Tiziana verloor haar tweelingzus: ‘Sindsdien voel ik een intense leegte’

2 december 2021

Tiziana (45) en haar zusje Mariella waren als eeneiige tweeling van jongs af aan onafscheidelijk. Door de jaren heen werd hun band eigenlijk alleen maar sterker. Tot Mariella vijf jaar geleden ziek werd en in vijf maanden tijd overleed. Sindsdien voelt Tiziana zich nog maar een half persoon.

Met vijftien minuten verschil kwamen de zusjes destijds ter wereld. Tiziana net iets ouder. Al heel vroeg bleek dat ze erg aan elkaar gehecht waren. Op de lagere school werd zelfs op een gegeven moment besloten dat Tiziana moest blijven zitten en haar zusje mocht doorstromen, omdat ze teveel aan elkaar hingen en altijd maar bij elkaar waren. “Zij en ik hadden echt een tweelingband. Zowel vroeger als de laatste jaren. Het was zelfs zo dat mijn zusje, toen ik op een gegeven moment een tijdje in het buitenland zat, last kreeg van haar maag. Kort daarna belde ik dat ik met een maagdarmontsteking op bed lag. We voelden elkaar op één of andere manier altijd heel erg aan.”

Tumor

Vijf jaar terug kreeg Mariella plots last van haar linkerheup. Artsen dachten eerst aan een slijmbeursontsteking, maar volgens de huisarts klopte er iets niet. Mariella moest naar het ziekenhuis. Op dat moment kon ze al bijna niet meer lopen van de pijn. “Na wat onderzoeken in het ziekenhuis zagen ze snel aan het bloed dat het er niet goed uitzag. Er bleek een tumor in haar lichaam te groeien die haar heup kapot drukte. Na meer onderzoek om te kijken waar de kanker vandaan kwam, zeiden de artsen dat het al helemaal was uitgezaaid. Er zat een tumor in haar longen die niet geopereerd kon worden. Wel zou haar heup worden vervangen. De artsen gaven haar een paar maanden tot vijf jaar. Toch had ik op dat moment echt nog hoop dat het goed zou komen.”

Veel pijn

De heupoperatie werd uitgevoerd en Mariella startte met revalideren. Een maand later, tijdens het traject, kreeg ze ook last had van haar andere heup. “Op dat moment bleek dat de tumor ook in haar andere heup zat. Ze kon daardoor niet meer revalideren en lopen. Het was einde oefening.” Mariella bracht uiteindelijk haar laatste momenten thuis bij Tiziana en hun moeder door. Ze had vreselijk veel pijn en steeds meer morfine nodig. Ze ging hallucineren en was bang. “De nacht voor haar dood ben ik bij haar in de woonkamer gebleven. Ik zag dat het niet goed ging en ben haar gaan voorlezen. Ik praatte tegen haar en probeerde haar gerust te stellen, maar voelde me zó machteloos. Ze was al heel ver weg. Haar ademhaling werd steeds zwakker. Toen mijn moeder op een gegeven moment net een paar seconden in de keuken was, gebeurde het. Een paar weken voor onze veertigste verjaardag overleed ze.”

Lees ook: Yentl, de tweelingzus van Fabienne uit Over Mijn Lijk: ‘Ik wilde haar niet loslaten’

Broodmager

Tiziana kon alleen maar denken: nu is het genoeg geweest, nu moet je wakker worden. Maar Mariella werd niet meer wakker. Het was een zenuwslopende, verdrietige periode. “Ik voel een intense leegte sinds ze er niet meer is. Ik kon op dat moment niks, was heel somber. Ik sliep een gat in de dag en stortte compleet in.” Tiziana kon het maar niet accepteren. “Mijn moeder had al eerder het gevoel dat ze haar dochter ging verliezen, maar ik heb lang gedacht dat ze wel beter zou worden. Ik vond dat ze moest knokken. Maar toen ze op een gegeven moment broodmager aan het worden was, vroeg ik me steeds vaker af of ze nog wel beter zou worden. Uiteindelijk woog ze tweeëndertig kilo. Dat ze niet gered kon worden, doet me enorm veel verdriet. Ik weet niet eens hoe ik me door die periode heen heb geworsteld. Het feit dat het binnen vijf maanden klaar was en mijn zusje nooit meer is opgeknapt of heeft kunnen lopen, is heel pijnlijk.”

Overgebleven spullen

Om het drama compleet te maken, is bijna twee jaar terug ook nog eens een vuurpijl voor de oude kamer van haar zusje geëxplodeerd. Een groot deel van Mariella’s kamer is verbrand. “Heel veel dierbare spullen zijn door die vuurpijl verloren gegaan. Spullen die ik netjes had opgeruimd voor als ze weer beter zou worden en terug zou komen uit het ziekenhuis. Dat vind ik heel erg. Gelukkig heb ik nog wel wat spullen van haar. Die zijn het bewijs dat ze geleefd heeft, ook al is het soms net alsof ze nooit heeft geleefd. Ik probeer mijn eigen leven te leven, maar weet niet altijd hoe. Soms voel ik me schuldig en vraag ik me af of ik wel verder mag leven. Heb ik wel het recht om te glimlachen en blij te zijn nu zij er niet meer is? Ik weet het niet, maar ik probeer het wel. Voor haar.”

Tekst: Laura van Horik