Stefanie: ‘Het ontroert mij nu nog als ik aan de schoenloze kindjes terugdenk’

9 oktober 2020

“Het was juni 1998. De oudste meisjes zaten in groep 1 en 2 en hadden bijna zomervakantie.

Gek op de kinderen

De tweeling kon vanwege hun forse achterstand vanaf september op een medisch kinderdagverblijf voor kinderen met ontwikkelings- en gedragsproblemen terecht. Tot die tijd waren ze hele dagen thuis. Wanneer ik niet werkte, was ik bij het gezin om Dirk te helpen en misschien ook wel uit eigen belang. Ik was gek op de kinderen. Besefte ik wel hoe ernstig het met hen was gesteld?

‘Is dat meisje er alweer?’

Dirk vertrouwde mij de kinderen volledig toe. Zelfs nadat ik bij Faith een luier verkeerd omdeed.
‘Die moet andersom’ zei Dirk glimlachend. Beschaamd draaide ik de luier goed.
Tegen de oudste meisjes waren we eerst nog voorzichtig. Zij maakten de verhuizing naar hun vader bewust mee. Ik werd langzaam geïntroduceerd. Al maakten de oudste kinderen er geen probleem van dat ik er was.
‘Is dat meisje er alweer?’ vroegen ze vrolijk. Ze genoten van de aandacht die ik hen gaf.

Niet gehecht

De tweeling had zich nog nooit aan iemand gehecht. De plaatsing bij hun vader leek aan hen voorbij te gaan. Ze waren lange tijd aan hun lot overgelaten, lagen vaak in de box en kwamen zelden buiten. Ook waren ze het niet gewend dat er op hun behoeftes werd gereageerd.

Geen schoenen

Dirk en ik wilden met hen een uitstapje maken naar de vijver vlak voor de flat waar Dirk woonde. Dat was voorlopig spannend genoeg.
Toen de luier goed zat, zocht ik kleertjes. Er waren vuilniszakken met broekjes, truitjes, jurkjes en ondergoed. Waarschijnlijk een collectie liefdadigheid. Ik trok Faith een legging met een jurkje aan en een paar sokjes. Best mooi en het paste goed.
Schoentjes zag ik nergens.
‘Hebben ze geen schoenen?’ vroeg ik verbaasd.
Het ontroert mij nu nog als ik aan de schoenloze kindjes terugdenk.

‘Eerste schoentjes’

Ik tilde Faith op. Ze was vederlicht. Ik voelde haar lichaamswarmte en zag een melkwit armpje over mijn mouw bungelen. Ik voelde mij mede verantwoordelijk voor dit kwetsbare kind en wilde haar beschermen.
Buiten begon Faith te huilen. Ik prevelde geruststellende woordjes en ging met haar aan de rand van de vijver op het gras zitten. Er kwamen eendjes op ons af.
Ineens stopte Faith met huilen. Ik volgde haar blik. Keek ze echt naar de eend of gingen haar ogen dwars door de watervogel heen?
‘De eerste ontmoeting met een eend’, zei Dirk.

We zochten de vuilniszakken met kinderkleding uit en kochten schoenen voor de tweeling. Hun eerste schoentjes.”

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie