Tanja woont met haar man op een zeilboot

14 juli 2023

Toen hun kinderwens onvervuld bleef, besloten Tanja (46) en Martijn Maas (48) het roer om te gooien. Letterlijk: ze verruilden hun ruime vrijstaande huis voor een zeilboot. “Hakken draag ik niet meer, bootlaarzen zijn veel praktischer.”

Tanja: “Het plan om ons huis te verruilen voor een zeilboot ontstond toen het maar niet lukte om zwanger te worden. Dat was het verdrietige einde van onze gedroomde toekomst. Na een moeilijke periode besloten we om dit hoofdstuk echt af te sluiten. Aan ons huis met tuin kleefde het oude droombeeld. We wilden meer vrijheid en daar paste onze hoge hypotheek niet bij. Het huis verkopen voelde als een grote bevrijding. Nu konden we letterlijk gaan en staan waar we wilden. Zo kwam er ruimte voor een nieuwe toekomst.
We trokken tijdelijk bij mijn ouders in en maakten plannen over een leven op het water: met ons drijvende huis rondtrekken naar verschillende plekken op de wereld en mensen tegen betaling mee op reis meenemen voor een onvergetelijke ervaring. Deze plannen kwamen niet uit de lucht vallen. Op vakanties huurden Martijn en ik al jaren een zeilboot en mijn ouders hadden vroeger ook een boot.
We werden uiteindelijk verliefd op de Vagebond: een sfeervolle zeilboot met twee masten, drie zeilen en een achterdek. Heel romantisch. Toen we hem voor het eerst zagen, keek ik Martijn aan en zei: ‘Dit is hem, dit is onze boot, ons nieuwe huis!’ Onze nieuwe toekomstdroom was ineens realiteit geworden. De boot hebben we Raven genoemd. Dit zou de naam van onze dochter worden als het anders was gelopen.”

Alles anders

“Het heeft een tijdje gekost om me thuis te voelen. Ons leven op de boot is zo’n ander leven dan toen we nog een huis hadden. In ons huis hadden we een ronde inloopdouche met muurverwarming. Zo vanuit je bed naar de douche sloffen, dat mis ik. Douchen en de was doen we nu in het havengebouw, alsof je op een camping staat. Alles is anders. En tegelijkertijd is dat precies wat we willen. Zelfs mijn kledingstijl is veranderd. Ik draag geen hakken meer maar bootlaarzen, die zijn veel praktischer. En mooie bloesjes zijn te koud voor aan dek. Toch kocht ik een paar maanden geleden een nette jurk omdat ik me af en toe vrouwelijk wil kleden. Maar die hangt nog altijd ongebruikt en met het prijskaartje eraan in de kast. Ik als koukleum heb gewoon meer aan een trui of warm vest en soms zelfs een dekentje.
Waar Martijn en ik aanvankelijk zorgen over hadden, is hoe het voor onze hond Billie zou zijn om op een zeilschip te wonen. Ze komt uit Spanje en heeft een traumatische achtergrond. Als we aan vaste wal of in de haven liggen gaat het goed, maar tijdens het varen is ze bang. Haar zo angstig te zien, raakte me. We hebben een gedragstherapeut ingeschakeld. Als we nu een paar weken achtereen weggaan, blijft Billie nu aan wal bij een oppas. Dat gaat me aan het hart, maar ze heeft tijd nodig.”

Kick

“Op een boot leer je niet alleen jezelf maar ook elkaar in no-time beter kennen. Ik weet nog goed dat Martijn zeeziek werd omdat het zo hard stormde dat de golven wel drie meter hoog waren. De boot ging alle kanten op. Toen Martijn misselijk over de rand hing, wist ik dat ik het roer letterlijk en figuurlijk moest overnemen. Het kostte me bloed, zweet en tranen, maar het lukte me om over de golven te surfen en ondertussen een ligplaats te regelen voor de nacht. Ik stond van mezelf versteld en was ontzettend opgelucht en trots dat het me gelukt was om ons in veiligheid te brengen. Dat gaf zo’n kick! En Martijn besefte dat zolang hij alles doet ik niet de kans krijg om te ontdekken waartoe ik allemaal in staat ben.
De boot is 14,20 lang en 4,32 meter op het breedste punt. Een pluspunt van onze boot is dat we meerdere slaapkamers hebben: twee voor en één grote achterin de kajuit. Als ik behoefte heb om even alleen te zijn, trek ik me daar terug. Maar een eigen plek voor yoga, sporten of met vriendinnen bijkletsen is er niet. Dat vind ik soms wel lastig. Martijn heeft minder behoefte aan een eigen plek.”

In het hier en nu

“Op zee voor anker liggen en bij de opkomende zon in je blootje vanaf het achterdek het water in plonsen… Iets mooiers is er niet. Ook een heel fijn moment: ‘s avonds in de kajuit, dan is het zo ontzettend knus. Het leven op een zeilboot houdt je erg in het hier en nu omdat je constant bezig bent met hoe de wind staat en of het zeil strakker moet of juist niet. En je moet je koppie er altijd bij houden. We hadden een keer lekker lui de afwas laten staan en voeren op de motor omdat het windstil was. Plotseling trok de wind aan en hesen we de zeilen. Voor we het wisten, ging de boot zo schuin dat de complete afwas op de grond kletterde. Het was er een ravage. Dat gebeurt je maar één keer, haha.
Ik heb me wel behoorlijk verkeken op hoeveel onderhoud een boot nodig heeft en wat dat allemaal kost. In een huis kun je bij wijze van spreken tien jaar wonen zonder het te onderhouden. Maar als je dat bij een boot doet, ontstaat er misschien kortsluiting en breekt er brand uit, of lig je op de bodem van de zee. Er is altijd wel iets dat vervangen of gerepareerd moet worden, zoals nu de stootrand aan de achterkant van onze boot. Die is rot en moet vervangen worden. Voordat je iemand gevonden hebt om dat te doen, ben je zo een paar maanden verder en duizenden euro’s lichter. Om de kosten te drukken, en ook omdat ik het super interessant vind, probeer ik zelf zo veel mogelijk te ontdekken hoe dingen gerepareerd moeten worden.”

Veranderlijk

“Op een schip is geen dag hetzelfde. Je kunt wel plannen maken, maar op het water is alles zo veranderlijk als het weer. Dat heeft ook iets avontuurlijks. Laatst wilden we een stuk gaan varen en in een haven verderop eten. We waren de haven nog niet uit of de motor stopte ermee. We moesten meteen kijken wat er loos was, om het vervolgens te fiksen. Die avond zijn we niet verder gekomen, maar het is me uiteindelijk wel gelukt om de motor weer aan de praat te krijgen. Zo leer ik de boot steeds beter kennen, wat noodzakelijk is. Want midden op zee met pech kun je ook geen monteur bellen. Dan komt het op je zelfredzaamheid aan.
Aan de schommelingen van de boot raak je gewend, maar het geluid van de wind langs de boot geeft een gigantisch lawaai in de kajuit. De kajuit is net een klankkast: alles klinkt tien keer zo hard. Daar kom je pas echt achter als je er woont. Op een nacht was er gigantisch onweer. We lagen in ons bed en dachten dat we middenin een orkaan waren beland. We konden elkaar bijna niet verstaan. Ik ging eruit in het pikkedonker om te checken of het anker stevig genoeg vastzat. Mijn hart ging tekeer, maar ik vond het ook heel gaaf. Ik heb ontzag gekregen voor de kracht van de natuur. Want wat er dan om je heen gebeurt, de woeste zee en de lichtflitsen die als een lichtknopje alles om je heen enkele seconden verlichten, dat is waanzinnig.”

Aan het roer

“We hebben een ligplaats in de haven van Stellendam, we zijn nog geen maanden achter elkaar op zee geweest. Martijn heeft een baan aan vaste wal en speelt in een band. Ik begeleid vrouwen met een onvervulde kinderwens. Zo organiseer ik onder andere zeilweekenden voor vrouwen en stellen die ongewenst kinderloos zijn. Als Martijn en ik iets hebben geleerd van het leven op onze zeilboot, is het wel dat je je diepe verlangen, dat in iedereen zit, kunt verleggen naar iets anders en dat dit net zo vervullend kan zijn. Door letterlijk en figuurlijk aan het roer van jouw leven te gaan staan. Zo kom je jezelf geheid tegen. Die ervaring willen we anderen ook geven. Door een weekend met ons mee te varen, kom je in een andere wereld, met nieuwe prikkels en ideeën, en stap je uiteindelijk de boot af met nieuwe toekomstperspectieven en verlangens.”

Dansend door de kajuit

“Ik ben sinds we op een boot wonen realistischer en geduldiger geworden. Ik heb bijvoorbeeld ingezien dat je droom naleven niet alleen maar romantisch en leuk is. Het brengt ook tegenvallers en teleurstellingen met zich mee. Zoals een dieselkachel die kapotgaat. Maar je kunt je dan niet permitteren om drie dagen in zak en as te zitten. Daar heb je jezelf alleen maar mee omdat het dan heel koud wordt. Je zult het moeten oplossen, ook al heb je geen flauw idee hoe. Ik zet mijn teleurstelling en frustratie om in actie net zo lang totdat het probleem verholpen is. En wanneer het gelukt is, ga ik dansend door de kajuit.
Maar naast tegenvallers en teleurstellingen zijn er ook een heleboel geluksmomenten. De allereerst keer dat we met ons drijvende huis voor anker gingen, was het volle maan en windstil. De schittering van de maan op het water en de stilte van de natuur… Je houdt dan bijna je adem in, zo mooi. We lagen in elkaars armen en beseften dat dit ons nieuwe leven was. Ultiem geluk.”

Tekst: Esmir van Wering
Foto: privébezit.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.