Stefanie: ‘Ik weet wat mij te doen staat, maar voel mij een barbaar’

21 februari 2020

In een grote discountwinkel ziet Adriana mini speelgoedbadjes met baby’tje erin, waar ze thuis al één van heeft. De piepkleine poppetjes hebben een witte luier aan, die blauw of roze kleurt als je hem in water onderdompelt.

In een grote discountwinkel ziet Adriana mini speelgoedbadjes met baby’tje erin, waar ze thuis al één van heeft. De piepkleine poppetjes hebben een witte luier aan, die blauw of roze kleurt als je hem in water onderdompelt.

Op is op

Het is een verrassing welke baby je koopt, want het badje is ingepakt. ‘Mag ik nog één kopen? Ik heb wel twee euro’. ‘Je kunt beter verder sparen’ adviseer ik. ‘Jij zegt altijd: je mag zelf weten wat je van je geld koopt, maar op is op.’ Mijn woorden worden handig tegen mij gebruikt. ‘Heb je geld bij je?’ vraag ik dus maar. ‘Nee, maar ik geef het je thuis direct terug’, belooft Adriana. Vooruit dan maar.

Een clowntje

In de auto maakt Adriana opgewonden de verpakking open. Dan blijft het stil. Ik kijk opzij en zie een poppetje met een lelijke, rode mond. ‘Het lijkt wel een clowntje’ zeg ik.
‘Ja, ik vind hem stom en nu ben ik ook nog twee euro kwijt,’ zegt Adriana beteuterd. Ik heb met haar te doen. Thuis kijkt Adriana of de luier roze of blauw kleurt. Daarna laat ze het baby’tje links liggen en gaat met haar paardjes spelen. Ze is waarschijnlijk vergeten dat ze mij nog twee euro zou geven.

Tekst gaat verder onder de foto

Lees ook haar vorige blog: ‘Fouten maken je sympathiek en menselijk’

Een barbaar

Ik wil niet over het geld beginnen. Het is al zo sneu dat Adriana het poppetje niet mooi vindt. Toch is het mijn taak haar te leren hoe ze met geld omgaat. Mijn dochter een stukje financiële opvoeding geven is een groter geschenk dan twee euro kwijtschelden. Maar ik wil lief en gul zijn en vind opvoeden daarbij soms een lastig struikelblok. Als ik Adriana naar bed breng, zie ik haar spaarpot op de kast staan. Ik weet wat mij te doen staat, maar voel mij een barbaar. Dat stomme poppetje kost Adriana zakgeld voor twee weken. Met een steen in mijn maag zeg ik zo luchtig mogelijk: ‘Ik zou nog twee euro terug krijgen.’

Moeder van niks

‘O ja’ zegt Adriana. Verbaasd kijk ik toe hoe Adriana vrolijk twee losse euro’s uit haar spaarpot haalt. Ze moest vanmiddag haar teleurstelling over het lelijke poppetje gewoon even uiten. Volgens mij tilde mijn moederhart zwaarder aan de tegenvaller dan mijn dochter zelf. ‘Ga je nou voorlezen?’ vraagt Adriana ongeduldig. Ik kruip naast haar in bed en lees voor uit: ‘Een vampier van niks’. Ik ben blij dat ik mij vandaag aan de financiële opvoeding heb gehouden. Zo voel ik mij tenminste geen moeder van niks.

Lees ook: ‘Ik weet niet of mijn kind op dit moment meer contact aan kan’

Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.