Vriendin 25: Ineke wordt genegeerd door haar hele dorp

19 juni 2012

Toen Ineke (47) en haar man hun droomhuis kochten, kon ze niet vermoeden hoe eenzaam ze zich in haar nieuwe woonplaats zou gaan voelen. “We worden hier gewoon niet geaccepteerd.”

Toen Ineke (47) en haar man hun droomhuis kochten, kon ze niet vermoeden hoe eenzaam ze zich in haar nieuwe woonplaats zou gaan voelen. “We worden hier
gewoon niet geaccepteerd.”

"Niemand kwam opdagen: daar zat ik met mijn appeltaart…"

“Zoals het spreekwoord al zegt, heb je soms meer aan een goede buur dan aan een verre vriend en aangezien onze hele vriendenkring in onze oude woonplaats vijftien kilometer verderop woonde, leek het me prettig om in ons nieuwe dorp ook wat leuke, sociale contacten op te bouwen.

Dat bleek ijdele hoop. Toen we eenmaal verhuisd waren, merkte ik al snel dat het dorp waarin we terechtkwamen een heel hechte gemeenschap vormde. Veel mensen zijn familie van elkaar en een aantal van die families wonen er al generaties lang. Kinderen zoeken als ze het huis uitgaan een woning in het dorp, en zo blijft het kringetje in stand. Als je ‘van buiten bent’, zoals zij het noemen, is het moeilijk om er tussen te komen. Verder dan ‘hallo’ en ‘tot ziens’ kwam ik met mijn buurvrouw nauwelijks, ook al nodigde ik haar verschillende keren uit voor een kopje koffie. Ze had nooit tijd en de desinteresse droop ervan af. Ze leek me vóór de verhuizing zo aardig, maar daar had ik me blijkbaar in vergist.”

Heel het verhaal lees je in Vriendin 25.

Heb jij ook zoiets meegemaakt of wil je Ineke iets zeggen? Praat mee.