Stefanie: ‘Zo eindigt de droomvermorzelende reportage toch hoopvol’
7 mei 2021
Eigenlijk is het manuscript voor mijn kinderboek klaar, maar ik blijf hoofdstukken toevoegen. Ik heb zelfs een document gemaakt voor deel twee, want de ideeën blijven stromen.
Te veel manuscripten
Op mijn vrije dag breng ik mijn dochter naar school, stofzuig de huiskamer, boen het sanitair en dan is er tijd om te schrijven. Voldaan zit ik ’s avonds naast Dirk op de bank. EenVandaag is op tv. Bij het woord ‘manuscripten’ veer ik op. Maar de boodschap in de reportage is somber: ‘Stop met het opsturen van manuscripten naar uitgeverijen.’ In de coronatijd is het aantal verhalen dat uitgeverijen ontvangt fors gestegen. ‘Het blijft maar komen,’ vertelt een vermoeid ogende uitgever.
Te rigoureus
Ik begrijp dat je niet zomaar een verhaal naar een uitgeverij kunt sturen. Behalve dat je perfect werk moet aanbieden, is het onder andere belangrijk dat je uitzoekt of jouw verhaal in het fonds van de uitgeverij past. Maar helemaal niets meer proberen…Is dat niet te rigoureus? Om er nog een schepje ontmoediging bovenop te doen, zegt de literair agent dat je toch ook niet meteen Ajax belt als je een beetje goed kunt voetballen. Of Het Concertgebouw laat weten dat je eraan komt, als het pianospelen goed lukt.
Toch hoop
Vrolijker word ik van uitgever Mizzi van der Pluijm. Haar grijze krulletjes en trui met strikjesmotief fleuren de uitzending op. Ze is wel realistisch en vertelt dat er niet heel veel schrijvers uit de post komen. Maar er kan een pareltje tussen zitten. Pluijm neemt potentiële schrijvers serieus en verwelkomt alle manuscripten. ’Doorgaan, geef niet op,’ zegt ze. Zo eindigt de droomvermorzelende reportage toch hoopvol.
Stille schrijvers
De uitgevers in EenVandaag geven geen kinderboeken uit, maar met manuscripten voor de jeugd zal het niet anders zijn. Ik wil jonge lezers laten zien dat uiteenlopende gevoelens normaal zijn. En dat er nuances zitten tussen goed en fout of aardig en onaardig. Ook probeer ik het gevoel over te brengen dat iedereen er evenveel toe doet. Mijn boodschap voor jonge tieners heb ik in een verhaal verpakt onder een boeiende spanningsboog. Ik wil het laten uitgeven, net als 100.000 andere stille schrijvers met hun verhalen willen doen.
Een kans
Volwassenen bedenken redenen waarom zij hun droom nooit zullen bereiken. Een kind zegt zonder twijfel: ‘Ik wil voetballer worden.’ Waarom niet? Ajax zal jonge spelers nodig blijven houden en Het Concertgebouw kan niet zonder musici. Een uitgeverij kan bestaan, omdat er schrijvers zijn. Al geven zij maar één onbekende schrijver per jaar de kans, het is een kans!
Lees ook: Stefanie: ‘Dirk gaf mij de ruimte om weer te worden wie ik ben’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
