Na een trap van haar paard kan Elisa nooit meer paardrijden

6 juli 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Elisa (38). Sinds ze in 2012 een trap van haar paard kreeg, kan ze niet meer paardrijden.

Elisa: “Ik ben altijd gek geweest op paarden. Als klein meisje wist ik al dat ik ze later wilde gaan trainen. Eenmaal volwassen werd ik na de benodigde opleidingen en werkervaringen dus paardentrainer. Ik was 25 jaar toen ik voor mezelf begon en ik leefde mijn droom. Voor mij was het echt een cadeau om elke dag met paarden bezig te zijn. ’s Ochtends bereed ik de paarden en trainde ze ook dressuurmatig en ’s middags en ’s avonds gaf ik voornamelijk les aan verschillende mensen.”

Geen lucht meer

“Helaas ging het op 8 februari 2012 helemaal mis. Ik was 27 jaar en op een winterse dag stond ik in de paddock van mijn eigen paard Riko. Omdat hij last had van koliek, wilde ik hem met een spuitje in zijn mond medicatie toedienen. Riko was bekend met koliekpijn, dus dat deed ik wel vaker. En normaal liet hij het toedienen van zijn medicijnen ook prima toe, maar deze keer liep het anders. Chagrijnig van de pijn liep hij van mij weg. Omdat ik haast had, dacht ik dat ik hem wel even kon overbluffen en hem bij zijn hoofd kon pakken, maar opeens draaide hij zich vliegensvlug om. En voordat ik het wist, trapte hij mij met beide achterbenen in mijn ribbenkast.
Binnen een seconde kreeg ik geen lucht meer. Terwijl ik het spuitje op de grond liet vallen, strompelde ik happend naar adem de paddock uit. Ik dacht echt dat ik doodging.
Daarna moest ik zeker een uur bijkomen, voordat ik de kracht vond om naar het huis van mijn ouders te strompelen. De stal waar Riko in stond, was van hen, dus het was een geluk bij een ongeluk dat ze zo dichtbij waren.”

Drie verschoven ribben

“Toen mijn broertje me zag, schrok hij zich kapot. Ik had duidelijk veel pijn en nadat ik hem had verteld wat er was gebeurd, zei hij dat ik de huisartsenpost moest bellen. Ik moest meteen langskomen. Mijn moeder was er inmiddels ook bij gekomen en ze was net als mijn broertje in shock. Samen met haar reed ik naar de huisartsenpost. Daar bleek dat ik drie ribben had verschoven en dat mijn ribbenkast verbogen was. Volgens de dienstdoende arts had ik nog geluk gehad. Als mijn milt was gescheurd, was ik binnen een dag dood geweest.”

Niet meer paardrijden

“Omdat mijn ribben vanzelf moesten helen, mocht ik weer naar huis. Het advies was om veel rust te nemen. Dat deed ik en na vijf weken ging het eindelijk iets beter met de pijn. Zolang ik niks deed, voelde ik het bijna niet, maar zodra ik bewoog, schoot de pijn er weer in. Het was echt zwaar en frustrerend. Door de pijn sliep ik amper en door de stress viel ik veel af. Ook had ik last van ernstige ademhalingsproblemen en paardrijden lukte al helemaal niet meer. Dat vond ik nog het moeilijkste van alles. Ik had altijd met veel passie en liefde mijn werk gedaan en plotseling was dat niet meer mogelijk.”

Gedeeltelijk afgekeurd

“Fysiotherapie, manuele therapie, osteopathie, body stress release therapie; ik probeerde van alles om van mijn pijn en klachten af te komen, maar niks hielp. Hierdoor werd ik na een tijdje gedeeltelijk afgekeurd voor 20 uur, wat betekende dat ik mijn werk als paardentrainer definitief moest laten gaan.
Nu werk ik parttime en gedeeltelijk vanuit huis als kwaliteitsmedewerker achter de laptop. Leuk is anders, maar ik ben blij dat ik in ieder geval iets kan doen.”

Nooit meer hetzelfde

“Inmiddels heb ik ook een pony. Ze is bedoeld voor de wagen, maar dat vindt ze niet leuk, dus ik wandel veel met haar. Dan neem ik haar aan een lang touw mee naar buiten en daar genieten we allebei van. Boos op Riko ben ik nooit geweest. Ik weet dat hij mij niet met opzet heeft geschopt, dus ik neem hem niks kwalijk. Wel heb ik vaak spijt gehad van die dag. Zo denk ik vaak: had ik het maar anders aangepakt.
Met veel moeite heb ik uiteindelijk geaccepteerd dat ik niet meer kan paardrijden, maar wat ik wel heel lastig vind, is dat er niks meer aan mijn klachten is te doen. Dit is het en daar moet ik voor mezelf nog steeds een weg in vinden. Paarden zullen altijd mijn grote liefde blijven, maar door die ene trap zal het nooit meer hetzelfde zijn.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privébeeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.