Stefanie: ‘Waarom bestaat er geen GoodMother-certificaat?’

8 november 2019

‘Twintig voor twaalf? Ik dacht twintig voor elf’. Daar sta ik dan, een uur te vroeg, met een luid miauwende, zes kilo wegende kater, voor de balie van het dierenziekenhuis.

‘Twintig voor twaalf? Ik dacht twintig voor elf’. Daar sta ik dan, een uur te vroeg, met een luid miauwende, zes kilo wegende kater, voor de balie van het dierenziekenhuis.

Kattenkamer

‘U mag zo lang in de kattenwachtkamer plaatsnemen,’ zegt de assistente vriendelijk. Ik ga het nieuwe kattenkamertje in. Zo komt onze kater Boeddha in ieder geval niet in contact met honden. Hij is zelfs de enige kat in de wachtkamer. Ik lees allerlei foldertjes. Met mijn wijsvinger door de tralies van het reismandje aai ik onze angstige kater. Al gauw miauwt hij niet meer. Er zit een feromonenverdamper in het stopcontact. Dat verspreidt een moedergeur, waardoor katten rustig worden.

Certificaat

Na een half uurtje weet ik alles over kattenverzekeringen, -inentingen en -gebitsverzorging. Als ik opnieuw naar de kast met folders loop, begint Boeddha te miauwen. Och, hij wil dat ik bij hem blijf. Ik pak gauw nog iets te lezen; een geplastificeerd A4-tje. ‘CAT Friendly Clinic accreditatie’ staat erop. Met mijn wijsvinger op Boeddha’s kopje, lees ik over het keurmerk voor juiste en begripvolle omgang met katten door dierenartsen en bijbehorend personeel. Een soort ISO-certificaat dus, maar dan voor dierenartsen. Het houdt in dat geaccrediteerde dierenartsenpraktijken een hoger niveau van kattenzorg hebben bereikt.

Lees ook: Stefanie: ‘Mijn moederhart wint het van mijn bezwaren’

Onzeker

We zijn eindelijk aan de beurt. Onze kreupele kater heeft waarschijnlijk artrose. De dierenarts wil röntgenfoto’s van zijn poot maken. Ik vind het akelig om Boeddha in de kliniek achter te laten, maar hij is in gecertificeerde handen. Jaloers op het keurmerk rijd ik naar huis. Als ik die zou bezitten, zou ik me niet onzeker voelen over het moederschap en weten dat adoptie van verwaarloosde kinderen gecompliceerd kan zijn. En niet zo zeer te maken heeft met hoe je het als moeder doet. Het blijft in mijn hoofd spoken. Ook al zijn mijn adoptiekinderen volwassen en is er uit ons speciale gezin ook veel moois voortgekomen.

Beloftes nakomen

Adriana is nog op school. Ik heb met haar afgesproken om vanmiddag naar de kinderboerderij te gaan, maar nu moeten we eerst naar de dierenarts om Boeddha op te halen. Dan gaan we wel iets later naar de kinderboerderij. Maar we gaan sowieso, want beloftes nakomen, zou een basisvoorwaarde voor het GoodMother-certificaat zijn. Het is stil zonder kinder- en kattengeluiden. Ik ga naar de kooi van Adriana’s cavia’s en verwen de knaagdiertjes met een flink stuk paprika. Als ik dan toch gecertificeerd zou zijn, dan maar gelijk voor al het leven binnen ons gezin.

Lees ook: ‘Ik voel dat ik vijf kinderen heb, ook al is er bij twee van hen afstand’

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie terug.