Stephany was dakloos en pas bevallen, nu alleenstaande moeder van twee

19 november 2024

Stephany (30) was dakloos en net bevallen van een zoontje toen ze hulp kreeg van het tv-programma Het Rotterdam Project van Beau van Erven Dorens. Inmiddels is ze de trotse moeder van Diviano (6) en Dyshaino (1) en woont ze zelfstandig in haar nieuwe huisje. “Ik wil laten zien dat ik het beter kan dan mijn eigen moeder.”

Zes jaar geleden viel Nederland als een blok voor de dakloze Stephany die met haar pasgeboren baby op een bankje in het park aan Beau van Erven Dorens haar schrijnende levensverhaal vertelde. Ze was deelneemster van het RTL-programma Het Rotterdam Project, opvolger van The Amsterdam Project. Beau helpt daarbij, in samenwerking met het Leger des Heils, dakloze jonge mensen om hun leven weer op de rit te krijgen. Ze krijgen onder meer een pinpas met 10.000 euro om bijvoorbeeld schulden af te lossen of een woning te huren. Stephany weigerde de pinpas aanvankelijk, omdat ze naar eigen zeggen ‘geen geld nodig had, maar liefde’.
“Ik heb nooit meegedaan voor het geld”, vertelt Stephany. “Sterker nog, ik had toen de opnames begonnen geen idee wat het programma inhield. Ik wist alleen dat ik met Diviano, toen net een paar weken oud, naar een bankje in het park moest waar ik mijn verhaal moest vertellen aan een man. Die man, Beau van Erven Dorens, kende ik niet. Ik keek nooit televisie. Toen hij bij een volgende opname met die pinpas aan kwam zetten, had ik meteen iets van: nee. Ik zat op dat moment al in de schuldhulpverlening en stond ingeschreven voor een huurhuisje, dus voor mijn gevoel zou dat deel van mijn leven wel goed komen. Ik had geen geld nodig, maar liefde. Iemand die er voor me was. Dat ik van Beau een boekje kreeg met namen van mensen die ik op elk moment van de dag kon vragen om hulp, was voor mij daarom veel waardevoller.”

Altijd alleen

Hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ze op straat belandde en helemaal niemand had om op terug te vallen? Stephany weet niet beter dan dat ze er alleen voor staat in het leven. Ze was twee maanden oud toen haar moeder haar afstond. “Waarom ze dat deed, heb ik nooit geweten. Ze heeft veel problemen, ook mijn zussen – die ik nog af en toe spreek – zijn bij pleegouders opgegroeid. In het begin werd ik door een tante opgevangen en daarna heb ik tot mijn negende bij mijn pleegvader gewoond op Curaçao. Mijn ouders zag ik toen wel af en toe, maar inmiddels heb ik ervoor gekozen geen contact met ze te hebben. Ze hadden geen liefde voor me.”
Op een gegeven moment kwam een zus van Stephany’s vader met haar man uit Nederland over. Ze kon het goed met hen vinden en vroeg haar pleegvader of ze bij hen mocht wonen. Met een buurvrouw vloog ze naar Nederland, waar haar oom en tante haar van het vliegveld ophaalden. “Ik noem hen mijn stiefouders, omdat ze tot mijn achttiende voor me hebben gezorgd”, zegt Stephany. “Daarna ging ik op kamers wonen en ging het mis. Ik miste toch de liefde die ik niet had gekregen van mijn ouders, waardoor ik verkeerde vrienden kreeg en foute keuzes maakte. Ik gaf bijvoorbeeld geld weg aan mensen die daar misbruik van maakten, waardoor ik schulden kreeg. Uiteindelijk ben ik terug naar mijn pleegvader op Curacao gegaan, waar ik op mijn 23e zwanger raakte van een onenightstand. Ik durfde het de vader niet te vertellen, want hij zat al in een relatie en ik dacht niet dat hij op een kind zat te wachten. Ik zou het alleen gaan doen.”

Crisisopvang

Omdat haar pleegvader eigenlijk niet voor de zwangere Stephany kon zorgen en ze Nederland miste, ging ze terug. “Ik kon terecht bij een vriendin. Maar op een ochtend – ik was toen zeven maanden zwanger – zei ze plotseling dat ik moest vertrekken. Ze ging samenwonen met haar vriend, dus ik kon niet blijven. Mijn stiefvader durfde ik niet om hulp te vragen. Ik had op dat moment al een tijd geen contact meer met hem, omdat ik me schaamde me voor de problemen waar ik in verzeild was geraakt. De enige plek waar ik naartoe kon was de crisisopvang, waar ik sliep tussen allemaal mensen die op straat leefden of drugs gebruikten. Gelukkig zag de begeleiding ook wel in dat ik daar niet tussen paste en werd ik overgeplaatst naar een opvang van het Leger des Heils voor vrouwen met kinderen. In het begin was het daar best gezellig: we kookten samen en deden boodschappen. Ook hielpen de begeleidsters me om via de kringloopwinkel spulletjes voor de baby te halen, zoals kleertjes en speelgoed.”
De laatste paar weken van haar zwangerschap werd Stephany opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze een te hoge bloeddruk had. “Daar voelde ik me heel eenzaam, ik had niemand die op bezoek kwam, behalve af en toe een medewerker van de vrouwenopvang. Haar heb ik toen gevraagd om bij de bevalling aanwezig te zijn. Het werd een keizersnee, omdat de baby verkeerd lag. Tijdens de bevalling was ik de hele tijd aan het trillen. Er zat veel paniek in mijn lijf. In gedachten hoorde ik de woorden van mijn vader: ‘Je kan het toch niet, want je lijkt op je moeder’. Ik wilde bewijzen dat ik het wél kon. Toen Diviano uiteindelijk op mijn borst werd gelegd, voelde ik me zó blij en gelukkig. En voor het eerst in mijn leven niet meer eenzaam: vanaf nu had ik mijn eigen familie.”Ze is heel blij dat ze de kans kreeg om mee te doen aan Het Rotterdam Project. “Er werd in de opvang gevraagd wie haar verhaal wilde doen op televisie, maar niemand wilde. Ik was de enige die wél ja zei, want ik had daar geen moeite mee. Ik wist op dat moment niet wat het inhield, ook niet dat je geld zou krijgen. Toen de andere moeders uit de opvang dit hoorden, veranderde de sfeer. Ze gingen nare opmerkingen maken. Ik denk dat ze jaloers waren en het me niet gunden. Daarom was ik heel blij dat ik de hulpverleners uit het programma had, die wél aardig waren. Ze kwamen regelmatig langs en dan gingen we iets leuks doen samen, zoals pizza eten of eropuit met de kleine. Ook hebben ze me geholpen de band met mijn stiefvader te herstellen. Ik dacht dat hij me niet wilde zien, maar hij was juist heel blij toen ik hem vroeg of hij de voogd wilde worden van mijn zoon.”
Na lang overleg met de hulpverleners koos Stephany uiteindelijk toch om het geld aan te nemen, op voorwaarde dat ze de pas zelf niet in handen kreeg en ze het bedrag alleen gebruikte voor dingen waar ze op de lange termijn iets aan had, zoals meubels, rijlessen en het aflossen van de schuld.”

Weer zwanger

Een paar maanden na de geboorte van Diviano kreeg Stephany een eigen woning. “Ik was zo blij en trots dat ik eindelijk mijn eigen plekje had! Hoewel ik rond moest komen van 80 euro per week, hadden Diviano en ik het goed. We hadden geen geld om leuke dingen te doen, maar daar heeft mijn zoon volgens mij niets van gemerkt: hij was en is altijd vrolijk en tevreden. Toen hij twee jaar was, heb ik besloten om toch maar zijn vader in te lichten. Die was meteen blij. En hoewel hij nog met zijn vriendin op Curaçao woonde, hadden we sindsdien wel regelmatig contact. Na een tijdje besloot hij zijn relatie te verbreken en bij ons te komen wonen.”
Al snel was ze weer zwanger – niet gepland, maar Dyshaino was wel ontzettend welkom. Even waren ze supergelukkig als gezin, ze zouden zelfs gaan trouwen. “Maar helaas ging het na een jaar steeds slechter tussen ons”, zegt Stephany. “Hij was steeds vaker weg en gaf veel geld uit, waardoor we al snel nieuwe schulden hadden. Daar baalde ik van, want in mijn eentje ging het wél goed. Maar aangezien het huis en alle rekeningen en verzekeringen op mijn naam stonden, draai ik er nu helaas wel voor op. Dat is een van de redenen waarom ik heb besloten om de verloving te verbreken en alleen verder te gaan. Dat was geen makkelijke beslissing en hij vond het ook niet leuk om te horen, maar ik ben blij dat ik deze keuze toch heb gemaakt.”
Sinds een maand woont ze met haar zoontjes in een dorp vlakbij Rotterdam. Ze geeft toe dat ze het momenteel best zwaar heeft. “Ik ben nu bezig om hulp te zoeken om de schulden af te betalen, zowel bij de gemeente als met hulpverleners van het programma, met wie ik nog steeds af en toe contact heb. Ik ben iemand die het moeilijk vindt om hulp te accepteren, ik doe het liever zelf. Maar soms lukt dat helaas niet en heb je toch anderen nodig. Dyshaino gaat binnenkort wennen bij een gastouder hier in de wijk. Dat vind ik heel spannend, maar ik moet ook leren hem los te laten. Dan kan ik straks onder schooltijden werken, bijvoorbeeld in de zorg. Ik heb al flink wat sollicitaties verstuurd. Ook zou ik het leuk vinden om modellenklussen te doen: in mijn eentje, of met mijn kinderen. Zij staan allebei ingeschreven bij een modellenbureau en we hebben al een paar opdrachten gehad.”
Stap voor stap
Stephany is heel blij dat ze niet meer dakloos is en haar eigen plekje heeft – al zijn de financiële zorgen er nog steeds. “Daar lig ik vaak ’s nachts wakker van. Toch is het nog steeds zo dat ik geen geld nodig heb, maar liefde. Ik heb wel een paar vrienden en natuurlijk mijn stiefvader, maar er is eigenlijk niemand die ik kan bellen als ik bijvoorbeeld oppas nodig heb. Ik verlang ernaar om soms even niet alleen mama te zijn, maar gewoon Stephany.
Ik droomde altijd van een gezin, trouwen. Gewoon huisje-boompje-beestje. Nu durf ik daar eigenlijk niet meer van te dromen, na alle teleurstellingen heb ik het vertrouwen een beetje verloren dat dit nog voor mij is weggelegd. Aan de andere kant ben ik ook helemaal niet bezig met een nieuwe relatie. De jongens zijn nu het allerbelangrijkst. Ondanks de woorden van mijn vader, dat het mij toch niet zou lukken omdat ik op mijn moeder lijk, weet ik nog steeds zeker dat ik het wél kan. Ik heb een heel ander karakter dan mijn moeder, ben een doorzetter. Juist doordat ik mijn hele leven al gewend ben om het alleen te doen en te overleven, weet ik dat ik sterk genoeg ben. Ook dit keer gaan we het redden, stap voor stap.”

Tekst: Marion van Es
Foto: Amaury Miller
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.