Lezeressen vertellen over hun vreemdste baan: ‘Het was net een spookhuis’
9 april 2025
“Wacht, wát moet ik precies doen?” Ongeveer zo reageerden deze vrouwen toen ze tekenden voor hun nieuwe baan. Van geitjes verkopen tot fulltime excuusbrieven schrijven…
‘De natte handdoeken vond ik het ergst’
Lilian (34): “Het was elke dag alsof ik een soort spookhuis binnenging. Niet dat het in de seksclub waar ik werkte zo eng was, maar je moest naar binnen via een donkere gang en in het pand waren ook niet al te veel lampen. Voor mijn gevoel was ik in aan het werk in een andere wereld. Ik kwam er terecht via een vriendin die er achter de bar werkte en omdat ik wel een baantje kon gebruiken, droeg ze me voor bij haar baas. Vanaf dat moment was het mijn taak om ‘housekeeping’ te doen: de boel netjes houden op de drukke vrijdag- en zaterdagavond. Tussen seksende stellen – en hele seksende groepen mensen – door, verschoonde ik de bedden, vulde condooms aan en maakte toiletten schoon. Het was eigenlijk niet vies, in zo’n club staat hygiëne juist hoog in het vaandel. Maar heel erg vond ik als mensen hun natte handdoeken lieten slingeren die voor ik-weet-niet-wat-allemaal waren gebruikt. Soms waren ze nog maar net klaar en gaven ze zo’n handdoek aan mij – best een bizarre situatie als je erover nadenkt. Gelukkig had ik altijd handschoentjes aan.”‘Stond ik weer op een lege dansvloer’
Leila (41): “Ken je zo’n feest dat maar niet van de grond komt en waarbij de dansvloer leeg blijft? Daar hadden ze iets op gevonden in het zalencentrum in het dorp waar ik opgroeide. Op bepaalde dagen huurden ze daar ‘showstarters’ in, jonge mensen die betaald werden om een feest over dat dode punt heen te helpen. Dat kon op een besloten feest zijn, zoals een bruiloft, maar ook op een van de thema-avonden die ze daar organiseerden. Mijn vriendinnen en ik kleedden ons mooi aan en stonden te dansen op de verder lege dansvloer. Soms deed ik dat zelfs alleen. Daarna was het zaak om mensen uit te nodigen mee te doen. Dat was vaak leuk en soms, als je zo’n foute oom te pakken had, een kwestie van zorgen dat hij zijn handen thuishield. Het was een andere tijd, zullen we maar zeggen.”‘Ik werd letterlijk slapend rijk’
Tisha (40): “Twintig jaar geleden liep ik op straat en kreeg de vraag: heb jij er weleens over gedacht om modellenwerk te doen? Nee, dit was niet het begin van een glanzende fotomodellencarrière in New York en Parijs, maar wel het begin van reclamewerkzaamheden die ik vijf jaar heb gedaan. Soms moest ik op de foto of meedoen in een commercial, maar vaker werd ik ingehuurd om promotiewerk te doen. Leuk lachen en dan bijvoorbeeld op evenementen bepaalde drankjes aan de man brengen. Zo belandde ik ook in een, voor die tijd, hippe beddenwinkel die peperdure matrassen en boxsprings verkocht. Mijn werk was ‘uitnodigen’, aldus de eigenaar van de winkel. Met andere woorden: hele zaterdagen op zo’n bed liggen en laten zien hoe heerlijk dat lag. En dan als er stellen kwamen, vooral oogcontact met de man maken. Geloof het of niet, maar dit werkte echt. Veel mannen bleven dan staan of kwamen zelfs naast me liggen. Eén keer moest ik werken met een enorme kater en viel ik in slaap. Daar hebben mijn vriend en ik nog lang lol om gehad: Tisha wordt letterlijk slapend rijk.”‘In dat snikhete pak holde ik langs het zwembad’
Pien (30): “Ik was 21, wist niet wat ik met mijn zomervakantie aan moest en zei volmondig ja toen een vriendin voorstelde om een zomer in Spanje te gaan werken. Op een camping in het animatieteam. Ik zag mezelf al knutselen met kinderen of al Tjoe Tjoe Wa-end de minidisco leiden. Maar dat bleken de erebaantjes, nieuwelingen als ik moesten eerst hun sporen verdienen. En dus liep ik zes snikhete weken lang rond in een orka-pak – de mascotte van de camping. Het pak was oud en het stonk en als ik weer eens zwetend en wel langs het zwembad holde, stond ik vaak genoeg op het punt om naar huis te gaan. Maar ik zette door en aan het einde van het seizoen mocht ik inderdaad de minidisco doen en werken in de kinderclub. Dat was leuk en ik heb het jaar erna ook nog op de camping gewerkt, maar als ik aan dat pak denk, krijg ik nog steeds rillingen.”‘Hallo, wilt u een dildo kopen?’
Josja (29): “Tot vorig jaar werkte ik regelmatig op beurzen om daar de meest uiteenlopende spullen aan de man te brengen. Toen ik werd ingehuurd om seksspeeltjes te verkopen, moest ik wel even een drempel over. Ik wil best mensen aanspreken om chocola te proeven of een kortingsbon voor kleding aan te bieden, maar om nou te zeggen: ‘Hallo, wilt u een dildo kopen?’ Dat is toch even wat anders. Al moet ik zeggen dat die directe benadering ook niet van mij werd verwacht. Ik moest vooral in de stand staan en mensen uitleggen wat we allemaal hadden. In het begin was het ongemakkelijk, maar je went er snel aan. Mensen vertellen je ook de meest intieme details over hun leven, het was in elk geval nooit saai. Wat ik wel grappig vind is dat je echt niet kunt inschatten hoe mensen reageren. Zo heb ik de leukste gesprekken gevoerd met oudere dames van wie je misschien zou denken: daar gebeurt niets meer in bed. En die bleken dan de meest kinky speeltjes aan te schaffen, omdat ze het softere spul wel zat waren. Geestig, toch?”‘Eén klant per dag en toch goed betaald krijgen’
Saskia (27): “Er waren dagen dat er maar één klant per dag kwam en toch kreeg ik goed betaald bij het tankstationnetje waar ik de shop bemande. Alleen was het een rare shop, want er werd amper iets verkocht. Een paar blikjes cola en wat chocoladerepen, meer stond er niet. En klanten hoefden niet naar binnen om voor benzine te betalen, want dat moest aan de pomp. Mijn voornaamste taak was pakketjes in ontvangst nemen en geen vragen stellen. Toen ik er werkte, wist ik al dat het een rare plek was en nu het tankstation is opgedoekt na een politie-inval, realiseer ik me al helemaal dat wat daar werd verhandeld, weinig met brandstof te maken had. Het bleek een dekmantel voor witwassen en drugshandel, weet ik nu. Soms vragen mensen of ik het er niet eng vond, maar het was er vooral dodelijk saai. Ik heb nog nooit zo veel boeken gelezen als in het jaar dat ik bij dit tankstation werkte.”‘Uit de trailer klonk een luid gemekker’
Yanna (43): “Een ‘gap-year’ in Australië was mijn grote droom na het vwo. En dus vertrok ik, net negentien, met mijn rugzak naar de andere kant van de wereld. Reizen en werken was mijn plan, dus nam ik baantjes aan op boerderijen en in winkels. Alles voor een paar weken en dan weer door. Via een uitzendbureau voor backpackers kwam ik in contact met een bedrijf dat iemand voor in de verkoop zocht. Prima, dacht ik, en ik ging op gesprek. Het was een beetje een vaag bedrijf en wat ik ging verkopen was onduidelijk, maar ik zou een trailer en een truck krijgen en de volgende dag beginnen. Toen ik me de ochtend erop meldde, stond er een pick-uptruck voor me klaar met daarachter een trailer voor vee. En uit die trailer klonk een luid gemekker. Ik bleek jonge geitjes te gaan verkopen… Vol goede moed ging ik op pad en ik ging boerderijen af. Het werkte best goed, ik verkocht het ene geitje na het andere. Op dat moment vond ik het niet eens zo raar, maar achteraf gezien is het natuurlijk wel apart. Na een week kreeg ik op een boerderij waar ik drie geitjes verkocht, een aanbod voor een baantje dat leuker was en zo eindigde mijn loopbaan als geitjesverkoper vrij abrupt.”‘Ik moest fulltime excuusbrieven schrijven’
Berdien (50): “Dat mijn baas een bijzondere snuiter was, is een understatement. Een botte klojo komt meer in de buurt. Hoe hij een bedrijf had opgebouwd dat een paar miljoen omzet per jaar maakte en wonder boven wonder nog tevreden klanten had, is mij nog steeds een raadsel. Maar dat wist ik allemaal niet toen ik als secretaresse aan de slag ging voor Bert. Tweede secretaresse eigenlijk, want er was al iemand om de telefoon te beantwoorden en zijn agenda te beheren. Het was mijn taak om de ‘correspondentie’ op me te nemen. Prima, dacht ik, maar in de praktijk bleek al snel dat de correspondentie puur het schrijven van excuusbrieven was. Uit naam van Leo, de broer van Bert en compagnon in het bedrijf. Bert maakte overal ruzie, Leo moest het dan gladstrijken met excuusbrieven en -mails en ik was aangenomen om deze excuusbrieven te schrijven. Raar verhaal, hè? Vond ik ook, maar gek genoeg had ik in die baan wel lol. Je wordt creatief als je elke keer op een andere manier sorry moest zeggen en het leverde ook wel goede verhalen voor thuis aan de keukentafel op. De baan stopte toen Bert vermist raakte, dat was ook heel gek. Van de ene op de andere dag kwam hij niet meer opdagen en voor zover ik weet is er nooit meer iets van hem vernomen, al heb ik ook weinig moeite gedaan om te achterhalen of dat klopt. Daarna ging al snel het bedrijf failliet, maar toen was ik gelukkig al ergens anders onder de pannen.”Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
LEES OOK
Uit andere media
Meer van Mariette
