Vier vriendinnen zetten zich in tegen eenzaamheid

24 oktober 2023

Onlangs was het de Week tegen Eenzaamheid. Vriendinnen Stephanie (47), Marieke (45), Vicky (49) en Karin (43) weten hoe belangrijk het is om eenzame ouderen uit hun isolement te halen. “Het is ongelofelijk dat zoiets simpels als een keer per maand samen eten levens kan veranderen.”

Stephanie: “Een jaar geleden raakte ik op een verjaardag aan de praat met iemand die enthousiast vertelde over Met je hart, een stichting die waardevolle ontmoetingen organiseert om eenzame ouderen uit hun isolement te halen. De vrouw ging een keer per maand uit eten met een vaste groep ouderen. Die maandelijkse etentjes bleken een ontzettend positief effect te hebben. Niet alleen hadden de ouderen een fijne avond, hun hele leven fleurde ervan op. Doordat ze elkaar elke maand spraken, leerden ze elkaar kennen. Ze begonnen elkaar te helpen: ze gingen met elkaar mee naar de dokter, deden samen klusjes in huis en ze belden elkaar om een praatje te maken. Er ontstonden vriendschappen.
Ongelofelijk dat zoiets simpels als een keer per maand een hapje eten met elkaar zo’n heilzaam effect kan hebben, dacht ik toen. En het verhaal werd nog indrukwekkender. De vrouw vertelde dat het initiatief ervoor zorgde dat de hele gemeenschap zich voor eenzame ouderen in hun regio ging inzetten. Inwoners en plaatselijke horecaondernemers sponsorden etentjes, zodat iedereen mee kon doen, ook de ouderen met een kleine beurs. Toen ze aangaf dat de stichting voor Geertruidenberg, de stad waar ik woon, op zoek was naar vrijwilligers voor een kernteam, twijfelde ik geen moment. Dit moest ik doen. Ik wist ook meteen met wie ik dat kernteam zou vormen: met mijn vriendinnen Marieke, Vicky en Karin. Ze hebben alle drie een groot hart en ze kunnen geweldig organiseren.”

Hartelijk en sociaal

Karin: “Niet veel later stuurde Stephanie me een berichtje dat ik haar moest helpen met het starten van Met je hart Geertruidenberg. Nee, het was geen vraag, eerder een mededeling. En daarom hou ik ook zo van Stephanie. Ze is een sterke, lieve vrouw die van aanpakken weet. Stephanie en ik gaan samen ver terug. We kennen elkaar doordat onze kinderen die op dezelfde school zaten, maar we werden vriendinnen toen ik tien jaar geleden op het makelaarskantoor van haar moeder Hannie ging werken.
Hannie, altijd hartelijk en sociaal, zag haar personeel als familie en dus vierden Stephanie en ik menig feestje samen. Doordat Hannie een kantoor aan huis had, liepen privé en werk soms in elkaar over, want iedereen klopte bij haar aan voor hulp en advies. Aan Hannies keukentafel werd gelachen, en soms ook gehuild. Stephanies moeder was echt een verbinder en een voorbeeld. Door haar wisten we dat een mens met de hulp van anderen alles aan kan. Tot kort voor haar dood bestierde ze met veel liefde haar makelaarskantoor. Twee jaar geleden overleed ze op 73-jarige leeftijd. Een verschrikkelijk groot gemis, in de eerste plaats voor Stephanie en haar familie.
Stephanie vraagt nooit om hulp, dus toen ik haar berichtje kreeg, was ik blij dat ik iets voor haar kon doen. Daarbij komt dat ik tijd had voor vrijwilligerswerk. Mijn kinderen zijn inmiddels tieners, de intensieve fase is voorbij. En ja, ik wilde graag wat voor eenzame ouderen betekenen. Ik ben in de gelukkige positie dat ik mijn moeder nog elke dag spreek. Het is voor mij ondenkbaar dat er ouderen zijn die nooit bezoek krijgen en de deur niet meer uitkomen. Mensen die slecht ter been zijn en zich onthand voelen doordat ze niet met een computer kunnen omgaan en niemand kennen die ze kunnen helpen.”

Eindelijk weer naar buiten

Marieke: “Stephanie, Karin, Vicky en ik hebben alle vier een rijk sociaal leven en dat sterkt ons. Het plezier en de steun die wij van elkaar en onze familie en andere vrienden ervaren, gunnen we iedereen. We zijn er ook van overtuigd dat mensen elkaar nodig hebben. Nu onze kinderen groter zijn hebben we tijd om ons daarvoor in te zetten.
Vicky, altijd begaan en druk met anderen, zou alleen aanhaken om de stichting in Geertruidenberg op poten te zetten. Maar na een paar maanden besloot ze om te blijven. Als je ziet en hoort hoe de ouderen genieten van de etentjes, dan wil je er niet meer mee stoppen. Het kost energie om de fondsen te werven, de etentjes te organiseren en met de ouderen uit eten te gaan, maar de voldoening die je ervoor terugkrijgt, is vele malen groter. Ouderen hebben dankzij de etentjes weer iets om naar uit te kijken. Ze maken zich mooi om op stap te gaan en beleven weer momenten die voor ons misschien normaal zijn, maar voor hen bijzonder. Een restauranthouder diende laatst het diner op in allerlei gerechtjes die de ouderen met elkaar konden delen. De meesten hadden dit nog nooit meegemaakt. De zogenoemde shared dining was een sensatie. Na afloop ging iedereen met een big smile naar huis, ook Karin en ik.
Elke maand halen we ieder drie ouderen op om uit eten te gaan. De groep blijft klein en de samenstelling is dezelfde, zodat de ouderen een band opbouwen met elkaar. Tijdens het eerste etentje dachten Karin en ik dat we het gesprek op gang moesten houden, maar het tegenovergestelde bleek het geval. Ademloos luisterden we naar alle verhalen. Ik word iedere keer weer geraakt door onze ouderen.
Een vrouw is me extra dierbaar. Toen ik bij haar op huisbezoek kwam om kennis te maken, durfde ze de deur niet te open te doen. Ze was overvallen en had het advies gekregen om niemand binnen te laten. Na tien minuten praten, was het ijs gebroken en waren we maatjes. Als ik nu kom, zit ze me stralend op te wachten. Toen ik haar schoondochter laatst tegenkwam, pakte ze me vast terwijl ze zei: ‘Dank je wel voor wat je allemaal doet. Zonder jou was mijn schoonmoeder niet meer naar buiten gegaan.’ Ongelofelijk wat een etentje per maand teweegbrengt.”

Aanstekelijk enthousiasme

Vicky: “Wat me ook trof, was dat de vrouw tegen Marieke zei: ‘Een ding is jammer in mijn leven. Dat ik jou niet eerder heb leren kennen.’ Sinds we ons voor de stichting inzetten, maken we continu hartverwarmende momenten mee. Na ieder etentje worden er foto’s en spraakberichten gedeeld in onze appgroep van weer een mooie avond. Dat motiveert mij enorm en mij niet alleen. Het enthousiasme werkt zo aanstekelijk dat veel van onze vriendinnen nu ook samen een tafel begeleiden. Inmiddels hebben we al drie tafels. Er is een wachtlijst van ouderen én van vrijwilligers. Het is zaak om sponsoren te vinden zodat er nieuwe tafels kunnen worden gestart. We zijn afhankelijk van donaties en restauranthouders die bereid zijn ons te ontvangen en voor een bescheiden bedrag een diner te serveren, met koffie of thee toe.
Gelukkig gaat het vinden van donoren goed. Met zijn vieren hebben we een groot netwerk. En ook in het werven van sponsoren blijkt hoe waardevol vriendschappen zijn om zaken voor elkaar te boksen. Onze eerste sponsor Wilfred is een goede vriend van Marieke. Op Mariekes verjaardag hebben we Wilfred op een stoel gezet en hem bedankt met een speech. Daarna kwamen een aantal mensen naar ons toe. Ook zij wilden eenzame ouderen in Geertruidenberg helpen. Geweldig, toch? We zijn nu een klein jaar bezig en inmiddels is het initiatief omarmd door heel de regio. Zelfs de bakker spant zich in. Als ze brood bezorgt bij ouderen van wie ze vermoedt dat ze eenzaam zijn, dan vertelt ze over de stichting. We zijn gezegend met veel mensen die ons helpen. Onze burgemeester is zelfs ambassadeur van de stichting geworden. Een enorme eer.”

Sjoelen en koffiedrinken

Stephanie: “Marieke, Vicky, Karin en ik versterken elkaar en hebben ondertussen ook veel lol. We doen alle vier waar we goed in zijn. Ik hou me bezig met de algemene organisatie en het contact met de landelijke stichting. Vicky onderhoudt het contact met de horeca en het werven van fondsen. Karin doet de communicatie en de pr en Marieke onderhoudt het contact met de andere vrijwilligers.
Ik heb bewust geen eigen tafel omdat het verlies van mijn moeder nog te vers is, maar ik geniet van alle foto’s en filmpjes die voorbijkomen en de nieuwe verbindingen die ontstaan. Een groep sjoelt nu elke vrijdag met elkaar. Een andere groep spreekt elke week af voor een kop koffie. Van dat soort berichten word ik blij.”
Karin: “Het leven is zo veel mooier met vrienden. Een oudere man, wiens vrouw en kinderen waren overleden, zag helemaal niemand meer. Nu gaat hij elke maand uit eten met zijn nieuwe vrienden en sjoelt hij elke week. Die man heeft een sociaal leven gekregen! Wat ik iedereen graag wil laten weten, is dat vrijwilligerswerk niet veel tijd hoeft te kosten, ontzettend veel oplevert en ook nog eens leuk is. Een andere vriendin van ons die nu ook een tafel begeleidt heeft een pizzaoven in haar tuin. Tijdens een mooie zomeravond hebben de ouderen van haar tafel gezellig een hapje bij haar gegeten. Ze aten pizza uit de hand, zonder mes en vork. Daar hebben ze nu nog schik om.”

Zelfredzamer en gelukkiger

Vicky: “Een mens heeft waardevolle relaties met anderen nodig om zich goed te voelen en gezond te blijven. Dat wist ik al, maar toen ik laatst via mijn werk een lezing kreeg van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder drong het extra tot me door. Scherder legde met wetenschappelijke bewijzen uit waarom eenzaamheid schadelijk is voor het brein. Hoe langer ik met de stichting bezig ben, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat deze vorm van vrijwilligerswerk in de toekomst weleens een van de oplossingen kan zijn om beter om te gaan met uitdagingen waar we voor staan. We leven in een tijd waarin het aantal ouderen toeneemt en langer zelfstandig blijft wonen. Door te zorgen dat ouderen elkaar kunnen ontmoeten en relaties met elkaar kunnen aangaan, blijven ze zelfredzamer, maar het allerbelangrijkste: een stuk gelukkiger.”

Wil jij je ook inzetten voor eenzame ouderen in jouw regio? Kijk dan op Metjehart.nl of mail naar info@metjehart.nl.

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.