Barbara: ‘Ik heb gestolen van mijn eigen kinderen’

13 juli 2022

Single moeder Barbara (39) besloot geld van de rekeningen van haar zoons Lucas (12) en Boris (10) op te nemen om een auto te kopen.

Barbara: “Twee jaar geleden gingen Tjerk en ik uit elkaar. We modderden al jaren aan en onze ruzies werden steeds erger en erger. De laatste tijd ontploften we om de kleinste dingen tegen elkaar, de liefde was gewoon op.

Nieuwe start

“Het vooruitzicht van een leven als gescheiden vrouw benauwde me. Ik zou een dag extra gaan werken, maar meer ook niet. Ik wilde er voor de kinderen zijn. Voor hen was de tijd die eraan kwam al pittig genoeg, ze hadden me nodig. Via kennissen kon ik een fijn klein huisje bij ons in het dorp huren. De eerste maanden steunde Tjerk me financieel nog.

Hij wilde ons koophuis behouden en had, om dat voor elkaar te krijgen, mijn medewerking nodig. Zodra de deal met ons oude huis rond was, nam hij ineens afstand. Ik moest het maar zelf zien te redden, vond hij. Logisch natuurlijk, want we waren gescheiden. Maar van zijn behulpzaamheid was ook weinig meer over. Ons huis had een restschuld, dus ik bleef met lege handen achter. Ik kreeg alleen wat geld uit onze levensverzekering, daar kocht ik voor mezelf een nieuwe inboedel van. Vrijwel alles liet ik bij Tjerk achter, ik wilde een nieuwe start maken.

De alimentatie die ik kreeg, viel me behoorlijk tegen. Ik hoorde weleens bedragen van vriendinnen, daar kwam de alimentatie die ik kreeg niet bij in de buurt. Maar toch, met die dag extra werken, de kinderbijslag en de alimentatie kon ik prima rondkomen. Ik lette goed op mijn uitgaven. Ik wilde niet dat de kinderen erop achteruit gingen, daarom kocht ik nog steeds merkkleding voor ze. Maar voor mezelf speurde ik internet af, op zoek naar koopjes. We trokken er ook nog regelmatig met z’n drietjes op uit, bijvoorbeeld naar de dierentuin. Dan zorgde ik dat ik kortingsbonnen had. Voorheen zou ik ter plekke iets lekkers voor ons hebben gekocht, maar nu nam ik broodjes mee. Het ging prima zo!”

Even geen buffer

Het geld dat ik verdiende, ging elke maand vrijwel hele- maal op. Ik deed geen gekke dingen, maar het was gewoon geen vetpot. Een buffer opbouwen, dat zou later wel komen. Ik wilde genieten, we leefden nu!

Maar ergens knaagde het wel aan me dat ik niets spaarde. Als ik in de auto zat en op de radio iets hoorde over beleggen of sparen, zapte ik snel naar een andere zender. Ik wist dat ik in geval van nood op niemand zou kunnen terugvallen. Ik ben erop tegen om geld van vrienden te lenen, en lenen van mijn ouders was ook geen optie. Het lukt ze met hun pensioen maar nauwelijks om de eindjes aan elkaar te knopen.”

Lees ook: Angela (52): ‘Ik betrapte mijn man met de buurvrouw’

In tranen

“Alles liep op rolletjes, tot een half jaar geleden. Ik had net mijn vader en moeder bezocht en ik reed terug naar huis. De kinderen waren bij Tjerk en ik zou die avond lekker voor mezelf hebben. Ik verheugde me op de film die ik zou gaan kijken. Zo’n twintig kilometer voor mijn huis maakte de auto ineens een raar geluid. Het zweet brak me uit. Ik wist dat dit moment een keer zou komen, mijn auto was bijna dertien jaar oud. Ik probeerde mezelf nog wijs te maken dat er gewoon iets was losgeschoten. Maar toen mijn auto ineens volledig tot stilstand kwam, wist ik dat het echt mis was. De ANWB bevestigde dat een uur later: ‘Dit wordt een dure reparatie, mevrouw.’ Mijn auto moest naar de garage. Ik hoopte zo dat de ANWB ernaast zat. Maar helaas… de kosten werden op maar liefst
vijftienhonderd euro geschat. En dan hadden ze de banden die aan vervanging toe waren nog niet eens meegerekend.

Ik barstte in tranen uit. De garagehouder keek me ongemakkelijk aan. ‘Als u er nou een paar duizend euro bij legt, dan koopt u een autootje waar u voorlopig echt geen omkijken naar hebt.’ Ik schudde met mijn hoofd. ‘Een paar duizend euro extra? Ik heb niet eens het geld voor deze reparatie!’ De garagehouder deed net of hij me niet hoorde. ‘Deze bijvoorbeeld, met inruil zou u zo’n vierduizend euro moeten bijleggen.’ Door mijn tranen keek ik naar het kleine zwarte autootje dat hij aanwees. Wat een plaatje. Ook geen splinternieuwe auto natuurlijk, maar deze auto zag er al zoveel beter uit dan die van mij. En er zat nog garantie op ook, verzekerde de man me. Ik vroeg of ik er een nachtje over mocht slapen. Dat vond hij geen probleem.”

Intens slecht gevoel

“Die nacht bleef het maar door mijn hoofd spoken. Wat moest ik doen? Bijna tweeduizend euro uitgeven aan een auto die op sterven na dood was, of vierduizend euro uitgeven en uit de zorgen zijn? Ik wist het écht niet. Toen ik ’s morgens de kinderen op de fiets naar school bracht en de kou en de miezerregen voelde, hakte ik de knoop door. Ik had een auto nodig. En ik wist ook al hoe ik aan het geld zou komen. Dat had ik ’s nachts bedacht. Ik zou het ‘lenen’ van de kinderen… Tjerk en ik sparen vanaf de geboorte van onze zoons al geld voor ze. Dat bedrag krijgen Lucas en Boris als ze achttien zijn, dan kunnen ze het bijvoorbeeld gebruiken om hun rijbewijs mee te betalen of hun eerste huisje mee in te richten. Op beide rekeningen stond inmiddels ruim vierduizend euro. Ik
had de rekeningen destijds geopend en beheerde ze ook. Tjerk zou er dus nooit achter komen als ik van hun rekeningen geld zou opnemen. En de kinderen ook niet. Als ik het gewoon zo snel mogelijk weer zou terugbetalen, dan was er niets aan de hand, toch? Het overboeken van het geld van hun spaarrekeningen naar mijn rekening voelde intens slecht. Van allebei de rekeningen nam ik tweeduizend euro op, want ik wilde geen onderscheid maken tussen de kinderen. Toen ik vervolgens het geld overmaakte naar de garage, werd ik letterlijk misselijk. Ik kon echt niet meer terug.”

Voelt als falen

“Ik vertelde niemand wat ik had gedaan, zelfs mijn beste vriendin niet. Tjerk liet ik in de waan dat ik voor de auto had gespaard en mijn ouders dachten dat ook. Nu probeer ik elke maand tweehonderd euro terug te storten op hun rekeningen en daar moet ik het nodige voor laten. Ik heb bijvoorbeeld al maanden geen kleding meer voor mezelf gekocht. Ook sla ik uitnodigingen om uit eten te gaan af en bezuinig ik op boodschappen. Vorige maand moest ik de wasmachine laten repareren. Dat kostte me bijna tweehonderd euro, waardoor ik niets kon terugstorten. Dat vind ik vreselijk. Ik hou mezelf regelmatig voor dat ik het voor ons heb gedaan, dat ik anders geen auto meer had. Maar toch voelt het als stelen, waarschijnlijk omdat ik het zo in het geheim heb gedaan. Ik weet zeker dat de kinderen het geen enkel probleem zouden vinden. Ze zijn zo lief. Ik wil alleen niet dat Tjerk het dan te horen krijgt, dat voelt namelijk als falen. Ik ben daar te trots voor.”

Leuke dingen doen

“Als ik zo doorga, heb ik in twee jaar alles terugbetaald. Het kan me niet snel genoeg gaan. Ik heb me voorgenomen om Lucas en Boris rente te betalen, voor mijn eigen gemoedsrust. Steeds als ik in mijn nieuwe auto stap, schiet even door m’n hoofd hoe ik eraan gekomen ben. Ik kan van dit autootje nauwelijks genieten. Maar ik heb van deze situatie wel geleerd. Ik zie nu in dat ik echt moet gaan sparen. Dat lukt me de komende tijd nog niet, maar als ik de schuld aan mijn kinderen heb afbetaald, blijf ik dat bedrag apart zetten. Ik wil ook de zekerheid van een spaarrekening hebben. En ik heb me voorgenomen nog wat extra uren te gaan werken als de jongens allebei naar de middelbare school gaan. Ze worden steeds zelfstandiger en hebben me steeds minder nodig. Van die extra inkomsten kunnen we dan weer wat leuke dingen gaan doen.”

Lees ook: Babette: ‘Was ik maar nooit iets begonnen met mijn buurman’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.