Stefanie: ‘Ik heb geen feest gegeven, maar ben uitgeblust’
3 oktober 2022
´Wama, wama, wama, je bent de allerliefste mama.´ Deze tekst hangt in de keuken als ik op mijn verjaardag beneden kom. Voordat ik mijn cadeautjes openmaak, moet ik de opdrachten die erop staan uitvoeren: ‘Zing Let it go! Roep buiten dat je jarig bent. Doe een dier na.’
De initiatiefneemster (mijn elfjarige dochter) glundert. Haar twinkelende ogen zijn het mooiste cadeau!
Ziekenhuis
Op mijn werk hangt vandaag een poster met weetjes over mij, waaronder mijn leeftijd. Daar kan ik niet meer over liegen. Even trakteren en op tijd naar huis om na schooltijd met mijn elfjarige dochter een taartje te verorberen. Daarna door naar het ziekenhuis, waar mijn jongste, volwassen adoptiedochter haar amandelen heeft laten verwijderen. Haar pb’er van het begeleid wonen zit naast haar bed, maar moet wegens onderbezetting terug naar de woonlocatie. Aanvankelijk zou ik gelijk mee gaan naar het ziekenhuis, maar ik hoorde dat de begeleidster er ook bij zou zijn. Mijn dochter wilde ons allebei aan haar bed. Daar zit het ziekenhuispersoneel vast niet op te wachten. Ik merkte dat mijn dochter haar pb’er niet wilde of durfde af te zeggen. ‘Voel je niet bezwaard,’ drukte ik haar op het hart en trok mij terug. Wellicht zou ik me vroeger uit onzekerheid gepasseerd hebben gevoeld, maar nu vind ik het juist fijn dat zij ook een goed contact met haar begeleidster heeft.
Goed contact of niet, de pb’er moet weg. Ik word alsnog opgetrommeld, tot spijt van mijn jongste dochter, omdat ik op mijn verjaardag wegga. Ik vind het nog steeds moeilijk wanneer ik er niet voor ieder kind tegelijk kan zijn, maar mijn jongste dochter zegt dapper dat ze in de tussentijd de extra taart die zij heeft gebakken zal versieren.
Mijn geopereerde dochter is helder en mag naar haar eigen woning. Geen taart voor haar, wel een waterijsje.
Uitgeblust, maar een fijn gevoel
Mijn partner is terug van zijn werk en heeft snackjes klaargemaakt, dus gauw weer naar huis om te snacken en van een prachtige verjaardagstaart te snoepen. Ondertussen beantwoord ik telefoontjes en brengt een vriendinnetje van mijn dochter een lief cadeautje. Het bezoek van mijn oudste dochter heb ik aankomend weekend nog te goed. Nu plof ik op de bank neer.
‘We zouden toch een masker op doen?’ Mijn dochter wijst naar een doosje dat ik van haar heb gekregen. Zelfs voor een rustgevend gezichtsmasker kan een mens te moe zijn. Maar beloofd is beloofd. Uiteindelijk ga ik met een fris gereinigd gezicht naar bed. Ik heb geen feest gegeven, maar ben de eerste dag van mijn nieuwe levensjaar helemaal uitgeblust en toch heb ik een heel fijn gevoel.
Lees ook: ‘Complete rust… totdat ik moet plassen’
Over Stefanie
Stefanie (49) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
