Vicky’s man had een affaire toen zij hoogzwanger was

28 december 2023

Dolgelukkig is Vicky (nu 33) met de baby in haar buik, maar dat geluk wordt wreed verstoord als haar vriend Bas (nu 34) vertelt dat hij verliefd is op een ander. Hij laat haar alleen achter met hun zoon Wouter (nu 7). “Daar zat ik dan, zes maanden zwanger en met een kind om voor te zorgen.”

Vicky: “Bas is militair en kwam de afgelopen jaren weleens thuis met het verhaal dat een collega ontrouw was geweest. Ik riep dan: ‘Dat moet je mij niet fl ikken, want dan is daar de deur!’ We deden er lacherig over, want ik wist zeker dat Bas zoiets nooit zou doen. Totdat bleek dat ik er zó naast zat. Drie jaar geleden vertelde hij uit het niets dat hij gevoelens had voor een vrouw uit zijn volleybalteam. Ik geloofde mijn oren niet. Hoe kon hij me dit aandoen? Ik was nota bene zwanger van ons tweede kind!”

Zó graag een tweede

“Vanaf het begin van onze relatie, ik was toen 23, maakte Bas duidelijk dat hij graag kinderen wilde. Ik had daar destijds nog geen behoefte aan, maar toen we een tijdje samen waren, merkte ik dat ik er steeds vaker over ging nadenken. Anderhalf jaar later besloten we ervoor te gaan en ik was vrij snel zwanger. Met de komst van Wouter konden we ons geluk niet op, maar nog geen vijf maanden later werd Bas uitgezonden naar Afghanistan. Ineens stond ik er als kersverse moeder alleen voor en dat vond ik lastig. Gelukkig boden mijn ouders vaak hulp aan en raakte ik snel gewend aan het moederschap. Het beviel zelfs zo goed, dat we een klein jaar later besloten voor een tweede te gaan. Ik dacht dat ik weer snel in verwachting zou raken, maar dat viel tegen. Na acht maanden was ik nog steeds niet zwanger. Waarom lukt het niet, vroeg ik me ongeduldig af? Intussen werden vriendinnen wél zwanger en dat knaagde aan me. Natuurlijk was ik blij voor hen, maar ik wilde het ook zo graag. Zwanger raken ging mijn leven beheersen. Ik deed er alles aan om ervoor te zorgen dat het zou lukken. Ik slikte bijvoorbeeld vitaminepillen en wilde in mijn vruchtbare periode om de dag seks hebben. Dat voelde natuurlijk al snel als een verplichting, dus was de lol er gauw af. Uiteindelijk kwamen we in de medische molen terecht. We begonnen met een IUI-behandeling. Bij mij waren de emoties inmiddels hoog opgelopen en dat had zijn weerslag op onze relatie. In plaats van dichter bij elkaar te komen, ontstond er een afstand tussen ons. Ik wilde niet over onze kinderwens praten, omdat ik gewend was me bij problemen terug te trekken. Soms lag ik ’s avonds huilend in bed, en als Bas me dan wilde troosten, draaide ik van hem weg. Hoewel ik diep van binnen wist dat dit een probleem was dat ons allebei aanging, dacht ik dat ik het zelf wel kon oplossen. Na een tijdje stelde Bas voor onze kinderwens opzij te zetten. We moesten volgens hem eerst aan onze relatie werken. Maar ik wilde daar niets van weten. We wilden dolgraag een broertje of zusje voor Wouter, dus dat zouden we krijgen ook. Na de derde behandeling was het eindelijk raak. Ik huilde van geluk en Bas was ook enorm blij, maar gek genoeg deed het onze relatie geen goed. Ik raakte in een nieuwe stressmodus: wat als het fout gaat? Dan zijn we weer terug bij af. Toen we met z’n drieën op vakantie gingen en Bas wilde vrijen, wees ik hem af. Hoewel ik wist dat seks geen invloed had op de ontwikkeling van de baby, was ik als de dood dat er iets mis zou gaan. Bovendien was ik erg moe en zat ik door de stress niet lekker in mijn vel. De afstand tussen ons werd steeds groter.”

Lees ook: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’

Kapot van verdriet

“Ik was ruim vier maanden zwanger toen Bas me vertelde dat hij gevoelens had voor een vrouw uit zijn volleybalteam. Mijn maag draaide zich om. Ik was woedend en werd nog emotioneler door alle hormonen. Volgens Bas was er niets gebeurd tussen hen en liet hij zijn gevoelens voor haar niet toe. Dat kon ik maar moeilijk geloven en ik eiste dat hij meeging naar een relatietherapeut. We hadden samen een kind en de tweede was onderweg; dat konden we toch niet zomaar laten schieten? Na een paar gesprekken bij de therapeut besloten we een weekendje naar Parijs te gaan. Zonder Wouter, even volledig aandacht geven aan elkaar. Het werd een drama. Elk gesprek draaide uit op een felle discussie over zijn verliefdheid. Bij thuiskomst zei Bas resoluut: ‘Ik ga bij je weg.’ Hij vertrok met een tas vol kleding en zei dat hij bij vrienden introk, maar ik wist wel beter. Kapot van verdriet bleef ik achter. Daar zat ik dan, zes maanden zwanger en met een kind om voor te zorgen. Ik kreeg geen hap door mijn keel en sliep slecht. Met tranen in mijn ogen stond ik in m’n eentje de babykamer te verven en als ik een echo moest laten maken, ging mijn moeder mee. Familie en vrienden boden een schouder om op uit te huilen en hielden me op de been. Twee weken na zijn vertrek belde Bas me op en begon over co-ouderschap. ‘Hoe durf je,’ riep ik uit, ‘de baby moet nog geboren worden!’ Het laatste wat ik wilde, was nadenken over de eenzame toekomst die voor mij in het verschiet lag. Bovendien wilde ik nog niet geloven dat het echt voorbij was tussen ons. Ik was ontzettend kwaad op Bas, omdat hij gevoelens voor een ander had en mij zwanger aan mijn lot overliet, maar ik hield nog wel van hem.”

Toch weer goed?

“Drie weken later overleed de oma van Bas. Hij vroeg of ik mee wilde naar de begrafenis. Ik besloot te gaan, vooral voor zijn familie, die ik goed kende. Tijdens de dienst pakte onze zoon plotseling mijn hand vast en die van Bas. Alsof hij duidelijk wilde maken: wij horen bij elkaar. Ik zag aan Bas dat dat hem raakte. Na de dienst stuurde hij me ’s avonds een sms’je dat hij het fi jn had gevonden dat ik er was. Heel langzaam kregen we weer wat contact en daarmee groeide mijn hoop. Zou het dan toch goedkomen tussen ons? Een paar dagen later belde hij me op en kwam het hoge woord eruit: hij had inderdaad een verhouding met de vrouw uit zijn volleybalteam. Hoewel ik dat ergens wel wist, voelde het toch als een klap in mijn gezicht. Ik wilde zo graag geloven dat hij niet bij haar was geweest. Bas zei dat het hem speet; hij had een roze bril op gehad en was tot de conclusie gekomen dat hij met mij verder wilde. Ik wilde niets liever dan dat het weer goed zou komen, maar dacht ook: hoe kan ik mezelf in de spiegel aankijken als ik hem een tweede kans geef? Ik was immers altijd een van die vrouwen geweest die riep dat ze ontrouw nooit zou kunnen vergeven. Ik dacht lang na en vroeg me af waarom ik hem die kans zou willen geven. Was het omdat ik per se ons gezin bij elkaar wilde houden, of omdat ik het niet zag zitten twee kinderen in mijn eentje op te voeden? Door alle hormonen was het moeilijk mijn gedachten op een rij te krijgen, maar uiteindelijk kwam ik tot een andere conclusie: ik hield nog te veel van hem om hem los te laten.”

Ook interessant: ‘Mijn affaire met een donkere man kwam na de bevalling uit’

Niet eerlijk geweest

“Bas kwam weer bij mij en Wouter wonen en ik zei tegen hem dat hij moest stoppen met volleyballen, maar dat wilde hij niet. Ik besloot me er niet druk over te maken, omdat ik me op de naderende bevalling moest richten, en nam er genoegen mee dat hij na de geboorte opnieuw in therapie wilde gaan. Ik verwachtte dat de komst van onze dochter Isabelle ons weer wat dichter bij elkaar zou brengen. Helaas liep het anders. Na de bevalling voelden we ons allebei eventjes dolgelukkig, maar in de kraamtijd trok Bas zich helemaal terug. Hij zat veel achter de computer en was vooral met zichzelf bezig, in plaats van mij te helpen en de baby te verzorgen. Door de vermoeidheid en de hormonen had ik niet de puf er iets aan te doen. Ik vestigde mijn hoop op de relatietherapie. Maar toen we twee sessies hadden gehad, zei Bas: ‘Dit gaat niet werken, het gaat niet goedkomen tussen ons.’ Hij twijfelde aan alles: zijn verliefdheid op mij, de band die we hadden. Nog geen drie weken later vertrok hij opnieuw. Deze keer ging hij naar het oude huis van zijn broer, dat te koop stond. Ik bleef ontredderd achter. Wat kon ik doen? Uiteindelijk dacht ik: het is mooi geweest. Ik heb lang genoeg op mijn tenen gelopen en moet nu op mezelf en de kinderen focussen. Ik zocht contact met een makelaar om het huis te laten taxeren en schakelde een advocaat in om uit te zoeken hoe het zat met een omgangsregeling voor de kinderen. Niet lang daarna kreeg ik plotseling een mail van Bas. Hij was niet eerlijk geweest. Hij had al die tijd nog gevoelens voor de vrouw uit zijn volleybalteam gehad en had ook nog steeds contact met haar, waardoor hij ons gezin geen eerlijke kans had kunnen geven. Maar nu was hij er zeker van: hij wilde bij mij zijn. Ik wist niet meer wat ik ervan moest denken. Mijn verstand zei dat ik hem moest loslaten, want dat gejojo vrat me op, maar mijn gevoel zei wat anders. Ik hield nog steeds van hem en hij was de vader van mijn kinderen. Toen hij even later bij me op de bank zat, voelde ik duidelijk dat er nog liefde tussen ons was. Ik voelde dat hij mij niet kon loslaten en ook ik kon niet zonder hem. Na uren praten realiseerde Bas zich dat hij het contact met de vrouw moest verbreken als hij écht voor mij en de kinderen wilde gaan. Dat betekende dus ook dat hij volleybal moest opgeven. Hij zag in dat hij geen keus had. Alleen als hij voor de volle honderd procent voor ons zou kiezen, had onze relatie nog een kans.”

Lees ook: ‘Ik heb een affaire met de baas van mijn man’

Dolgelukkig met z’n vijven

“Inmiddels zijn we twee jaar verder. Ik ben dolblij dat ik Bas niet de deur heb gewezen. We vormen samen een prachtig gezin en ik zou het niet anders willen. Toen bij Bas de knop om ging, heeft hij al het contact met die andere vrouw verbroken en koos hij écht voor zijn gezin. We zijn opnieuw in therapie gegaan en daardoor realiseerde Bas zich dat hij de oplossing van een probleem altijd bij anderen zocht, in plaats van naar zichzelf te kijken. En ik leerde dat ik moest uitspreken wat me dwarszat en niet moest denken dat ik altijd maar alles alleen kon oplossen. We communiceren veel beter dan vroeger en praten het uit als we ergens mee zitten. Ook fysiek zijn we gegroeid. Als Bas mij vroeger spontaan knuffelde of een zoen gaf, dacht ik soms: moet dat nou? Nu zijn we lichamelijk intiemer en dat heeft onze band ook versterkt. In het begin had ik nog twijfels en controleerde ik geregeld zijn telefoon, en dat vond hij prima. Maar uiteindelijk groeide mijn vertrouwen in hem en heb ik hem kunnen vergeven. Bas is geen militair meer en ik ben niet bang dat hij weer een misstap zal begaan. Het gaat nu heel goed tussen ons. Zo goed zelfs, dat we sinds een jaar de trotse ouders zijn van Sem. Eerst was ik bang dat onze omgeving hem zou zien als een ‘goedmaak-kindje’, om te bevestigen dat onze relatie weer oké is. Zo is het absoluut niet. We dachten allebei: ons gezin is al compleet, maar het kan nog completer met een derde kindje. Gelukkig bleef de medische molen ons deze keer bespaard: ik raakte al na twee maanden in verwachting. Als we nu in het weekend met z’n vijven op bed zitten te stoeien, denk ik weleens: wat ben ik blij dat we voor onze relatie hebben gevochten. Dit gezin had ik voor geen goud willen missen.”

Tip van de redactie

Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.