Sylvia is ongewenst kinderloos: ‘Niet elke dag is goed, maar er zit wel iets goeds in elke dag’
28 oktober 2019
Nu de ene na de andere vrouw in haar omgeving moeder wordt, is het voor Sylvia (34) extra confronterend dat zij géén kinderen kan krijgen. Ondanks dat verdriet, kan ze wel genieten van het leven. “Terwijl ik een paar jaar geleden niet had gedacht dat ik weer gelukkig kon worden.”
Nu de ene na de andere vrouw in haar omgeving moeder wordt, is het voor Sylvia (34) extra confronterend dat zij géén kinderen kan krijgen. Ondanks dat verdriet, kan ze wel genieten van het leven. “Terwijl ik een paar jaar geleden niet had gedacht dat ik weer gelukkig kon worden.”
Positieve instelling
Sylvia: “We gaan twee keer per jaar op vakantie, vorig jaar zijn we naar Bali en Ibiza geweest. Daarnaast gaan we vaak dagjes weg, uit eten of borrelen in de stad. We hebben een zwembad in de tuin en mijn man koopt regelmatig een nieuwe auto. Mensen vinden daar wat van. ‘Je kunt wel zien waar het geld zit’, wordt er bijvoorbeeld gezegd. Ze beseffen niet wat ze daarmee zeggen. Kinderen kosten óók veel geld, maar dat wordt als vanzelfsprekend gezien. En dat we nu een leuk leven leiden, betekent niet dat er geen verdriet is. Alleen kies ik liever voor een positieve instelling: het leven is veel te kort om constant bij de pakken neer te zitten. Al had ik een paar jaar geleden nooit gedacht dat ik dat zou zeggen…
Mijn man en ik zijn samen sinds mijn 21ste. Drie jaar later kochten we een huis – vrij groot, want we wilden allebei graag kinderen. Dat dat waarschijnlijk niet vanzelf zou gaan, wist ik. Op mijn achttiende was ik onderzocht door de gynaecoloog, omdat ik toen nog steeds niet ongesteld was geworden. Door de pil menstrueerde ik wel, maar dat was geen natuurlijke cyclus. Ze konden geen baarmoeder vinden, wat natuurlijk een enorme schok was. Gelukkig bleek een paar jaar later dat dit niet klopte. Ik had wél een baarmoeder, al was die aan de kleine kant. Ook zaten er eitjes aan mijn eierstokken. De artsen zeiden ze dat ik net zo veel kans had om zwanger te worden als ieder ander, al zou ik daarvoor waarschijnlijk wel hormonen moeten slikken. Ik had er alle vertrouwen in, niet voor niets kochten we dat grote huis. Maar toen ik op mijn 26ste stopte met de pil, bleek dat ik nog steeds geen natuurlijke cyclus had. En ook na wekenlang hormonen spuiten, gebeurde er helemaal niets. Mijn buik was inmiddels bont en blauw.”
Twéé heftige dingen
“Na een MRI en kijkoperatie werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid. Ik bleek in de vervroegde overgang te zijn, waardoor ik niet meer in aanmerking kwam voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Tot overmaat van ramp hoorde ik diezelfde dag dat mijn vader darmkanker had. Even later zaten we met de hele familie bij elkaar in de woonkamer, het was allemaal zo onwerkelijk.
Toen bleek dat de kans klein was dat mijn vader nog zou genezen, hebben mijn man en ik meteen alles in gang gezet om onze bruiloft te vervroegen. Daardoor kon mijn vader deze dag gelukkig nog heel bewust meemaken, hij heeft me zelfs weggegeven. Een jaar na de diagnose is hij overleden. Achteraf is het misschien juist goed geweest dat ik die twee heftige dingen tegelijkertijd moest doorstaan. Als ik met mijn kinderwens bezig was, kon ik de zorgen over mijn vader even loslaten, en andersom.
Mensen gaan automatisch zinspelen op een zwangerschap als je alles voor elkaar lijkt te hebben. Dan kregen we bijvoorbeeld opmerkingen als: ‘Je hebt nu een huis, een hond en een stationwagen, het wordt tijd voor de volgende stap!’ We legden altijd eerlijk uit dat dit bij ons niet vanzelf zou gaan. Nog steeds was ik ervan overtuigd dat het uiteindelijk wel zou lukken.
We wilden het proberen via eiceldonatie en mijn zus was bereid ons daarbij te helpen. Zij had op dat moment al twee kinderen. Maar toen zij zich liet onderzoeken, kwam de volgende domper. Ook zij bleek al bijna in de overgang te zitten en kon geen donor voor ons zijn.
Tekst: Marion van Es
Lees het hele verhaal in Vriendin 44 2019.
Lees ook: Merel verloor haar zoon na een zwangerschap van 26 weken
