Stefanie: ‘Het is niet gelukt om alle vier een veilige hechting te geven’

2 juni 2022

Op internet staat een verhaal over een katteneigenaar. Zijn kat plaste in huis. Deskundig advies hielp niet, dus zocht hij zelf uit wat hij eraan kon doen en ontwikkelde een anti-pies stappenplan. Gek, dat er weinig bekend is over zo’n veelvoorkomend probleem.

Dat geldt ook voor een onveilige hechting, waar ongeveer 35 procent van alle kinderen last van heeft. De helft van deze kinderen gaat zonder zware, mentale problemen door het leven. Maar 15 procent hiervan heeft een problematische, verstoorde hechting. Toch is er te weinig over bekend, zijn er veel misvattingen over en is er geen kant-en-klare oplossing voor de gevolgen van een onveilige hechting. Onder andere geadopteerde kinderen en kinderen die opgroeien in pleeggezinnen lopen een verhoogd risico.

Veilige hechting

Mijn kinderen kwamen uit een onveilige situatie en werden verwaarloosd. Als twintiger dacht ik dat alles wel goed zou komen. Wij gaven de kinderen immers: liefde, aandacht, veiligheid en structuur. Ik scheen bevestiging te krijgen; de kinderen gingen zienderogen vooruit. Toch is het niet gelukt om alle vier een veilige hechting te geven. Dat is lastig uit te leggen. Een kind dat niet goed gehecht is, heeft vaak plezierig contact met vreemden. Dat is een valkuil bij de signalering, want het lijkt daardoor mee te vallen. Oppervlakkige relaties zijn voor het kind gemakkelijker vol te houden. Diepgaande relaties gaan zij vaak uit de weg, uit angst afgewezen te worden. Niemand kent werkelijk het kind dat zich staande probeert te houden met leugens, manipulatie, afwijzend en uitdagend gedrag.

Overleefstand

Misschien kan ik – zoals de kattenpiesman – lering trekken uit: ervaring, boeken en internet en daarmee een stappenplan maken om het lijden van het bodemloze kind en de wanhopige ouder te verminderen. Ik zou ter vergelijking gehechte en onthechte mensen kunnen interviewen. Maar mijn vragen zouden te pijnlijk zijn voor een onthecht kind, waardoor het niet naar waarheid antwoordt, maar met woorden waarbij het zich veilig voelt. Een onthecht kind staat op de overleefstand, zijn of haar geweten is daar ondergeschikt aan.

Ik zou willen ontrafelen wat onthechte kinderen werkelijk voelen. En waarom het ene adoptiekind zich wel kan hechten en het andere, met dezelfde opvoeding, niet.
Mijn adoptiekinderen zijn volwassen. Met bijna allemaal heb ik een goede band. Een adoptiekind kan dus prima een liefdevolle relatie aangaan, maar dat lukt niet ieder aangenomen kind.

Ik maak geen stappenplan. Toch blijf ik een zwak houden voor onveilig gehechte kinderen en volwassenen. Zij zijn gewoon mensen, zoals iedereen. Diep vanbinnen hunkeren zij naar liefde en geborgenheid. Het is zo jammer dat zij het puzzelstukje, dat binnen handbereik ligt, niet willen, durven of kunnen aanleggen.

Lees ook: ‘Is bankhangen taboe geworden?’

Over Stefanie

Stefanie (48) adopteerde de kinderen van haar vriend. Elf jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.