Wendy: ‘Ik weeg 130 kilo en ben gelukkiger dan ooit’

17 januari 2024

Lange tijd schaamde Wendy (33) zich voor haar lichaam. Ze weegt nu bijna 130 kilo en heeft besloten nooit meer op dieet te gaan. “Ik vecht niet meer tegen mijn gewicht, maar omarm het.”

‘Geen sjans’

Wendy: “Het grootste vooroordeel over volle vrouwen is dat we geen sjans zouden hebben. Nou, ik kan iedereen uit die droom helpen: als single vrouw met een behoorlijk maatje meer krijg ik genoeg aandacht en flirt ik er flink op los. Van de mannen die met me flirten in de kroeg of bij het salsadansen, hoor ik vaak dat ze mijn vrouwelijke rondingen mooi vinden. Alles is groot aan mij, dus óók mijn borsten, heupen en billen. Als je die mooi verpakt in goed zittende sexy lingerie en een strakke jurk, is er geen man die zeurt over een rolletje hier en daar! Op dit moment weeg ik 127,8 kilo bij een lengte van 1,85 meter en heb ik maat 48/50. Dat durf ik rustig hardop te zeggen, want ik schaam me er niet meer voor. Ik heb mijn maat en lichaam inmiddels geaccepteerd. Mijn BMI voldoet absoluut niet aan de gezondheidsnorm, maar wat zegt dat? Mijn bloeddruk en cholesterolgehalte zijn al jaren keurig in orde en ik kom hoogstens één keer per jaar bij mijn huisarts: om een griepprik te halen. Op zwakke enkels na, maar die had ik als slanke tiener ook al, heb ik nergens last van. Als ik met mijn nichtjes de avondvierdaagse loop of met vriendinnen naar de stad fiets, kunnen ze me amper bijhouden. Ik heb geen maat veertig, verre van zelfs, maar ik zit wel lekker in mijn vel.”

Emoties wegstoppen

“Als ik eerlijk ben, is dat niet altijd zo geweest. Mijn gewicht is het gevolg van op kamers gaan wonen, slecht voor mezelf zorgen, emoties wegstoppen, niet koken maar fastfood halen, snaaien en acuut stoppen met roken. Als kind was ik eerder aan de magere kant. Tijdens de puberteit kwam ik wat aan, maar tot mijn zestiende had ik een vrij normaal postuur en woog ik rond de zeventig kilo. Pas toen ik bijbaantjes in de horeca kreeg en geld verdiende, kwam ik aan. Ineens kon ik zo veel chocola kopen en eten als ik wilde.

Toen ik op kamers ging wonen, was het hek helemaal van de dam. ’s Avonds kwam ik thuis in een stil huis, voelde ik me alleen en ging ik mezelf verwennen met eten. Ik at waar ik trek in had en dat waren echt geen aardappels met bloemkool, zoals ik thuis vroeger bij mijn ouders kreeg. Eigenlijk kookte ik geen enkele avond voor mezelf. Ik haalde liever Chinees of patat voor drie personen, wat ik dan alleen opat. Mijn boodschappenkarretje laadde ik vol met chips, koek en snoep en als ik ging stappen, dronk ik mierzoete mixjes. Nog voordat ik in het derde jaar van de pabo zat, woog ik al boven de honderd kilo.”

Diep ongelukkig

“Op je 21ste niet in een leuke skinny jeans passen, maar je lijf juist verhullen in grote, zwarte gewaden is heel verdrietig. Ik heb veel gehuild om mijn spiegelbeeld. Het werd nog erger toen ik om gezondheidsredenen moest stoppen met roken. Ik kampte met de ene na de andere bronchitisaanval. Volgens mijn huisarts was dat het gevolg van de vijftien sigaretten die ik per dag rookte. Ik ben toen rigoureus gestopt en was heel trots op mezelf. Dat ik dat zomaar kon! Maar om mijn verslaving aan nicotine te overwinnen, gebruikte ik mijn andere verslaving: eten.

Ik at nóg meer dan ik al deed. Vooral ongezonde dingen. Even een doos bitterballen in de frituur, drie Magnums na het eten en een zak oliebollen en appelflappen voor ‘bij de koffie’… Soms probeerde ik er iets aan te doen door radicaal te gaan diëten. Elk wonder- en crashdieet probeerde ik. Ik viel steeds wat kilo’s af en at ze er binnen een maand weer allemaal aan. Of ik ondernam op maandag een dieetpoging, om die op woensdag alweer gedesillusioneerd te staken. Eigenlijk ging ik alleen maar meer eten en door al het jojoën raakte mijn stofwisseling compleet van slag.”

Aangrijpende ommekeer

“Ik voelde me diep ongelukkig. Ik liep stage op een basisschool en moest ik mezelf echt de deur uit slepen. Het liefst bleef ik thuis om me te verstoppen en stiekem te eten. Vriendinnen zag ik nauwelijks nog, solliciteren durfde ik niet en ik vereenzaamde. Zelfs mijn familie hield ik af. Ik schaamde me zo voor mijn uiterlijk, dat ik liever alleen thuis op de bank zat dan met mijn slanke moeder of zus op een terras. Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder en weeg ik bijna twintig kilo meer dan toen. Maar ik heb wel al vijf jaar een constant gewicht. Ook al ben ik steviger dan in de jaren waarin ik zo veel moeite had met mijn vol-zijn, zoals ik dik liever noem, ik ben nu veel gelukkiger. En ook gezonder. Ik eet nog steeds te veel, eten blijft mijn uitlaatklep en kan troosten op lastige momenten. Maar wat ik eet, is niet langer puur slecht. Ik kies nu voor salade met gerookte kip en avocado, eet volkorenpasta met rode saus en gaar mijn kip in de oven. Ook mijn tussendoortjes komen niet langer uit de frituurpan, maar bij de groenteboer vandaan. En ik drink fruitsmoothies in plaats van milkshakes van fastfoodketens.”

Niet langer verstoppen

“Aan diëten doe ik nooit meer. Het is funest voor mijn lichaam én mijn geest. Ik werd er alleen maar chagrijnig van. Sinds ik mijn afvalpogingen definitief heb gestaakt, accepteer ik dat ik het nu eenmaal met dit lichaam moet doen. Ik verstop me ook niet langer, maar ga er juist op uit. Ik heb via een website nieuwe vriendinnen gevonden met wie ik wandel, gezond kook of naar salsafeestjes ga. En ik speel veel met de dochters van mijn zus. Mezelf druk maken om wat de buitenwereld van me vindt, doe ik allang niet meer: je neemt me maar zoals ik ben. Nogal een verandering ten opzichte van een aantal jaar geleden, inderdaad. De omslag kwam door de dood van mijn vader. Hij overleed aan kanker, binnen drie maanden was hij weg. Zijn overlijden was voor mij een eyeopener. Hier zat ik, door mijn gewicht, eenzaam thuis op de bank, maar wel met een gezond lijf. Terwijl hij van alles wilde, maar het niet meer kon: zijn lichaam liet hem in de steek. Dat voelde zo dubbel. Ik realiseerde dat niemand anders dan ikzelf mij gelukkig kon maken.

Op dat moment ging ik voor de spiegel staan en sprak ik mezelf streng toe: accepteer jezelf zoals je bent of doe er iets aan. Diëten wilde ik niet meer en een maagband laten plaatsen, vond ik ook geen optie. Ik wil niet in een gezond lijf laten snijden. Bovendien moet ik er niet aan denken om een tijdlang alleen maar vloeibaar voedsel te eten. Daarom heb ik gekozen voor het eerste: ik ben van mezelf gaan houden, met al mijn vet. Ik vecht niet meer tegen mijn gewicht, maar omarm het.”

Volop genieten

“Het gekke is dat ik sinds ik besloot mezelf te accepteren, amper nog word nagestaard of word uitgelachen op straat. Ik krijg juist vaak te horen dat ik er zo goed uitzie. Vrolijk, stralend of zelfs sexy. Ik mag dan geen maat 34 hebben, ik kleed me wel vrouwelijk en uitdagend. Ik zorg ervoor dat ik mijn taille accentueer, draag graag kleren met een laag decolleté en corrigerend ondergoed doet de rest. De grote, sombere gewaden in mijn kledingkast heb ik vervangen door kleurige tuniekjes, vrolijke tops en zelfs strakke jurkjes. Ik had altijd iets tegen grote matenwinkels, maar eenmaal binnen, ging er een wereld voor me open. Wat een keuze! Ik heb geleerd hoe ik me met maat 48 tóch vrouwelijk kan kleden. Mijn haar heb ik laten blonderen en ik ga nooit meer zonder felrode lippen de deur uit. De nieuwe Wendy mag er zijn en valt dus op.”

Verlangen naar een vriend

“Als ik dan toch een nadeel moet noemen van mijn volle lichaam, is het dat ik nog steeds single ben. Zoals ik al zei, krijg ik genoeg aandacht van mannen. Ook via de dating-app Tinder krijg ik genoeg waardering van mannen die mij liken met een hartje. Afhankelijk van mijn bui ga ik in op hun flirt of niet. Soms heb ik een onenightstand. Niet omdat ik het zelf bij één keer wil houden, maar meestal hoor ik na zo’n spannende nacht helaas niets meer. Veel mannen willen dolgraag seks met een volle vrouw, maar ze willen er blijkbaar geen relatie mee. Dat is het enige wat me soms zorgen baart. Ik ben nu 33 jaar en heb nog nooit een vaste relatie gehad. Daar geef ik ergens mijn gewicht de schuld van. Ik verlang naar een lieve vriend en op termijn een gezin met twee kinderen. Door mijn volle lichaam, is de kans op een zwangerschap al een stuk kleiner. Het helpt dan niet mee als ik ‘te oud’ word. Toch wanhoop ik niet. Ergens moet voor mij de ware rond lopen. Het zal vast een kwestie van tijd zijn voordat ik hem leer kennen. Tot die tijd leef ik vol overgave het leven. Ik kan voluit zeggen dat ik gelukkig ben en lekker in mijn, te ruime, vel zit. Ik heb tien jaren ‘weggegooid’, het is nu het moment om te genieten.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.