Stefanie: ‘Ik voel een lichte spanning opkomen. Waarom doe ik dit?’

22 december 2022

‘Verzamel herinneringen in plaats van bezittingen.’ Cliché, maar wel een uitspraak die ik ter harte neem. Toch is het ook leuk om cadeautjes te geven. Vooral aan een kind.

Mijn jongste dochter wilde een wafelijzer voor Sinterklaas. Ik kocht het en kon niet wachten tot na 5 december. We bakken veel samen, van een eenvoudige cake tot een ingewikkelde verjaardagstaart. Wafels hadden we nog nooit gemaakt. Mijn dochter wilde het wafelijzer na Sinterklaas direct uitproberen. Een paar simpele ingrediënten werden door het ijzer omgetoverd tot heerlijke wafels.

Wafels

Toen ik een paar dagen later thuis kwam uit mijn werk, was mijn dochter weer wafels aan het bakken. Ze had de smaak te pakken!
‘We kunnen voor mijn collega’s wel een keer wafels maken,’ stelde ik voor. Dat vond ze een goed idee. Ik vertelde het op mijn werk, waarna ik er door mijn collega’s continu aan werd herinnerd.
Eigenlijk heb ik er helemaal geen tijd voor. Op mijn vrije dag heb ik het altijd druk. En als ik zelf aan het werk ben, kan het ook niet. Wat heb ik mij op de hals gehaald? Maar, beloofd is beloofd!

Waarom doe ik dit?

Vanmiddag laat ik de boel de boel. Mijn dochter en ik pakken het wafelijzer, ingrediënten en hulpattributen in, want we maken de wafels ter plaatse. Lekker vers!
Het is al bijna half vier. Vlug aan de slag, voordat het richting sluitingstijd gaat. Ik voel een lichte spanning opkomen. Waarom doe ik dit? Gelukkig is het niet moeilijk en kan het bijna niet mislukken. Maar nog voor de eerste wafels gebakken zijn, brandt mijn dochter zich aan het voorverwarmde ijzer. Ze koelt haar vinger onder de kraan, maar de pijn blijft terugkomen. Ik bind een koud, nat doekje om haar vinger. Dat helpt, maar belemmert het klaarmaken. Mijn dochter blijft vrolijk. Vooral wanneer mijn collega’s met blije gezichten de kantine binnenkomen.

Stralen

Op ieder bordje leggen we twee wafels met: poedersuiker, aardbeien, slagroom en chocoladeballetjes. Gelukkig lukt het mijn dochter – ondanks haar zere vinger – om de wafels er mooi uit te laten zien. Natuurlijk krijgt ze veel complimentjes.
Thuis doet de vinger van mijn dochter nog pijn, maar ze blijft opgewekt. Ik maak het doekje voor haar vinger opnieuw nat en heb veel op te ruimen en schoon te maken. Maar wat zag ik mijn dochter stralen. Geweldig toch om op het werk van je moeder voor allemaal grote mensen iets lekkers klaar te maken. Dit vergeet ze nooit meer. ‘Verzamel herinneringen in plaats van bezittingen’, maar in dit geval draagt het bezit van een wafelijzer wel bij aan de mooie herinnering.

Lees ook: ‘Ik vroeg me af of ze wel op mij zat te wachten’

Over Stefanie

Stefanie (49) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.