Tamara: ‘Stiekem check ik de telefoons van mijn dochters’

7 maart 2024

Tamara (44) controleert de WhatsApp-gesprekken van haar kinderen en ze bekijkt hun foto’s. “Ik weet dat ik verkeerd bezig ben, ze hebben recht op hun privacy. Ik ben alleen zo bang dat er iets heftigs in hun leven speelt waar ik geen weet van heb.

Tamara: “Ik ben zelf als kind erg gepest. Het begon op de lagere school en ook op de middelbare school was ik het pispaaltje van de klas. Ik kom uit een gezin waar de laatste mode nooit echt belangrijk was. Ik liep rond in de afdankertjes van mijn zus en zag er in vergelijking met mijn klasgenoten verre van hip uit. Tel daar een bril en een beugel bij op en het plaatje was compleet. Ik was verlegen, kon me niet goed weren. Mijn ouders vertelde ik niets over de pesterijen. Ik vertrouwde mijn gevoelens alleen toe aan mijn dagboek. Als ik daar weleens doorheen blader, breekt mijn hart. De eenzaamheid druipt van de pagina’s af. Had iemand toen maar geweten hoe ik me voelde. Had iemand mijn verdriet maar gezien. Gelukkig kon ik goed leren. Na de middelbare school ging ik studeren en door het bijbaantje dat ik toen kreeg, kon ik mijn eigen kleren kopen. En zonder beugel en mét lenzen was ik ineens een heel andere verschijning. Ik kroop uit de schulp waar ik jaren in had gezeten en genoot van mijn studententijd. Mijn pestverleden bleef wel altijd op de achtergrond aanwezig. Ik had een extreme drang tot pleasen. Ik wilde mijn nieuwe vrienden en vriendinnen voor geen goud kwijtraken.”

Beren op de weg

“Kort na mijn studie ontmoette ik Peter, met wie ik enkele jaren later trouwde. We kregen twee dochters, Eva en Sanne. Ik was vanaf het begin een ontzettend bezorgde moeder. Zeg maar gerust een overbezorgde moeder. Als de meiden iets langer doorsliepen dan ik van ze gewend was, stond ik met hartkloppingen in hun kamertje om te controleren of ze nog wel leefden. Ik vond het ook heel moeilijk de verzorging aan anderen of zelfs maar aan Peter over te laten. Een weekendje weg met vriendinnen en de kinderen bij hem laten? Ik moest er niet aan denken. Los van het feit dat ik ze dan vreselijk zou missen, zag ik ook allemaal beren op de weg. Hij zou vast niet in de gaten hebben dat Eva, die altijd razendsnel overal op klom, in een onbewaakt ogenblik de trap op zou klimmen. Of hij zou Sanne van de commode laten vallen.

Of hij zou ze hele druiven geven, waardoor ze konden stikken. Onzin natuurlijk, Peter is een geweldige vader. Maar mijn angst dat er iets met de meiden zou gebeuren was en is gewoon heel groot. Ze zeggen weleens: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Dat klopt als een bus. Waar ik, toen ze nog in luiers liepen, vooral bang was voor valpartijen, heb ik er nu heel andere zorgen bij gekregen. Eva is nu vijftien, Sanne is dertien, en ze zijn allebei behoorlijk aan het puberen. Ze kunnen zich dagen op hun kamers terugtrekken en komen alleen naar beneden om te eten. Ik weet dat dit volstrekt normaal gedrag is, maar toch zit het me niet lekker. Ik zie mezelf namelijk weer zitten, op mijn kamer met mijn dagboek. Wat als zij ook gepest worden? Of ongelukkig zijn op school? En wat als zij dat, net als ik destijds, met niemand willen of kunnen delen? Ik kom regelmatig hun kamers inlopen om te vragen hoe het gaat en wat ze aan het doen zijn. Negen van de tien keer is het antwoord: ‘Gewoon, beetje YouTube kijken en appen.’ Dan schiet er meteen van alles door mijn hoofd. Wat kijken ze? Met wie appen ze? Worden ze online gepest? Hebben ze contact met iemand met slechte bedoelingen? Als ik te veel doorvraag, raken ze geïrriteerd. ‘Maham, laat me’, roepen ze dan. ‘Ik vraag toch ook niet wat jij de hele dag aan het doen bent?’ Ik heb het ze proberen uit te leggen. Dat ik me weleens zorgen maak over wat zich allemaal in die telefoon afspeelt. Dan rollen ze met hun ogen en laten me weten dat ze écht niet gek zijn. Ik wil ze  graag geloven. Maar het is ook mijn taak als moeder om ze in de gaten te houden.”

Codes ontfutseld

“Omdat ze er allebei nogal een handje van hadden om tot heel laat met hun telefoon in de weer te zijn, heb ik bepaald dat hun mobieltjes beneden worden gelegd als het tijd is om te gaan slapen. Daar volgde natuurlijk een enorm protest op. Woest waren ze. Gelukkig stond Peter achter me. Hij zocht zelfs diverse onderzoeken op waaruit blijkt het heel slecht is voor je nachtrust om je ogen bloot te stellen aan die kleine schermpjes en dat felle licht. Sindsdien neem ik elke avond hun telefoons mee als ik ze een nachtkus heb gegeven. En daarna voer ik mijn dagelijkse controle uit. Ik heb van allebei de kinderen hun toegangscode. Die heb ik ze op slinkse wijze ontfutseld. Bij Eva heb ik ’m afgekeken toen ik een keer achter haar stond. En Sannes telefoon heb ik zelf geïnstalleerd. Ze was toen zo opgewonden over haar nieuwe telefoon, dat ze niet eens doorhad dat ze mij de sleutel tot al haar geheimen in handen gaf. Mijn controles zijn razendsnel. Peter weet dat ik het doe, maar niet dat het elke dag gebeurt. Dat zou hij zeker afkeuren. Ik kijk met wie ze hebben geappt en wat er zoal wordt besproken. Iedere keer als ik het doe, voel ik een spanning: het mag niet, ik tast hun privacy aan. Maar toch geeft het me een overwegend goed gevoel. Ik lees namelijk vooral veel onschuldige en blije berichten. Eindeloze appjes met vriendinnen, vol hartjes en afkortingen waaruit blijkt dat ze best friends forever zijn. Ik scroll ook even door hun foto’s, want sexting is iets waar ik mijn hart voor vasthoud. Ik weet dat een kwart van de jongeren naaktfoto’s van zichzelf maakt en dat achttien procent die foto’s met anderen deelt. Ik heb de meiden al een keer op het hart gedrukt dat nooit te doen. Ze keken me aan alsof ik gek was geworden. Ik ben iedere keer weer opgelucht als ik niets geks tussen hun foto’s zie. Als ik dat ooit wel tegenkom, weet ik nog niet wat ik dan moet doen. Dan zal ik met de billen bloot moeten en ze moeten laten weten dat ik ze al heel lang in de gaten houd. Dat moet maar. Alles beter dan dat er een naaktfoto van mijn kinderen viral gaat.”

Hoofd op hol

“Sanne zat de laatste tijd ergens mee, dat merkte ik aan haar gedrag. Ze wilde niet zeggen wat er was en daar brak het zweet me van uit. Direct sloeg mijn hoofd op hol: zou ze ongelukkig zijn? Gepest worden? Foute vrienden hebben? Haar telefoon gaf het antwoord. In haar notities stond een lange tekst, waarin stond dat ze zich vaak zo raar en anders voelt. Dan vond ze zichzelf ineens heel dik en lelijk. En dan had ze nergens zin in en wilde ze het liefst de hele dag in bed blijven liggen. ‘Ik weet gewoon niet wat ik hier op deze wereld moet. Het lijkt wel of ik hier niet thuishoor’, schreef ze. Ze is een paar maanden geleden voor het eerst ongesteld geworden en ik merk dat ze daar best veel last van heeft. Niet lichamelijk, maar emotioneel. Ik kon de datum van de tekst ook perfect linken aan de periode waarin ze ongesteld was. Ik heb meteen een dag qualitytime met haar gepland, één op één. We hebben samen gewinkeld en zijn uit eten geweest. Ze genoot ervan. Tijdens het eten bracht ik het gesprek voorzichtig op haar gevoel. Ik begon eerst over mezelf, dat ik altijd zo down was, als ik ongesteld was. En dat ik daar op haar leeftijd best van schrok. ‘Heb jij dat ook?’ Ze knikte en de tranen sprongen in haar ogen. We hebben er vervolgens een heel goed gesprek over gehad en het luchtte haar overduidelijk op. Dat ik haar notitie gelezen had, heb ik niet verteld natuurlijk. Ik moet mijn kinderen leren vertrouwen. Het zijn verstandige meiden die echt niet in zeven sloten tegelijk lopen. Loslaten vind ik alleen een ontzettend moeilijk proces. Zoals ik achter ze aan liep toen ze nog klein waren, wil ik ze nu ook voor van alles en nog wat behoeden. Er ligt zo veel gevaar op de loer. Ik weet zeker dat mijn eigen verleden een rol speelt bij mijn moeite mijn kinderen los te laten. Ik wil niet dat ze net zo ongelukkig zijn als ik was.”

Opbiechten?

“Ik vertelde mijn beste vriendin een tijdje terug dat ik de telefoons van mijn kinderen controleer. Ze was in shock. Zoiets zou zij nooit doen, riep ze. ‘Jij hebt twee zoons, dat is heel anders’, reageerde ik. Dat vond zij niet. Zij maakte zich ook wel zorgen over alles wat ze uit haar zicht uitspookten. Misschien dronken ze wel. Of blowden ze. Maar dat wilde ze niet ontdekken door hun privacy aan te tasten. Ik vind het een lastig dilemma. In het geval van de gevoelens van Sanne heeft mijn spionnengedrag goed uitgepakt. Maar het kan ook een keer anders lopen natuurlijk, waardoor ik toch echt zal moeten opbiechten hoe ik aan mijn informatie kom. Wat als mijn moeder destijds mijn dagboeken had gelezen? Dan was ik woest geworden. Aan de andere kant had mijn moeder mij dan wel kunnen helpen. Nu is dat niet gebeurd… Ik weet dat ik ermee moet stoppen, maar ik kan het niet laten. Het frustreert me enorm dat ik hun snapchatgesprekken niet kan volgen, die foto’s verdwijnen na een paar seconden. Tegelijkertijd vind ik dat ook wel weer fi jn. Zo wordt er tenminste een beetje een rem op gezet. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik ermee stop als ze hun codes veranderen. Dat gaat vast een keer gebeuren en dan is dat voor mij het moment waarop ik ze loslaat. Maar tot die tijd let ik op ze. Uit liefde.”

Lees ook: Merel: ‘Als hij naar een andere vrouw kijkt, ben ik al jaloers’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.