Stefanie: ‘Voor iedereen die vannacht wakker ligt’

10 november 2022

Voor iedereen die vannacht wakker ligt. Ik sluit mij beschaamd bij jullie aan. Bij al jullie misère, onheil, kommer en kwel. De wereld is er vol van.

Angst

Ik kan er niets aan doen, dat slechts angst mij wakker houdt en een stekende nek mijn nachtrust verstoort. Ik heb een gezin, een huis, een baan en ben – afgezien van die nek – gezond. Je hoort mij echt niet klagen. Maar nu lig ik wakker samen met: daklozen, ongeneselijk zieken, eenzamen, uitgejouwde vluchtelingen, kinderloze wensouders, oorlogsslachtoffers, rouwende mensen, eindjes-aan-elkaar-knopers, verwaarloosde en beschadigde kinderen. Het spijt me dat ik me bij jullie voeg. Jullie slapeloosheid is geoorloofd. Ik heb het recht niet hier te zijn. Die nek is peanuts bij het wereldleed. En waar ben ik eigenlijk bang voor? Is mijn angst terecht of is het een aangeboren eigenschap? Ik kan de angst niet eens goed omschrijven.

Tergend gevoel

Het vliegt mij soms aan dat één van mijn kinderen iets zou kunnen overkomen, dat ik hun leed niet kan verzachten, dat er dingen mis gaan en ik het niet meer kan bolwerken. Gewoon gepieker, dat heeft iedereen toch wel eens? Of de stomme angst dat mensen mij niet moeten. Kom op! Er zijn genoeg aardige mensen om mij heen. Ik heb niet eens tijd voor hen allemaal en ben bang niet iedereen genoeg aandacht te kunnen geven. Altijd maar die angst schuldig te zijn. Is dat herkenbaar? Altijd dat schuldgevoel, alsof ik het beter had kunnen doen, zodat de wereld een klein beetje zachter zou zijn? Vaak heeft mijn angst niet eens woorden, maar is slechts een tergend gevoel.

Het leven is niet eerlijk

Ik sluip naar beneden en slik een tabletje valeriaan. Valsspeler! Het is een bij de drogist verkrijgbaar tabletje op natuurbasis. Wellicht heeft het evenveel effect als een pepermuntje, maar het placebo-effect is ook prima. Ook neem ik een paracetamol, die de nekpijn zal verminderen.
Over een halfuurtje zullen angst en nekpijn verzwakken. Ik zal deze nacht de slaap nog wel vatten. Even beschaamd als ik erin ging, verlaat ik het land der slapeloosheid. Het spijt me. Het leven is niet eerlijk. Ook al is er veel moois, zijn er keuzes en kun je leren omgaan met je beperkingen, toch blijft er veel leed dat moeilijk te verhelpen is. Ik wil dankbaar zijn voor al het goede in mijn leven en daarbij de mensen die lijden niet vergeten en hen een goede nacht toewensen.

Lees ook: ‘Jammer dat ik geen poëziealbums meer voorbij zie komen’

Over Stefanie

Stefanie (49) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.