Sylvia verliet haar man voor haar minnaar, maar kreeg spijt

 

“De dagen na ons etentje dacht ik alleen maar aan Peter. We belden en mailden elkaar continu. Maar na een tijdje kwam ik erachter dat Peter met nog een andere vrouw aan het daten was. Ondanks dat we elkaar geen exclusiviteit beloofd hadden, voelde dat niet goed. Dat wilde ik niet. Ik besloot verder te gaan met mijn leven, zonder Peter. Anderhalf jaar later ontmoette ik Arnoud. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Mijn omgeving plaagde me omdat ik regelmatig hardop met de radio meezong, zo verliefd was ik.

 

Na een half jaar trok Arnoud bij me in en weer anderhalf jaar later trouwden we. Dolgelukkig waren we. En dat zouden we vast zijn gebleven als ik geen burn-out had gekregen. We waren toen vijf jaar samen. Mijn ouders vroegen in die tijd steeds meer zorg en ik voelde me onmisbaar op mijn werk. Ik vroeg te veel van mezelf. Toen mijn moeder naar een verzorgingshuis moest, stortte ik in. Ik durfde amper nog naar buiten, ook niet met Arnoud. Na een hyperventilatieaanval op een druk station lukte me helemaal niets meer. Ik voelde me vreselijk. Een mislukkeling. Hele dagen bracht ik huilend door. Arnoud wist niet wat hij met de situatie aanmoest. Waar was de vrolijke Sylvia gebleven? Hij keerde

steeds vaker in zichzelf. Samen een goed gesprek voeren lukte ons niet meer. We hadden het alleen nog over alledaagse dingen en leidden steeds meer ons eigen leven. Arnoud wimpelde alles af. Over ‘ons’ werd niet gesproken. En als ik het al probeerde, kreeg ik als antwoord: ‘Het gaat toch goed?’ of ‘We zijn toch getrouwd?’ Als broer en zus zaten we op de bank, met een meter ruimte tussen ons in. Ik hunkerde naar een knuffel, intimiteit. Maar Arnoud was er niet voor me. Nu weet ik dat dat machteloosheid was, maar toen voelde ik me erg in de steek gelaten. Ik had meer steun aan vriendinnen en buren, dus daar trok ik steeds meer mee op.”

 

“Het was in die tijd dat ik uit pure eenzaamheid weer eens een mail naar Peter stuurde. We hadden elkaar jaren niet meer gesproken en ik vroeg me af hoe het met hem ging. We begonnen te chatten. Hij was nu single, meldde hij. Al direct voelde ik opnieuw de spanning die er ooit tussen ons was. En wat telde ik ineens weer mee! Peter schreef me dat hij me aantrekkelijk vond, dat we het zo fi jn hadden gehad samen en dat het zo vervelend was afgelopen tussen ons. Eerst hielden we fysiek afstand, maar na een half jaar was er geen houden meer aan. Al vanaf de eerste date kregen Peter en ik een verhouding, vol stomende seks en spannende sms’jes. Ik wist dat het fout was wat ik deed, maar ik stond ervoor open. Ik had het zo nodig om weer eens vertroeteld te worden. Arnoud en ik hadden elkaar al tijden niet aangeraakt en alle gesprekken daarover waren op niets uitgelopen. Af en toe werd mijn schuldgevoel naar Arnoud zo groot, dat ik het contact met Peter verbrak. Ik hield van Arnoud, wist niet of ik wel verstandig bezig was. Maar de band tussen Peter en mij was sterk en de seks zo geweldig, dat ik telkens weer zwichtte en naar hem toe reed. Ik had de hoop al opgegeven dat Arnoud en ik elkaar ooit nog terug zouden vinden, toen onze al lang vooruit geplande campervakantie aanbrak. Ik had er totaal geen zin in, maar vond dat ik het een kans moest geven. En dus vertrokken we. Vaak zat ik in de camper tegenover Arnoud en dacht: het werkt niet. Ik ergerde me aan alles. Op een gegeven moment was het zo erg, dat ik al luid zuchtte als hij zijn theezakje op een verkeerde manier uit zijn theemok haalde. En wanneer Arnoud aangaf een paar uur te willen vissen, dacht ik alleen maar: fijn dat je weggaat, dan heb ik even rust.”

 

“Na een paar vreselijke vakantieweken kwam ik na een wandeling terug bij de camper. Ik zag al aan het gezicht van Arnoud dat er iets vreselijk mis was. En ja hoor: hij had in mijn telefoon gekeken en alle sms’jes van Peter gevonden. ‘We gaan direct naar huis’, zei hij. Hij was zo boos dat hij me terug in Nederland wilde afzetten bij Peter. ‘Als je hem liever wilt, ga je maar bij hem wonen.’ In paniek belde ik Peter, die meteen zei dat ik niet bij hem terechtkon. Hij was nog niet klaar voor vastigheid. Wat voelde ik me gebruikt… Ik mocht toen toch mee naar huis van Arnoud. Compleet murw heb ik daar dagenlang gehuild. Arnoud en ik gingen voor het eerst weer echt in gesprek. Uiteindelijk begreep hij waarom ik was gevlucht in een affaire en we besloten samen door te gaan. Ik verbrak het contact met Peter. Nu zou alles goedkomen. Maar helaas, Arnoud kon het hele gebeuren niet van zich afzetten. Hij controleerde doorlopend mijn telefoon en mail en bleef maandenlang achterdochtig. We probeerden écht om er samen uit te komen, maar we gingen niet tot de bodem. Al snel vervielen we in onze oude patronen en ook lichamelijk was er tussen ons geen contact. Ik werd alleen maar nóg ongelukkiger. Ik had gehoopt dat ons huwelijk nog te redden was, maar het werd alleen maar nóg oppervlakkiger tussen ons. Toen Peter me een paar maanden later vanuit het niets een verjaardagsmail stuurde, ging er een luikje in mijn hart open. Hij had spijt van zijn ‘schrikreactie’, zoals hij het zelf noemde. Hij was echt verliefd op me.”

 

“Ik was natuurlijk niet vergeten hoe lief Peter voor me kon zijn, hoe enorm het tussen ons geklikt had en hoeveel geweldige uren we samen hadden doorgebracht. Ik verlangde zo naar een nieuwe kans, dat ik op een dag dat Arnoud naar zijn werk was al mijn spullen heb gepakt en ben vertrokken. Mijn trouwring legde ik met een brief op tafel. Ook al voelde ik intens medelijden naar Arnoud en wilde ik hem geen pijn doen, ik was tegelijkertijd vreselijk blij. Met Arnoud kon en wilde ik op deze manier niet oud worden. Vol verwachting begon ik aan mijn nieuwe leven. Maar mijn leven bij Peter bleek vreselijk. Al op de dag dat ik met mijn spullen aankwam, wilde hij op stap. En dat bleef hij doen: met vrienden bowlen, even naar zijn moeder, sporten. Ik was bijna altijd alleen. En er werd vaak gebeld door wildvreemde vrouwen die naar hem vroegen en daarna weer ophingen. Natuurlijk twijfelde ik. Ik had toch wel het juiste gedaan? Of zou ik me toch opnieuw vergist hebben? Maar wat moest ik? Ik had intussen de scheiding aangevraagd en Arnoud en ik hadden een mediator ingeschakeld. Toegeven dat ik een domme beslissing had genomen, kon ik niet. Bij Arnoud was ik ook ongelukkig geweest. Dus ik hield vol en maakte er het beste van. Maar van binnen was ik diep bedroefd.

 

De verwarring werd alleen maar groter toen ik na een gesprek bij de mediator nog even napraatte met Arnoud. Bij het afscheid gaf hij me een knuffel. Wat voelde dat fijn… Beduusd reed ik naar huis. Ik begreep niets meer van mezelf. Ik zag Arnoud en mij in gedachten weer samen op de bank zitten, en ik voelde rare vlinders in mijn buik. Was mijn gevoel voor hem dan toch niet over? Ik wist niet meer wat ik moest doen. Toen ik niet lang daarna in de portemonnee van Peter een foto van een andere vrouw vond, belde ik Arnoud. ‘Ik wil met je praten’, zei ik.

 

Tijdens een boswandeling sprak ik mijn verwarring uit over mijn gevoelens. ‘Ik wil uitzoeken wat ik voor je voel’, zei ik. Arnoud vertelde dat hij ook nog gevoelens voor mij had. Wat was ik blij. Na nog een paar ontmoetingen spraken we af dat ik Peter zou verlaten en een tijd in onze camper zou gaan wonen. Daar kon ik in alle rust nadenken over wat ik wilde. Toen ik het Peter vertelde, gaf hij me een koele blik en liep de deur uit. ‘Jij wilt toch alleen zijn?’ was zijn enige reactie. Arnoud en ik gingen in relatietherapie. Dat is onze redding geweest. We hadden het al veel eerder moeten doen, dan hadden we al het verdriet waarschijnlijk kunnen voorkomen. Tijdens de therapie leerden we met elkaar praten. We schreven elkaar veel brieven en lazen die voor bij de therapeut. Ook leerden we ruzie te maken, écht te communiceren en voor onszelf op te komen. We waren allebei vreselijk boos op elkaar om wat er gebeurd was. Nu leerden we niet meer steeds opnieuw voor de minste weerstand te kiezen. We zijn diep, heel diep gegaan. En het mooie was: door de intensieve therapie werden Arnoud en ik weer verliefd! We ontdekten nieuwe kanten van elkaar, hoorden verrassende dingen. En we merkten dat de lichamelijke aantrekkingskracht na al die jaren weer enorm was. Het moment dat ik van Arnoud weer de voordeursleutel kreeg, was hemels. Ik ben zo blij dat ik mocht terugkomen.”

 

“Niet lang daarna belde Peter dat hij me terug wilde. Ik wilde hem voor geen goud terug, maar ik gunde hem wel de kans om dingen af te ronden. Maar tijdens ons gesprek gedroeg hij zich zo agressief, dat ik helemaal klaar met hem was. Ik voelde dat ik de goede beslissing had genomen. Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Arnouds moeder is bijvoorbeeld boos op me. Ze vindt dat Arnoud mij moet verlaten. ‘Je laat over je heen lopen’, zegt ze tegen hem. ‘Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger.’ Ze heeft nu zelfs het contact met ons verbroken. Dat vreet aan ons. Maar toch is onze liefde sterker dan de pijn dat we haar niet meer zien. Arnoud zit in mijn hart. We voelen dat we bij elkaar horen en samen oud gaan worden. Laatst hebben we ieder een brief geschreven waarin we afscheid namen van het verleden. Hand in hand hebben we de brieven in de tuin verbrand. We keken elkaar aan en wisten: dit is voor altijd.”