Chantal: ‘Mijn vriend en ik hebben nul gedeelde interesses’

1 juli 2020

Als je man je niet waardeert, hij door een depressie een heel ander mens is geworden of jij ineens je jeugdliefde tegenkomt… Zeven lezeressen vragen zich af: should I stay or should I go?

Nul gedeelde interesses

Chantal (31): “Avond na avond zaten we op de bank. Ieder op zijn
eigen scherm: Roel met sport, ik een serie op Netflix. Is dit het nou? dacht ik dan. Ik had het me zo anders voorgesteld…

Na twee maanden daten werd ik per ongeluk zwanger. We besloten onze verantwoordelijkheid te nemen en er samen voor te gaan. We kenden elkaar nauwelijks en nu de baby een kleuter is, blijken we nul gedeelde interesses te hebben. Hij gaat liever naar de kroeg, ik ga liever dansen. Ik wil op relaxvakanties, hij wil actie. Ik hou van zondag pyjamadag, hij wil klussen. We staan echt lijnrecht tegenover elkaar en omdat we er samen niet uitkomen, doen we maar niets of gaan we beiden ons eigen gang. Maar daar kun je geen relatie op bouwen!”

“De keuze was uit elkaar gaan of samen een hobby zoeken. Samen iets doen waar we energie van krijgen. Waar we over kunnen kletsen. Waar we ons op kunnen verheugen. We gingen voor de laatste optie, onze ‘verantwoordelijkheid nemen’ zit blijkbaar diepgeworteld. Nu hebben we de juiste hobby nog niet gevonden, maar tot die tijd hebben we samen in elk geval wel veel lol met kijken of salsadansen iets voor ons is, duikles of fietstochten maken met onderweg koffie en appeltaart!”

‘Ik wil een vent die me laat voelen dat ik de moeite waard ben’

Marianne (48): “Misschien zijn er vrouwen die het als ideaal zien, maar geloof me, echt helemaal nooit meer seks hebben, is niet top. Het is niet zozeer de handeling die ik mis, maar vooral het gevoel dat je ervan krijgt. De intimiteit die je alleen met je partner deelt. Het gevoel sexy, gewild en vrouwelijk te zijn. Toegegeven: toen de seks in het begin minder frequent werd, vond ik dat niet erg. Maar nu we al zeker vier jaar niet meer hebben gevreeën, heb ik het idee dat ik met mijn broer samenwoon. Ik wíl helemaal niet met mijn broer samenwonen! Ik wil een vent die me laat voelen dat ik de moeite waard ben, dat ik speciaal ben. Het gebrek aan intimiteit maakt me onzeker en dat werkt door in onze relatie. Het voelt niet fijn meer om bloot rond te lopen. Mooie lingerie draag ik ook al niet meer en omkleden doe ik met het licht uit. Hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar waaraan dan wel, kan hij niet verklaren. Natuurlijk is er meer dan seks, maar als die intimiteit op alle fronten ontbreekt – geen tik op mijn kont bij het koken, geen onverwachte kus in mijn nek – ik kan je vertellen dat het een relatie een stuk minder spannend en interessant maakt. Dan bloedt het langzaam dood.”

‘Gescheiden of niet, ik sta er nu ook alleen voor’

Babs (39): “Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta. Mijn vriend is altijd aan het werk. Ook als hij thuis is en in het weekend. Ik regel alles voor onze kinderen: ik zorg dat iedereen gekleed en gevoed is, dat het huis gezellig is, speel voor mama-taxi en o ja, ik heb ook nog een parttime baan! Bas vindt dat ‘kinderen zichzelf opvoeden’, dus als hij er wel is, bemoeit hij zich nog nergens mee. Lekker makkelijk! Maar ik ben er klaar mee. Als zelfs de waardering uitblijft en ik geen steun krijg als hij een zeldzaam moment wel thuis is, waar doe ik het dan nog voor? Dan kan ik het beter écht alleen doen, dan weet ik tenminste zeker dat ik nergens op hoef te rekenen. Dan is er niet toch dat sprankje hoop. Maar weggaan is ook zo drastisch. Het haalt je leven zo overhoop. Dat kan ik er nu niet bij hebben. Aan de andere kant: gescheiden of niet, ik sta er nu toch ook al alleen voor. Er ligt alleen elke avond een man naast me in bed.”

Hij maakt iets kapot als hij zo tekeergaat tegen de kinderen

Eefje (38): “Ik wist het zo zeker toen ik Ronald ontmoette. Hij was niet alleen de perfecte man, hij zou ook de perfecte vader zijn. Enthousiast, vrolijk, jongensachtig en toch ook verantwoordelijk. Maar in de praktijk valt dat behoorlijk tegen. Hij blijkt vooral snel aangebrand en autoritair te zijn. Hij heeft weinig geduld met onze tweeling, reageert heel fel als ze niet doen wat hij wil. We zijn totaal andere opvoeders: ik ben meer ontspannen en probeer in plaats van boos te worden juist tot drie te tellen en met speelse oplossingen te komen. Ronald is snel geïrriteerd, verheft zijn stem en geeft straf, soms tot op het intimiderende af. Zodra de kinderen naar bed zijn, verandert zijn humeur en is hij vrolijk en spontaan. Toch voel ik steeds meer reserves naar hem toe. Hij maakt iets kapot als hij zo tekeergaat tegen de kinderen. Daarmee kwetst hij mij ook. Ik hoop dat we door te praten dichter tot elkaar kunnen komen. Nu gaat het nog om kleine dingen als een bord leegeten en speelgoed opruimen. Maar wat als het grotere issues worden? Steeds vaker krijg ik het gevoel dat het vaderschap hem tegenvalt. Dat die rol hem niet past. De laatste tijd merk ik ook aan de kinderen dat ze anders zijn als Ronald in de buurt is. Ze zijn minder uitgelaten en op hun hoede. Dat vind ik moeilijk om te zien. Veel mensen blijven bij elkaar om de kinderen, ik vraag me steeds vaker af of het voor hen juist niet beter is om wel uit elkaar te gaan.”

‘Ik voel me weer een verliefde tiener’

Elke (45): “Ik had nooit verwacht dat ik mijn jeugdliefde ooit nog zou zien, maar ineens kwam hij de kroeg binnenlopen. Geen spat veranderd. We keken elkaar aan en van zijn lach kreeg ik spontaan zin in seks. En wel meteen! Probleempje: ik ben getrouwd, hou van mijn man en kinderen en ben niet het type om vreemd te gaan. Maar sinds dat moment weet ik dat ik never nooit voor iemand mijn hand in het vuur durf te steken als het gaat om vreemdgaan. We hebben die avond inderdaad seks gehad. En daarna nog eens en nog eens. Ik herken mezelf niet meer. Ik voel me een verliefde tiener en fladder door de dagen. Ik ben tot over mijn oren verliefd! Het liefst ben ik elke minuut van elke dag bij hem om de verloren jaren in te halen. Tegelijk hou ik van mijn man, dat gevoel is niet veranderd. Hij steunt me in alles, is een topvader. Een attente en lieve echtgenoot. Een prima minnaar. Bij hem voel ik me veilig en vertrouwd. Maar bij mijn oude jeugdliefde voel ik me sexy, gewild, ondeugend, jong, ongebonden… Het gevoel verscheurt me, want waarom voelt iets wat zo goed is ook zo slecht? Waarom kan ik niet beiden hebben? Ik wil mijn man niet kwetsen, dat heeft hij niet verdiend. Daarbij ben ik blij met ons leven samen. Maar ik wil mijn jeugdliefde ook niet opgeven nu ik hem weer heb gevonden. Het vrije gevoel dat hij me geeft, is verslavend. Maar opgeven wat mijn man en ik samen hebben opgebouwd, breekt mijn hart. En dan heb ik het niet eens over wat ik onze dochters aandoe. Steeds vaker lig ik nachten te piekeren of ik het allemaal moet opbiechten. Maar dan zet ik misschien wel dingen in beweging en heb ik het niet meer zelf onder controle. Ik wou dat ik terug kon gaan naar die avond in de kroeg. Dan had ik mijn hoofd omgedraaid en was ik naar huis gegaan.”

‘De stiltes aan tafel zijn killing’

Daniëlle (51): “Het was ooit een bewuste keuze om mijn baan op te zeggen en thuis te blijven voor de kinderen. Dat leek toen ideaal. Maar de een woont sinds een jaar op kamers en de ander wil niets liever dan het huis uit. Dat snap ik, want dat zou ik zelf ook wel willen. De stiltes aan tafel zijn killing. De avonden duren eindeloos. Ik ben blij als ik naar bed mag. Ik heb mijn man niets meer te vertellen. Ik heb geen verhaal, want mijn wereld is klein: ‘Vandaag heb ik het vuilnis buitengezet en boodschappen gedaan.’ Boeiend. Nu de gespreksstof over de kinderen, het geregel en het huishouden wegvallen, is er niets meer over. We zijn elkaar door de jaren heen ontgroeid. Hij werd bobo, ik werd nono. We tolereren elkaar, hebben elkaar op een bepaald niveau nodig. Hij mij voor het gemak: de boodschappen zijn gedaan, het eten staat op tafel, zijn sokken en onderbroeken liggen schoon en gestreken in de kast. En ik heb hem nodig voor het geld. Door mijn carrière op te geven, heb ik zelf niets opgebouwd en sta ik nu met lege handen, een bijna leeg huis en een leeg hart. Ik wil wel weg, maar ik zou niet weten hoe.”

‘Ik heb ook nog een leven! Ik wil leuke dingen doen’

Willemijn (33): “In goede en in slechte tijden, hebben we elkaar beloofd toen we trouwden. Maar helaas werd daar geen procentuele verdeling bij gegeven: ‘U zegt nu ja tegen 30 procent goede en 70 procent slechte dagen.’ Nou ja, misschien had ik met mijn romantische idealen alsnog ja gezegd, maar zeven jaar na onze trouwdag schreeuwt mijn binnenste vooral heel vaak heel hard: nee! Hardop durf ik dat niet te zeggen, want dat is niet ‘correct’. Ik ben getrouwd met een man die een jaar na onze bruiloft een burn-out heeft gekregen en vervolgens in een depressie is beland. In het begin kon ik daar begrip voor opbrengen. Iedereen heeft het weleens zwaar en daar help je elkaar doorheen. Maar wanneer de leuke dagen steeds minder worden en er veel chagrijn en nietsdoenerij voor in de plaats komt, wordt dat begrip steeds moeilijker op te brengen. Ik heb ook nog een leven! Ik wil leuke dingen doen, plannen maken, eropuit met vrienden. We zijn nog zo jong! Maar een man verlaten die depressief is, dat kun je niet maken. Ik ben veel te bang dat hij zichzelf iets aandoet. Tegelijk heb ik geleerd dat ik hem niet kan helpen. Hij zal zelf uit dit dal moeten komen. De vraag is alleen: wil ik er dan nog zijn? Ooit zag ik in hem de ideale vader van mijn kinderen. Nu vraag ik me af of hij het überhaupt aankan vader te worden. Of het wel slim is. Maar om zelf geen kinderen te krijgen omdat hij dat niet aankan… Mijn gedachten blijven maar rondgaan. Zal ik doorzetten en blijven en hopen op een betere toekomst? Of zal ik gaan, hem aan zijn lot overlaten en zelf de draad van het leven weer oppakken? Ik weet het niet. Op dit moment voelt alles oneerlijk.”

Lees ook het verhaal van Elke: ‘Ik ben verliefd op mijn jeugdliefde, maar houd ook van mijn man’