Stefanie: worden wie ik ben
5 mei 2017
Het wordt op mijn 43e tijd om aan mezelf te werken. Met het boek ‘Leven in je leven’ kan ik de valkuilen in mijn leven leren herkennen en eraan ontsnappen. Dat klinkt fantastisch! Mijn leven staat zo in het teken van mijn kinderen, dat ik soms niet eens weet wie ik ben, wat mijn behoeftes zijn en waar mijn angsten vandaan komen.
Het wordt op mijn 43e tijd om aan mezelf te werken. Met het boek ‘Leven in je leven’ kan ik de valkuilen in mijn leven leren herkennen en eraan ontsnappen. Dat klinkt fantastisch! Mijn leven staat zo in het teken van mijn kinderen, dat ik soms niet eens weet wie ik ben, wat mijn behoeftes zijn en waar mijn angsten vandaan komen.
Uit de test in het boek blijkt dat ‘extreme aanpassing’ en ‘extreem hoge eisen’ mijn valkuilen zijn. Ik wil het anderen naar de zin maken, naar hun wensen leven en de beste moeder zijn. Dat klinkt nobel, tenzij angst of schuldgevoel deze behoeften aanwakkeren. Ik ben best spontaan, maar toch doodsbang om fouten te maken. Ik wil niet om de haverklap ‘sorry’ blijven zeggen. Ook moet ik mijn overdreven verantwoordelijkheids- en schuldgevoel de rug toekeren en niet altijd de goedkeuring van anderen nodig hebben. Het enige dat deze eigenschappen mij opgeleverd hebben is uitputting.
In het boek wordt bij elke valkuil teruggegaan naar de kindertijd. Dan gaat het bijvoorbeeld om kinderen van verslaafde ouders. Ik heb een liefdevolle jeugd gehad. Wel had ik zussen met psychische problemen, maar zij respecteerden mij wel. Ik lees dat je last kunt krijgen van ‘extreme aanpassing’ als je ouders net martelaren of heiligen waren, onbaatzuchtig waren en hun eigen behoeftes ontkenden. Daarin herken ik vooral mijn eigen moeder. Ik word boos op de schrijvers van het boek. Als een moeder alles goed doet, doet ze het dus nog steeds verkeerd!
Ik heb me een lange tijd gericht op de verwaarlozing die mijn adoptiekinderen in hun prille jeugd ondergingen. Zij hebben veel bagage meegekregen. Ik voel me schuldig, omdat ik voor hen niet alles goed heb kunnen maken. Maar uit dit boek concludeer ik dat bijna niemand ongeschonden zijn jeugd doorkomt, hetzij in meer of mindere mate. Naast mijn valkuilen kun je bijvoorbeeld ook last hebben van verlatingsangst, afhankelijkheid en kwetsbaarheid.
Ondanks mijn woede moet ik toegeven dat de test klopt. Misschien kan dit boek mij toch helpen. Ik wil worden wie ik oorspronkelijk ben. Als dat iemand is die zich extreem aanpast en extreem hoge eisen aan zichzelf stelt, dan is dat goed. Als ik het maar ben. Ik wil mezelf niet kwijtraken onder een laag zorgen, angsten en schuldgevoelens. Mijn moeder heeft het voor mij heel goed gedaan, op één ding na: veel te vroeg overlijden.
Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
