Tamara helpt verwaarloosde dieren op Curaçao

23 oktober 2024

Als zevenjarig meisje werd ze al vegetarisch, omdat ze niet begreep hoe mensen dieren konden eten. Toen Tamara (42) twaalf jaar geleden op Curaçao ging wonen en daar al het dierenleed zag, had ze meteen een missie. Met haar eigen stichting, Pippi’s opvang, helpt ze verwaarloosde dieren. “Ik had nooit kunnen bedenken dat mijn droom nu zo groot zou zijn.”    

Vroeger riep Tamara al dat ze later op een eiland met palmbomen wilde wonen en vanuit het keukenraam haar paard wilde kunnen zien. Die meisjesdroom kwam uit: in haar achtertuin heeft ze een gigantisch dierenhotel gebouwd. Verspreid over het terrein liggen allerlei tuinen, waar haar nu 85 dieren allemaal een eigen plekje hebben. “Ik heb honden, paarden, ezels, koeien, katten, zwijnen, schildpadden, kippen en hanen”, vertelt Tamara. “Als je me dit jaren terug had gevraagd, had ik nooit kunnen bedenken dat mijn droom nu zo groot zou zijn. Mijn dieren zijn echt mijn familie geworden.”

Dierenoppas

Voor het werk van haar toenmalige partner vloog Tamara destijds naar het tropisch eiland. Toen ze over de wegen reed en alle straathonden zag, wist ze niet wat ze meemaakte. “Overal zag ik graatmagere of zelfs dode honden langs de weg. Ik kon er niet omheen. In een paar dagen tijd was ik al teken van honden aan het plukken in het dierenasiel. Ik moest iets doen, dat was voor mij meteen duidelijk.” Op een gegeven moment gaf ze zoveel geld uit aan hondenvoer, dat ze een manier moest bedenken om het te kunnen blijven bekostigen. Daarom stopte ze flyers in brievenbussen met de vraag of ze voor huisdieren mocht zorgen als de eigenaren op vakantie gingen. “Het ontplofte: binnen drie maanden was het ongelofelijk succesvol. Ik bezocht wel twaalf adressen per dag om op te passen. Het geld dat ik ermee verdiende, spaarde ik allemaal op, zodat ik dat aan de zwerfdieren kon besteden.”

Grenzen over

Zo begon ze haar eigen rescue center. Aan het redden van dieren raakte ze volledig verslaafd. Ze hoefde maar op een borrel te staan en te horen dat er ergens een hondje in de greppel lag, of ze was al onderweg. “Ik zag alleen nog maar het dierenleed. Ik heb de dieren echt in verschrikkelijke omstandigheden gezien. Een overleden, opgezwollen moederhond bijvoorbeeld, met de pups er nog omheen. Dieren met gruwelijke wonden. Het redden van dieren ging voor mij ten koste van alles, van mijn eigen gezondheid. Vier jaar nadat ik begon, was ik al veel te ver over mijn grenzen gegaan. Toch moest en zou ik ermee doorgaan. Mijn opvang werd steeds groter, ik haalde meer en meer dieren binnen. Ik heb namelijk een regel: als ik een gewond dier of een doos puppy’s tegenkom, moet ik ze meenemen. Anders slaap ik niet.”

Veel trauma’s

Omdat ze het allemaal alleen doet, moest ze ergens een grens trekken. Daarom neemt ze momenteel geen dieren meer aan. Ze gaat zo min mogelijk de straat op, anders weet ze dat ze zichzelf in de problemen brengt en er dieren bij blijven komen. Tot aan vorig jaar liet ze ook dieren adopteren, maar daar is ze mee gestopt. Nu is het alleen nog een opvang voor de huidige dieren en werkt ze met baasjes op afstand, die zelf een bedrag kunnen bepalen en daar maandelijks een dier mee steunen, vertelt ze. “Adoptie hebben we jaren geprobeerd, maar de honden zijn zwaar getraumatiseerd en de ervaring is dat dat toch vaak misgaat. Ze hebben op straat veel meegemaakt. Ze zijn bijvoorbeeld geslagen of er is hete olie of brandstof overheen gegooid. Mensen hebben vaak geen idee wat zo’n hond heeft moeten doorstaan en hoe ze daarmee om moeten gaan. Dat maakte me heel verdrietig, want het gaat om dieren waar ik nachten voor wakker ben gebleven en voor heb gezorgd. Daarom doe ik dat niet meer. Het duurt soms lang voordat een dier uit de overlevingsmodus is. Mijn laatste hond heb ik in december van de straat gehaald. Hij had een kapotte heup en miste een stuk van zijn poot. Elke keer als hij me ziet, huilt hij vreselijk. Hij is nu acht maanden hier, maar nog steeds helemaal niet klaar voor het leven. Zo’n hondje moet ik wel twaalf keer per dag checken.”

Voldoening

Dertien uur per dag, zeven dagen in de week is Tamara aan het werk. Dag en nacht is ze met haar dieren bezig. Het geeft veel voldoening, maar is tegelijkertijd moeilijk, zegt ze eerlijk. “Het is mijn mooiste leven, maar ook mijn grootste nachtmerrie. We hebben veel dieren kunnen redden, maar er lopen alleen al veertienduizend straathonden op het eiland rond. Dierenasiels zitten vol en stichtingen werken ontzettend hard, maar we doen hier al topsport als we één procent redden. Het werk is nooit klaar. Toch ben ik het ’t afgelopen jaar meer gaan zien alsof ik hier mijn eigen eiland op het eiland heb, mijn eigen cocon. Ik denk nu steeds vaker: wat ik hier doe, is goed. Van opmerkingen over stichtingen die hieraan zouden verdienen, probeer ik me niets aan te trekken. Alleen al qua dierenartskosten zit je met een hondje van de straat zo aan duizend euro. Vervolgens moet je ’m nog huisvesten en voeden. Ik zou niet weten hoe je daar rijk van wordt.”
                 

In tranen

Via social media deelt ze wekelijks allerlei filmpjes van haar dieren. Daar krijgt ze regelmatig mooie reacties op. “Mensen vinden me een topper of zeggen dat het fantastisch is wat ik doe. Dat is mooi om te horen. Met veel adoptiebaasjes heb ik ook nog steeds contact. Het is een soort Pippi’s familie geworden. Als ik foto’s zie van hoe het nu met deze hondjes gaat, ben ik soms helemaal in tranen. Hiermee stoppen kan ik echt niet. Ik wil tot aan mijn dood gestreden hebben voor de dieren. Als ik een zwak hondje nachtenlang flesjes heb gegeven en ik zie ’m dan uiteindelijk voor het eerst als een jong hertje rondspringen in de tuin, vind ik dat zó bijzonder. Dat gevoel kan voor mij nergens aan tippen. Wat ik hoop, is dat we het als stichtingen op het eiland steeds beter krijgen. Misschien kunnen we zelfs wel met bussen toeristen langs de stichtingen gaan rijden, zodat mensen zien wat we doen en kunnen doneren. Ik wil dierenliefde als een olievlek over het eiland verspreiden.”                

Tekst: Laura van Horik
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.