Tom van der Weerd is Qmusic-dj én brandweerman

30 april 2024

Best een wonderlijke combinatie: Tom van der Weerd (28) is niet alleen Qmusic-dj, maar ook brandweerman in zijn woonplaats Kampen. Over zijn belevenissen bij de brandweer schreef hij een boek. “Ik geef mezelf hier en daar best bloot in het boek.”

Je boek, PRIO 1, verschijnt bijna. Spannend?

“Best wel. Ik schreef sinds vijf jaar gewoon voor mezelf, als dagboek. Dan kwam ik na een melding thuis, klapte mijn laptop open en tikte de dag van me af. Tegelijkertijd schreef ik ook om naderhand te kijken hoe we bepaalde situaties hadden aangepakt. Na een paar jaar hoorden vrienden over deze verhalen. Zij vroegen of ze iets mochten lezen. Ik stuurde een verhaaltje via WhatsApp en kreeg terug: ‘Hé, wat tof, daar moet je wat mee doen.’ Ik had nooit de intentie om een boek te schrijven, maar het document ging stiekem al richting de tweehonderd pagina’s. Vervolgens kreeg ik contact met een uitgever en toen ging het snel. En nu gaat het op 23 april de wijde wereld in. Da’s spannend, want het zijn míjn verhalen. Ik ben benieuwd wat mensen ervan vinden.”

Wat kunnen we verwachten: verhalen over brandjes blussen?

“Haha, ook. Maar er zit van alles in. Van ’normale’ branden met alleen materiële schade tot burenruzies waar we tussenbeide komen. Zo werden we eens gealarmeerd voor een buitenbrand. Het bleek te gaan om een vrouw die ruzie had met de woningbouwvereniging. De ruzie was zo hoog opgelopen dat die vrouw de boel in de fik ging zetten. Toen we aankwamen, gooide ze net haar matras op het hoge vuur in de achtertuin. We hebben de vrouw eerst tot bedaren gebracht en vervolgens de brand geblust. Maar ik schrijf natuurlijk ook over heftigere zaken, zoals dodelijke ongevallen.”

Zijn dodelijke ongevallen gebeurtenissen die je ondanks je ervaring toch mee naar huis neemt?

“Niet altijd, maar in het boek zitten een paar verhalen die ik niet zo snel los kon laten. Zoals het verhaal over dat zesjarige meisje dat in 2018 werd overreden door een grasmaaier, bij haar school in Kampen. Dat ongeluk was landelijk nieuws. Het gebeurde op een woensdagochtend in september rond negen uur, half tien. We kwamen aan en het kwaad was al geschied. Vreselijk. Samen met mijn brandweercollega’s en het ambulancepersoneel kwam ik in een slechte film terecht. Op dat moment handelden we op de automatische piloot; we deden wat we moesten doen. Iedereen is immers professioneel. Dat meisje ging levend, maar zwaargewond, de ambulance in. De week daarna werden we dag in dag uit op de hoogte gehouden. Dat gebeurt niet standaard, maar dit ongeluk was dusdanig erg dat we steeds een update kregen. En dan blijf je hopen. Een week na het ongeluk kregen we het gevreesde telefoontje: ‘Ze heeft het niet gehaald.’ Dan krijg je weer diezelfde dreun als op de dag van het ongeluk. Al staan onze ervaringen en emoties natuurlijk in de schaduw van wat haar familie heeft meegemaakt. Maar ik heb het wél zelf gezien. En er alles aan gedaan om het tot een goed eind te brengen. En dat is niet gelukt. In mijn boek beschrijf ik wat ik heb gezien en hoe ik dat heb ervaren. Hoe die bewuste dag mij heeft gevormd. En hoe ik elk jaar nog stilsta bij dat verschrikkelijke ongeluk. Ik geef mezelf hier en daar dus best bloot in het boek.”

Hoe ben je bij de brandweer terechtgekomen?

“Door mijn vader. Hij werkte sinds mijn zesde bij de brandweer. Dus eigenlijk weet ik niet beter dan dat ik meeging naar de kazerne. En wat later, toen ik zelfstandig kon en mocht fietsen, fietste ik bij meldingen achter de brandweerwagen aan. Het is me echt met de paplepel ingegoten.”

En hoe zit dat met de liefde voor radio?

“Die kwam iets later. Ik begon op mijn veertiende thuis op zolder – waar ik een studiootje had gebouwd – met radio maken via internet.” Lachend: “Voor maar liefst vijf luisteraars, onder wie mijn moeder en de buurvrouw. Een paar jaar later solliciteerde ik bij de lokale omroep waar ik in het weekend technische dingen mocht doen en een radioprogramma mocht presenteren. Een jaar later melde ik me aan voor een talentenopleiding in Hilversum. Zij hadden connecties bij Radio 538 en SLAM. Dus tijdens die opleiding mocht ik stagelopen bij 538. Na mijn stage zeiden ze bij SLAM: ‘Hier heb je een nul-urencontract. Laat maar zien wat je kan. Ga maar produceren, items bedenken en videootjes bewerken.’ Dat ging me goed af.”

Flashforward naar nu: je werkt als bevelvoerder bij de brandweer in Kampen en elke vrijdagavond, zaterdag- en zondagmiddag presenteer je samen met Bram Krikke jullie eigen radioprogramma bij Qmusic. Hoe combineer je die twee banen?

“Ik fix dat gewoon. Al blijft het soms een puzzel. Vooral toen ik allerlei opleidingen moest volgen voor de brandweer. Dan zat ik ‘s middags bij SLAM in de radiostudio en moest ik ‘s avonds naar de opleiding voor de manschappen. Dat was een kwestie van goed plannen, want ik wilde het per se allebei.”

Heeft dat drukke schema ooit tot problemen geleid?

“Ja, ik herinner me dat er ‘s ochtends een brand uitbrak op het industrieterrein in Kampen. Die avond moest ik een radioprogramma presenteren bij SLAM. Dus ik ging eerst naar die brand en dacht: vanmiddag kan ik naar SLAM. Maar die brand was zo groot, dat we erg lang bezig waren met blussen. En er was geen vervanging voor mij bij die brand. Ik moest dus wel SLAM bellen om te zeggen dat ik te laat zou binnenkomen om het programma voor te bereiden. Ik vertelde dat ik wél op tijd zou zijn om het te presenteren. Werd ik daarna teruggebeld door de leiding van SLAM: ‘Prima, we halen je vanavond van het programma af. Groetjes!’ Ik stond perplex. Dacht: ik sta hier voor de maatschappij een brand te blussen en zeg notabene nog dat ik op tijd zal zijn om het programma te presenteren. Ik zou alleen de voorbereiding niet redden. Wat in mijn ogen betekende dat andere mensen wat meer moesten doen. Kan een keer gebeuren toch? En toen kwam dat telefoontje. Ik vond dat zo oneerlijk. Ik heb daarna nog wel gezegd dat ik het een vreemde zaak vond. Maar de leiding van SLAM dacht dat het een goed signaal was om mij een keer van de show af te halen. Ik had daar wel een mening over… Het was overigens de eerste en laatste keer dat er zoiets is voorgevallen.”

Je hebt de nodige opleidingen doorlopen en afgerond sinds je bij de brandweer zit. Was kleine Tom op school ook zo’n studiebol?

“Niet bepaald! De basisschool ging me vrij gemakkelijk af. Ik hoefde er niet veel voor te doen en ging elk jaar fluitend over. Maar toen de cito-uitslag bekend was, zei de schooldirecteur tegen mijn ouders: ‘Zet ‘m maar op het vwo, maar ik zie hem nog wel afstromen.’ De directeur kreeg helaas gelijk, want ik begon op het vwo en belandde in het tweede jaar op de havo. Op de middelbare begon ik steeds meer mijn eigen wil te ontwikkelen en mijn eigen pad te kiezen. In die tijd was het vaak oorlog thuis, want mijn ouders vonden dat helemaal niks. Ze zagen de schoolcarrière van hun oudste kind – ik heb nog twee jongere zussen – helemaal in puin vallen. Slechte cijfers verzweeg ik thuis. Op een gegeven moment kregen mijn ouders een belletje van mijn mentor: ‘Het gaat niet zo goed met Tom hè.’ Mijn ouders: ‘Hoezo? Wij denken dat het heel goed gaat.’ Toen kregen ze mijn cijfers te horen en hadden we weer een week ruzie. Mijn ouders wilden dat ik mijn school afmaakte, omdat ze vonden dat ik goed kon leren. Daar hadden ze een punt, want als ik een toets voor Engels had waarvoor ik honderd woordjes moest leren, leerde ik een half uurtje en haalde een tien. Het punt was dat ik er gewoon geen zin in had.”

Want je wilde liever werken bij de radio?

“Yep. Ik had het wel gezien op school. Ik heb niet eens meer eindexamen gedaan. In havo 4 ben ik gestopt. Die klas deed ik twee keer. Toen zei ik tegen mijn ouders: ‘Je mag niet voor de derde keer op rij hetzelfde jaar doen.’ Want ja, ik zou wéér blijven zitten. Ook op school zeiden ze dat het niet meer ging. Dat was mijn doel, want ik wilde niet meer. Ik wilde bij de radio gaan werken en zou wel zien waar het schip zou stranden. Ik zocht een mbo-opleiding in de audiovisuele hoek en kwam bij AV-productie terecht. Die opleiding heb ik afgemaakt. Het voelde voor mij erg lekker dat ik een fulltime contract kreeg bij SLAM. Ik ging naar mijn ouders en zei: ‘Kijk, een jaar geleden zei ik dat ik bij de radio zou gaan werken. Hier is mijn contract voor veertig uur. Vanaf nu ga ik geld verdienen met radio maken.’ Dat het me was gelukt, voelde als een overwinning.”

Je bent al vanaf je zestiende met je vriendin Heleen, hoe is het om samen volwassen te worden?

“Heel bijzonder als je er achteraf op terugkijkt. Toen we elkaar leerden kennen, hadden we bij wijze van spreken alleen een fiets. Inmiddels zijn we met elkaar gekomen waar we nu zijn. Op de middelbare school waren wij trouwens exact het tegenovergestelde. Ik maakte er een puinhoop van, terwijl Heleen een slim meisje was dat haar intelligentie ten volle benutte. Toen ze haar vwo-diploma had behaald, ging ze naar de universiteit. Heleen heeft vervolgens belachelijk hard gewerkt om SEH-arts (spoedeisendehulparts, red.) te worden. Dat heeft ze nu bijna bereikt en daar heb ik diepe bewondering voor. Behalve superslim is Heleen ook erg gezellig. Ik vind het mooi wat we door de jaren heen samen hebben opgebouwd en meegemaakt. Ik kan Heleen niet meer wegdenken uit mijn leven.”

In september worden jullie papa en mama, hoe vind je dat?

“Geweldig, ik heb er veel zin in! Mijn allerbeste vriend heeft vorig jaar een kind gekregen. En sowieso beginnen veel vrienden op deze leeftijd aan kinderen. Bij ons werd het dus ook vaker een onderwerp aan de keukentafel. Sinds december vorig jaar hebben we een hondje, Ollie. Toen Ollie er net was, kregen we veel cadeautjes. Op een gegeven moment kwam ik thuis en lag er weer een cadeautje op tafel. Ik pakte het uit: er zat een knuffel in. Ik: ‘Nou, weer een cadeau voor de hond.’ Ik draaide de knuffel om, had Heleen daar de positieve zwangerschapstest op geplakt. Ik was zo blij, moest er gewoon van huilen. Bleek dat Heleen me aan het filmen was om mijn reactie vast te leggen. Maar toen ik moest huilen, schrok ze zo erg dat ze stopte met filmen. Nu heeft ze dus vastgelegd dat je mij dat cadeautje ziet uitpakken, ik doorheb wat het is, vervolgens begin te janken en dan stopt abrupt de opname. Vrij hilarisch wel!”

Meer Tom

Geboren: 23 april 1995 in Kampen
Thuis: sinds twaalf jaar heeft Tom een relatie met Heleen, ze wonen samen in Kampen. In september verwachten ze hun eerste kind.
Carrière: Tom begon bij RTV IJsselmond en presenteerde daar Kidslokaal, een radioprogramma voor kinderen op de woensdagmiddag. Niet veel later kreeg hij zijn eerste eigen radioprogramma: WeekendTom. Na een stage bij Radio 538 kreeg Tom een baan aangeboden als radio-dj bij de zender SLAM. Aanvankelijk alleen als invaller bij het radioprogramma Bij Igmar, wat dan Bij Tom werd genoemd. Eind 2017 werd YouTuber Bram Krikke aangetrokken, om als sidekick naast Tom, Club Ondersteboven op SLAM te presenteren. Sinds september 2020 presenteren Tom en Bram bij Qmusic het weekendprogramma Tom & Bram op vrijdagavond, zaterdag- en zondagmiddag.

Tekst: Thea Tijsen
Foto: Ruud Hoornstra
Assistent fotografie: Joao Amorim
Haar en visagie: Wilma Scholte
Styling: De groene lantaarn
Met dank aan: Leonardo Royal Hotel in Amsterdam