten vrouwen – sorry, ik werk eraan.
Voorzichtig giet ik de roze brei in een verfbakje. Zo, afstrijken met een kwast. Hé, wat zijn die bobbeltjes in de verf? Toch even videobellen met Dirk. ‘Dat is lucht. Gewoon goed doorrollen.’ Ik rol goed door: van boven naar beneden, van links naar rechts, ladder behoedzaam verplaatsen, plafond niet raken. Ik werk uiterst voorzichtig. Het voelt wat houterig, maar na een tijdje heb ik de smaak te pakken. Ik zwier met de roller over de muur en zing mee met de radio. Het wordt mooi!
Nagerold
Ik begin op tijd met opruimen en schoonmaken. De boel netjes achterlaten; hier heeft iemand gewerkt, die alles onder controle heeft. Trots kijk ik naar het resultaat. Ik kan dit!
’s Avonds gaat Dirk ook nog even naar het appartement. Hij wil een wand in de woonkamer verven. Als hij thuiskomt, vraag ik – stiekem vissend naar een complimentje: ‘Is de roze muur mooi opgedroogd?’
‘Ja hoor, maar ik heb hem nog wel wat nagerold.’
‘Nagerold?’ vraag ik teleurgesteld.
‘Een tikkeltje maar,’ antwoordt Dirk.
Beetje jammer, maar ik moet er nog in komen. En het voelt toch fijn dat ik iets voor mijn dochter kon doen. Bovendien heb ik nu een heuse werkbroek compleet met vrolijke verfspetters.
Lees ook: ‘Hoewel ze volwassen is, blijft ze een beschadigd kind’
Over Stefanie
Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
