Daphne: ‘Onze vriendschap is over. Zij kon geen kinderen krijgen en ik wel’

18 januari 2024

Aan de hechte vriendschap tussen Daphne (36) en Carolien (36) kwam een einde toen Daphne moeder werd. Carolien kon dat niet aan: zij is ongewenst kinderloos. Daphne vindt dat vreselijk: “ik denk nog steeds elke dag aan haar.”

Meteen een klik

Daphne: “Ik ken Carolien van de middelbare school. We kwamen naast elkaar te zitten in de brugklas en we hadden meteen een klik. Samen met nog een paar andere meiden vormden we een hecht vriendinnenclubje. We waren altijd bij elkaar. Na schooltijd hingen we steevast bij een van ons op de kamer. Hangen ja, zoals pubers dat doen. We lazen de Hitkrant , roddelden over jongens en vlochten elkaar haar in. Heel spannend allemaal…

Na de middelbare school bleef ons groepje hecht, maar Carolien en ik werden closer doordat we dezelfde vervolgopleiding kozen. En toen we verkering kregen met twee vrienden was het hek helemaal van de dam. We zagen elkaar bijna dagelijks.
We waren 22 toen we allebei gingen werken. Ik vond een gave baan als marketingmedewerker en Carolien besloot dat ze wat van de wereld wilde zien. Ze werd stewardess.

Heftige kinderwens

“In tegenstelling tot Carolien had ik nooit een heftige kinderwens. Ik wilde ze wel, maar zij riep echt al sinds ik haar kende dat ze moeder wilde worden. Het verbaasde me dan ook niet toen ze vertelde dat zij en haar vriend ‘bezig’ waren. Ik vond haar wat jong, 25 pas, en begreep niet dat ze niet wat langer samen met haar vriend bleef genieten van haar vrijheid. Na een jaar was ze nog niet zwanger. Ze liet geregeld doorschemeren dat ze zich enorme zorgen maakte.

‘Ik heb een voorgevoel dat het mij niet gaat lukken, Daph’, zei ze dan. Ik stelde haar gerust en zei hetzelfde als haar huisarts al had gezegd. ‘Je leidt zo’n onregelmatig leven door je werk, bij jou duurt het gewoon wat langer. Je moet maar net in Nederland zijn als je je eisprong hebt.’ Dat zag ze zelf ook wel in. Ze had geen zin meteen het medische traject in te gaan. Haar huisarts was daar ook wat terughoudend in. Ze was nog zo jong.

Ze was bijna 27 toen ze mij dolgelukkig belde. Ze was zwanger en ze gilde het uit. Ik was enorm blij voor haar. We moesten allebei huilen van geluk. Eindelijk ging haar wens in vervulling. Een maand later kwam aan dat geluk abrupt een einde. Ze kreeg een miskraam. Ze was ontzettend verdrietig, het leek wel alsof ze een voldragen kindje had verloren. Een maand lang bleef ze thuis van haar werk, ze was niet in staat te vliegen.

Ik probeerde haar te steunen, maar merkte dat ik ook vond dat ze zichzelf een beetje tot de orde moest roepen. Ze kon blijkbaar zwanger worden en zo veel vrouwen krijgen een miskraam. Dat durfde ik haar uiteraard niet te zeggen. Ik wilde haar niet kwetsen.”

Lees ook: Nina: ‘Door mijn eigen schuld had ik geen vriendinnen meer’

Krampachtig

“Carolien werd niet meer zwanger en haar frustraties liepen op. Haar nichtje raakte wel in verwachting en daardoor was Carolien niet te genieten. Ik vond dat niet fair en heb haar dat gezegd. Ze kon toch wel blij zijn voor een ander? Dat lukte haar echt niet. Ze kon het zelfs niet opbrengen om naar de babyshower te gaan, het was veel te pijnlijk, zei ze. Ik herkende mijn eigen vriendin niet meer terug.

Ze was altijd zo vrolijk, ze liet zich niet snel uit het veld slaan. Maar nu leek ze wel volledig geobsedeerd door baby’s. ‘Laat het wat los, je bent er veel te veel mee bezig’, zei ik een keer, in een poging haar te helpen. ‘Er zijn zo veel vrouwen die zwanger raken op het moment dat ze er niet meer zo krampachtig mee bezig zijn.’
Ze werd woest. Ik had nooit het woord krampachtig mogen gebruiken, vond ze. En ik moest goed beseffen dat dit niet iets was wat ze even naast zich neer kon leggen. ‘Ik droom erover, ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Dat is geen keuze, Daphne. Dat is instinct. Ik wil met elke vezel in mijn lijf moeder worden.’

Ik schrok van haar felheid en bood mijn excuses aan, maar merkte in de maanden daarna dat ze wat afstand nam. Dat vond ik erg, maar tegelijkertijd was ik heel druk met mijn nieuwe vriendje. Waar we elkaar voorheen vrijwel elke dag belden, belden we elkaar ineens soms zomaar een hele week niet. Ik maakte mij er niet al te druk over. Onze levens waren zo anders geworden.”

Hartverscheurend

“Carolien en haar vriend gingen het medische traject in en kwamen al snel in aanmerking voor ivf. Haar eierstokken werkten niet goed. Ik probeerde haar zo goed en zo kwaad als het ging bij te staan. Ik ging mee naar het ziekenhuis als haar vriend niet mee kon en ik was er voor haar als het tegenzat. En het zat heel erg tegen. Ze werd ook met ivf niet zwanger. Voorzichtig begon ik over adoptie, iets waaraan ze natuurlijk zelf ook al had gedacht. Ik zie haar nog in huilen uitbarsten. ‘Ik wil een kindje van mezelf, Daphne. Ik wil mijn baby herkennen. Ik wil het zelf dragen en baren. Ik wil niet naar een ander land om daar een baby op te halen. Alleen het idee al dat een andere moeder daardoor haar kind moet missen, ik kan dat niet!’ Het was hartverscheurend om haar zo te zien. Ze was helemaal op. Haar onregelmatige werkschema, het eeuwige tijdsverschil en alle stress rondom haar kinderwens eisten hun tol. Ze kreeg een burn-out.

Maandenlang hield ze vrijwel iedereen in haar omgeving op afstand. Van haar vriend hoorde ik dat ze intensieve therapie volgde. Ik vond het vreselijk dat ik haar niet kon steunen, maar wende gek genoeg na verloop van tijd ook wel aan de afstand die er tussen ons was ontstaan. Ik sprak haar zo nu en dan telefonisch en we spraken een maand of vier na haar burn-out voor het eerst weer af. Tijdens die lunch vertelde ze dat ze zich door mij nooit voldoende gesteund heeft gevoeld. Ik schoot enorm in de verdediging. Niet voldoende gesteund? Wie zat er dan steeds naast haar in het ziekenhuis? Ze wees mij op mijn opmerkingen als ‘er te krampachtig mee bezig zijn’. En ze had in het begin al gevoeld dat ik vond dat ze na haar miskraam de draad weer snel moest oppakken. Ik schaamde me, maar het maakte me ook boos. Onze vriendschap stond al jaren in het teken van Caroliens onvervulde kinderwens, we hadden het bijna nergens anders meer over.”

Voelde me schuldig

“Ik beloofde dat ik er vanaf dat moment voor honderd procent voor haar zou zijn, ondanks dat ik het gevoel had dat ik dat al had gedaan. We omhelsden elkaar na afloop, maar het voelde anders. Met een zwaar gemoed ging ik naar huis en thuis heb ik in de armen van mijn vriend even flink uitgehuild. Was ik dan echt zo’n slechte vriendin?
Carolien krabbelde langzaam op uit haar burn-out. Ze ging parttime werken en kocht een paard, een andere langgekoesterde droom, waarin ze veel tijd stak. Niet lang na ons gesprek begon het bij mij te kriebelen: ik wilde een kind. Ik stopte met de pil en twee maanden later was ik zwanger. Ik was in shock. Natuurlijk wist ik wel dat het snel kon gaan, maar doordat ik zo bij Caroliens traject betrokken was geweest, kende ik ook de andere kant. Ik was dolgelukkig en mijn vriend ook, maar ik zag er als een berg tegen op om het aan Carolien te vertellen. Ik voelde me schuldig. Met het zweet in mijn handen en zo voorzichtig mogelijk, zei ik haar dat ik zwanger was. Meteen sprongen de tranen in haar ogen en ik zag dat dit niet van blijdschap voor mij was. Dat hoefde ook niet. Ik hield haar vast en zei dat ik het haar ook zo had gegund. Ze begon onbedaarlijk te huilen. Nadat ze gekalmeerd was, feliciteerde ze mij bijna zakelijk. Ze vertelde dat ze wist dat dit moment ooit ging komen. Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren.”

Zo veel pijn

“Al heel snel verwaterde ons contact. Ze belde niet terug, reageerde heel laat op berichtjes en belde zelden nog uit zichzelf. Als ik haar daarop wees, antwoordde ze dat ze zo druk was. Ik wilde haar niet te veel bij mijn zwangerschap betrekken, dat zou haar pijn doen. Dus het kwam weleens voor dat we elkaar spraken en er geen woord over de baby in mijn buik werd gerept. Onze vriendschap was scheefgegroeid. Ik moest eindeloos luisteren naar verhalen over haar paard, maar over mijn eigen geluk kon ik beter zwijgen. Ze kwam pas een week na de geboorte van mijn dochter Sophie op visite en was zo weer weg. Ik zag aan haar dat ze acteerde dat ze blij voor mij was. Dat deed mij zo veel pijn… Stilzwijgend is onze vriendschap afgebouwd. We hebben geen ruzie meer gehad en hebben nooit naar elkaar uitgesproken wat ons werkelijk dwarszit. Het is verwaterd. Ze is nog wel op kraamvisite geweest na de geboorte van mijn tweede dochter Lotte, maar ik merkte dat ook dat niet van harte ging.

Als we elkaar tegenwoordig tegenkomen bij gezamenlijke vrienden of elkaar in het dorp tegen het lijf lopen, praten we over koetjes en kalfjes, maar we gaan nooit de diepte in. We doen alsof onze vriendschap nooit heeft bestaan. Dat onze vriendschap verbroken is, negeren we. Ik denk elke dag aan haar. Ik vind het vreselijk dat het nooit meer zoals vroeger wordt, maar moet mij daarbij neerleggen. Vriendschappen komen en gaan, zegt mijn man. Dat weet ik ook wel, toch had ik deze vriendschap graag gehouden zoals ’ie ooit was.”

Lees ook: Paula: ‘Mijn gevoel klopte: mijn man ging vreemd met mijn beste vriendin’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.