Tisha kreeg eindelijk de diagnose ADHD: ‘Eindelijk wist ik wat ik had’

9 maart 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Tisha (26) die op 9 februari 2016 na jaren aanmodderen eindelijk een diagnose voor haar klachten kreeg. ‘Ik bleek ADHD te hebben en dat was zo’n grote opluchting. Na al die tijd had ik een verklaring voor alle dingen die mij ‘anders’ maakte.”

Tisha: “Als kind voelde ik me altijd al anders. Halverwege groep drie stroomde ik door mijn hoogbegaafdheid door naar groep vier, omdat ik al helemaal zelfstandig kon lezen en schrijven. Nieuwe dingen leren, ging mij makkelijk af, maar met mijn emoties omgaan, was een ander verhaal. Als ik iets voelde, dan kon ik dat niet goed uiten. En dus huilde ik vaak. Klasgenoten vonden mij maar raar. Sowieso omdat ik als kleine uk zomaar bij hen in de klas kwam en ook omdat ik continu moest huilen om alles. Al snel werd ik gepest en dat maakte me erg onzeker.”

Onrustig

“Echt druk was ik overigens niet. Ja, in mijn hoofd wel, want mijn gedachten gingen regelmatig alle kanten op, maar in de klas was ik niet overmatig aanwezig. Terwijl de juf of meester wat uitlegde, dacht ik ondertussen aan van alles en nog wat. Het scheelde dat ik goed mee kon komen met het lesniveau. Hierdoor viel het niemand op dat ik erg onrustig was. Wat ik wel deed, was constant mijn haar om mijn vinger draaien, wiebelen met mijn voet en tikken met mijn pen. Maar welk kind doet dat nou niet? Later als volwassene las ik ergens dat de dingen die ik deed, ‘stimmen’ heet en dat mensen (vooral met ADHD) dat vaak doen om hun zenuwstelsel te kalmeren, maar toen had ik geen idee.”

Te laat

“Na een best lastige basisschooltijd ging ik naar het vwo op de middelbare school. Hier stopte het pesten gelukkig, maar het leren ging me moeilijker af. Waar ik vooral moeite mee had, was mijn huiswerk op tijd inleveren. Ik raakte zo snel afgeleid door dingen dat ik de planningen die ik maakte simpelweg niet uitvoerde.”

Cijfers opkrikken

“Mijn resultaten waren veel lager dan wat ik eigenlijk kon en na het eerste half jaar stond ik er zo slecht voor dat mijn mentor bang was dat ik zou blijven zitten. Dat wilde ik absoluut niet laten gebeuren, dus opeens kon ik de knop toen wel omzetten en ging ik gefocust aan de slag. Hierdoor waren mijn gemiddelden binnen no time weer opgekrikt en kon ik met mooie cijfers over naar de tweede. Helaas herhaalde zich in de jaren daarna steeds dezelfde riedel. De eerste zes maanden kon ik me moeilijk concentreren en scoorde ik slecht, maar zodra er een urgentie was om mijn best doen, haalde ik weer keurige cijfers. Het leek wel alsof ik een bepaalde druk nodig had om goed te presteren.”

Andere studie

“Tijdens mijn eerste universitaire studie Liberal Arts and Sciences ging het helemaal mis. Zoals ik gewend was, stond ik er rond december slecht voor met mijn resultaten, maar in tegenstelling tot de middelbare school was er op de universiteit te weinig tijd en ruimte om mijn cijfers weer op te krikken. En dus verruilde ik na een jaar mijn studie voor de Academische Lerarenopleiding Primair Onderwijs. Ook dat eerste jaar haalde ik niet, omdat ik me niet genoeg kon focussen en voortdurend was afgeleid. Toevallig kreeg een vriendin, die met dezelfde problemen kampte als ik, de diagnose van ADHD en dat zette mij aan het denken. Wat als ik dat ook had?”

Diagnose

“Samen met een psycholoog onderzocht ik het. Ik vertelde hem waar ik steeds tegenaan liep en zij sprak met mijn moeder hoe ik als kind was. Na een aantal psychologische testen kwam het verlossende antwoord: ik had inderdaad ADHD!
Voor mij voelde dat als een grote opluchting. Na al die tijd had ik eindelijk een verklaring voor alle dingen die mij ‘anders’ maakte. Het feit dat ik altijd dingen kwijt was en nooit op tijd kon komen bijvoorbeeld. Maar ook dat ik het liefst alles tegelijk deed en moeite had met details. Het kwam allemaal door mijn ADHD en voor het eerst in mijn leven kon ik er iets aan doen.”

Positieve invloed

“Wat mij onder andere goed heeft geholpen, is het slikken van medicatie. Hier was ik in het begin best huiverig voor, want ik was bang dat ik door medicijnen heel anders zou worden, maar dat viel me reuze mee. En het fijne was dat ik me door de pillen veel beter focussen, wat weer een positieve invloed op mijn studie had. Doordat ik voor mijn tweede studie ook al twee vakken niet had gehaald, was ik alleen niet meer gemotiveerd om daar nog mee verder te gaan. Daarom begon ik een derde studie, Taalwetenschappen, en die maakte ik na mijn diagnose wél af. Iets waar ik supertrots op ben, want ik kon het dus wel.”

Geen belemmering meer

“Inmiddels ben ik zeven jaar verder en ik ben nog steeds enorm blij dat ik eindelijk de juiste diagnose heb gekregen. Doordat ik met medicatie en zelfstudie met mijn ADHD om heb leren gaan, belemmert het me niet meer in mijn dagelijks leven. Natuurlijk, er zullen altijd dingen zijn die ik door mijn ADHD lastig vind. Tijdsbegrip is bijvoorbeeld moeilijk voor mij, want als mijn vriend en ik elkaar door onze drukke agenda’s even wat minder kunnen zien, dan lijkt het voor mij een eeuwigheid te duren. Maar door me er alleen al bewust van te zijn en het ook te bespreken met lotgenoten kan ik het makkelijker relativeren. Het is voor mij een fijne geruststelling dat ik weet dat ik niet de enige ben. Er zou alleen wel wat meer bekendheid over mogen komen, want pas als je weet dat je het hebt, kun je er echt iets aan doen.”

Meer weten over Tisha? Op Instagram deelt ze via @adhddossier informatie over het leven met ADHD om andere vrouwen te helpen.

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.