In voor- en tegenspoed: déze stellen zijn ondanks alles nog altijd bij elkaar

4 april 2022

Het leven is (helaas) niet zonder tegenslag. Maar ondanks alles zijn deze stellen nog altijd bij elkaar en is hun huwelijk sterker dan ooit.

Tamara kreeg leukemie: ‘Ondanks alle medicatie en ingrepen hebben we twee zoons’

Tamara (44) en Richard (50) zijn 22 jaar samen, waarvan 16 jaar getrouwd. Ze zijn de ouders van Dexx (8) en Ross (5).

Tamara: “Ik was 22 jaar toen ik plotseling darmbloedingen kreeg. Ik bleek de ziekte van Crohn te hebben en 2,5 jaar later kreeg ik de diagnose chronische leukemie. De emotionele achtbaan ging van start. Ook omdat Richard en ik een kinderwens hadden en de kans klein was dat ik na alle medicatie en medische ingrepen nog zwanger kon worden.
Wat ons geholpen heeft, is dat we het hele traject samen hebben afgelegd. Als we bij een zoveelste controle waren en ik dichtklapte, stelde Richard de vragen. Hij was mijn anker en kon goed relativeren. Maar natuurlijk had ook hij een uitlaatklep nodig en de behoefte om zijn verhaal bij vrienden kwijt te kunnen. Sporten hielp hem om zijn hoofd leeg te maken. En hij kon zijn ei kwijt in de verbouwing van ons huis.
Ik ben naar een psycholoog gegaan. En om te voorkomen dat ik in de piekermodus terechtkwam, beschilderde ik porselein. Tijdens een workshop ontdekte ik hoe heerlijk rustgevend dit is. Even met iets anders bezig zijn dan met de ziekte of de dagelijkse dingen met het gezin. Want ja, wonder boven wonder raakte ik zwanger en hebben Richard en ik twee fantastische zoons!

Sinds twee jaar is de leukemie onder controle zonder medicijnen. Hoe sterker mijn weerstand is, hoe beter mijn lichaam ertegen kan vechten. Als ik het moeilijk heb, probeer ik mijn zinnen te verzetten. Door bijvoorbeeld met Richard en de honden naar het bos te gaan. Juist doordat Richard en ik samen in die achtbaan zaten maar ook individueel dingen zochten om stoom af te blazen, heeft het ons huwelijk nóg sterker gemaakt.”

Richard: “Een paar maanden na de diagnose, heb ik Tamara ten huwelijk gevraagd. Dat was in Disneyland Parijs. We zaten figuurlijk in een mega achtbaan maar ook letterlijk, haha. Ik wist met welke tegenspoed ik te maken had en dat het onduidelijk was of we kinderen konden krijgen. Ondanks dat wilde ik de rest van mijn leven met haar delen.”

Een auto-ongeluk zette alles op z’n kop: ‘We voeden onze liefde voor elkaar’

Heidi (51) en Wendy (48) zijn 27 jaar samen, waarvan 23 jaar getrouwd.

Heidi: “In 2017 stonden Wendy en ik stil voor een rood verkeerslicht, toen een auto met 80 kilometer per uur achterop ons knalde. Ik kwam met de schrik vrij, maar door de gigantische klap liep Wendy een ernstige whiplash op. Dit zette ons leven totaal op z’n kop. Wendy mantelzorgde namelijk voor mij omdat ik in 2007 een herseninfarct kreeg waar ik blijvend hersenletsel aan overhield. Bovendien was zij hoofdkostwinner, waardoor we in een prachtig huis kunnen wonen. Maar vanaf het ongeluk had zij aanhoudende hoofd- en nekpijn, was ze overgevoelig voor licht en had weinig energie. De rollen moesten dus volledig omgedraaid worden, maar kón ik dat wel? Doordat mijn hersenen zijn aangetast, kan ik niet veel prikkels aan en raak ik van emoties sneller in paniek. Maar Wendy had jarenlang voor mij gezorgd, nu móest ik er voor haar zijn!
Onze prioriteit was dat zij haar baan niet zou verliezen, omdat we anders ook ons huis zouden kwijtraken. Alle kracht en energie ging naar haar werk. Ik nam naast mijn parttimebaan zoveel mogelijk taken over. Het was puur overleven.
Wat ons geholpen heeft, is heel eerlijk naar elkaar durven zijn: niet in je eigen verdriet blijven hangen maar erover praten en aangeven wat je nodig hebt. Omdat mantelzorgen een groot deel van ons leven inhoudt, voeden we bewust onze liefde voor elkaar. We gaan graag naar luxe designhotels. Of we rijden een uur naar het strand om vijf minuten door de branding te kunnen struinen, hoeveel energie (en daarna fysieke pijn) het ook kost. Deze mentaliteit is een winst voor ons allebei en heeft ons huwelijk alleen maar mooier gemaakt.”

Wendy: “Het auto-ongeluk was – hoe gek het ook klinkt – het beste wat ons heeft kunnen overkomen. Na Heidi’s herseninfarct waren we in een onevenwichtig (mantelzorg)patroon terecht gekomen. Omdat de rollen ineens anders moesten, was het niet meer vanzelfsprekend wat we voor de ander doen. Hierdoor werd onze relatie evenwichtiger, luisteren we meer naar elkaar en ondernemen we veel meer leuke dingen.”

Zwanger worden zou fataal zijn voor Iganda: ‘Ik voelde een steeds grotere leegte’

Iganda (44) en Wim (47) zijn 8 jaar samen, waarvan 3,5 jaar getrouwd.

Iganda: “In 2014 kreeg ik een leverbloeding door langdurig pilgebruik, wat goedaardige levertumoren had veroorzaakt. In het ziekenhuis vroeg de arts of ik een kinderwens had. Dat speelde nog niet echt, omdat ik mijn man Wim nog maar net had leren kennen. De arts zei nogal bot: dat is maar goed ook, want als jij zwanger wordt ga je waarschijnlijk dood. Ik schrok, maar het ging ook langs me heen op dat moment. Ik wist dat Wim kinderen leuk vond, dus zei ik: als je een gezin wilt stichten, moet je me loslaten en verdergaan met je leven. Dat wilde hij niet, hij koos bewust voor mij. Vier jaar later zijn we getrouwd. Gaandeweg groeide mijn kinderwens. Maar een half jaar later tijdens een open dag op het werk van Wim drong de impact ervan pas tot me door. Wim werkt als neonatologieverpleegkundige op de couveuseafdeling met te vroeg geboren baby’s. Ik smolt en was trots op hem hoe hij met zoveel passie en liefde zijn werk deed. Tegelijkertijd bekroop me een schuldgevoel, omdat ik wist dat ik hem dat nooit zou kunnen geven. En ik voelde me verdrietig, want wat zou hij een geweldige papa zijn! Nadat ik me een paar dagen heel eenzaam en verdrietig had gevoeld, vertelde ik Wim dat ik hem voor mijn gevoel zo tekortdeed en dat ik ondanks onze liefde een steeds grotere leegte voelde. Wim was geen prater en kon zijn liefde voor kinderen deels in zijn werk kwijt.
Anderhalf jaar later kreeg ik een burn-out en zocht hulp bij een psycholoog. Sindsdien ben ik steeds vaker met Wim gaan praten over dingen waar ik mee zat. Ook hij leerde daardoor om beter zijn gevoelens te uiten. Door deze doorbraak in onze communicatie voel ik me niet meer eenzaam in mijn verdriet en is onze liefde zelfs nóg meer gegroeid. Als kroon op ons huwelijk krijgen we binnenkort twee kittens. Ze zijn nu al een beetje onze kinderen. We noemen ze dat ook onze kids in plaats van onze kittens. Met Yuki en Cayo is ons gezin eindelijk compleet!”

Wim: “Drie jaar geleden onderzocht Iganda een alternatieve route om alsnog zwanger te worden. Ik begreep niet dat ze dat wilde en schreeuwde geëmotioneerd: snap je dan niet dat ik jou niet wil verliezen?! Door mijn werk zie ik genoeg dingen waardoor het mis kan gaan. Eindelijk drong het écht tot haar door dat het mij niet om een kind gaat maar om haar.”

Tekst: Esmir van Wering
Foto’s: privébezit

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.