Stefanie: verjaardagscadeau

22 september 2017

Ik kan sneller dan verwacht geopereerd worden. Gelukkig maar. Langer wachten is bijna niet meer te doen.

Ik kan sneller dan verwacht geopereerd worden. Gelukkig maar. Langer wachten is bijna niet meer te doen.

‘Op mijn verjaardag', zei ik.
‘O ja, nu zie ik het ook', zei de mevrouw van het ziekenhuis aan de andere kant van de lijn.
‘Geeft niets hoor', antwoordde ik.
Dat de operatie op mijn verjaardag is gepland, vind ik niet erg. Dan heb ik een excuus om geen feestje te hoeven vieren.

Ik vind het wel erg dat de operatie tegelijk met het schoolkamp van Adriana valt. Als zij terugkomt van dat kamp, ben ik onder narcose. Dirk haalt Adriana op, dat komt wel goed, maar ik had daar ook graag bij willen zijn. Ik kan me goed vinden in de visie van een jenaplanschool, maar de kinderen gaan op die school in groep drie al op kamp. Dat is wel erg vroeg. Misschien goed om elkaar beter te leren kennen, maar Adriana heeft nog maar één keer ergens gelogeerd.

Ik dacht dat ik die kamponderneming onder controle had door mij op te geven als kampouder. Bij de kleuters heb ik dat ook gedaan, al waren dat maar drie dagdelen. Nu zou het om drie hele dagen en twee nachten gaan. Ik had zin om een groepje kinderen te begeleiden en ik zou dan ook bij Adriana zijn. Mijn lichaam besloot anders. Ik kon niet mee. Adriana was daar verdrietig over, maar uiteindelijk pakte ze het goed op. Tot de ochtend van vertrek. Toen werd ze steeds aanhankelijker. Ik gaf haar een zilveren kettinkje met een hangertje van een kat. Dat had ik in een sentimentele bui besteld.

Ik heb ineens behoefte om cadeautjes weg te geven. Voordat ik vrijdag naar het ziekenhuis ga, leg ik voor de achterblijvers thuis een kleinigheidje klaar, alsof ik op een lange reis ga. In zekere zin is het ook een reis. Ik ben een aantal dagen van huis. Het is ook een reis naar gezondheid. De cyste en het vocht worden uit mijn buik verwijderd. Als de artsen geen vervelende cellen vinden, kan ik aan mijn herstel beginnen. Maar het is vooral een reis waarop ik bewust stil sta bij mijn leven. Weer even de puntjes op de i. Niet doorjakkeren met zorgen of verdriet. Hoe kan ik uit mijn leven halen wat erin zit? Loslaten waar ik geen invloed op heb en omarmen wat het leven mij wel biedt. Ik ben niet fit, maar voel wel dat ik optimaal wil leven. 

Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!