Vriendin 3: Ester is het kind van een anonieme zaaddonor

Ester: “Ik was 28 toen mijn ouders graag samen met me wilden praten. Dat was opvallend, omdat ze al zeventien jaar uit elkaar waren en nauwelijks contact hadden. Die middag vertelden ze me dat mijn vader niet mijn echte vader was. Mijn eerste gedachte was: is mama dan vreemdgegaan? Er kwam een mooi verhaal van twee mensen die graag een kind wilden. Toen dat niet lukte zijn ze naar de dokter gegaan en hebben ze alles geprobeerd, zelfs adoptie over-wogen. En uiteindelijk vonden ze een dokter in Amsterdam die hen kon helpen met donorzaad. Donoren wierf hij in eigen kring, onder strikte geheimhouding. En zo ben ik verwekt. Dat klinkt allemaal prachtig, maar voor mij zit er een ontzettende leugen achter. Ik heb al die tijd gedacht dat mijn vader gewoon mijn vader is.”

“De reden dat ze hadden besloten het mij te vertellen was niet fraai. Mijn vader ging scheiden van zijn derde vrouw en zij dreigde me te informeren. Ik vind het afschuwelijk dat de waarheid
op deze manier boven tafel is gekomen. Ik hield van de vrouw van mijn vader, ik kende haar ook al mijn hele leven. Ik snap dat je boos kunt zijn op iemand, maar dat je iemand bewust wilt kwetsen via een ander, dat is voor mij onverteerbaar. Dat heeft ze niet met mijn welzijn in haar
achterhoofd gedaan. Ze heeft het namelijk niet willen vertellen omdat ze vond dat ik het moest weten: daarvoor had ze jarenlang alle ruimte gehad. Het was een wraakactie op mijn vader. Daar heb ik lang verdriet van gehad. Volledig eerlijk zijn mijn ouders op dat moment niet eens geweest. Ze vertelden dat alleen de vrouw van mijn vader, mijn oma en een vriendin van mijn
moeder ervan afwisten. Ik mocht er zelf wel met iedereen over praten als ik dat wilde.
Al vrij snel kwam ik erachter dat toch meer mensen ervan op de hoogte waren. Dat vond
ik moeilijk. Het was alsof iedereen het altijd had geweten, behalve ik.”

“Toen mijn ouders me de waarheid vertelden, ben ik me kapot geschrokken. Nooit heb ik één moment gedacht dat mijn vader niet mijn echte vader was. Ik had een ontzettende klik met hem, we waren twee handen op één buik. Ook in hoe ik nu mijn kinderen grootbreng, is hij nog altijd een voorbeeld voor me. Ik was echt een vaderskindje, vond hem de meest geweldige vader die ik me kon wensen. Tot mijn elfde, toen heeft hij me echt verlaten. Op een dag is hij zomaar vertrokken. Hij is naar zijn werk gegaan en niet meer thuisgekomen. Ook kwam hij niet opdagen bij de zaken die over de voogdij gingen. Hij heeft altijd zijn snor gedrukt als het ging om alimentatie betalen. Zijn vaderrol heeft hij ook niet meer vervuld. Ik denk nu achteraf dat het misschien zo is gegaan omdat hij niet mijn echte vader is. Ik heb dat ook aan hem gevraagd. Hij zegt dat het anders ligt, dat hij niet voor mij durfde te knokken omdat hij bang was dat mijn
moeder me dan zou vertellen dat ik niet van hem was. Ik zal er wel nooit achter komen hoe het precies zit. Sommige mensen zeggen: ‘Er zijn genoeg mannen die hun kinderen zomaar achterlaten.’ Ik heb geen idee of dat ookbij hem het geval is. Ik weet niet wat hij voelde.”