Vriendin 35: Joke is slachtoffer van een arts in opspraak

28 augustus 2012

“Hij zei dat ik MS had, terwijl het gewoon migraine was”

“Hij zei dat ik MS had, terwijl het gewoon migraine was”

Dit jaar start mogelijk de rechtszaak tegen neuroloog Ernst Jansen Steur, die jarenlang verkeerde diagnoses zou hebben gesteld bij zijn patiënten. Ook Joke (58) was slachtoffer van zijn verzinsels: haar was verteld dat ze aan de ziekte MS leed. Ze kreeg hiervoor medicatie, die onnodig was, waardoor ze nu blijvend in een rolstoel zit.

Eigenlijk was er met Joke weinig aan de hand voor ze ziek werd verklaard. “Ik was kerngezond. Ik werkte als EHBO-instructrice, sportte veel, zorgde voor mijn man die al jaren met hartproblemen kampte en voor mijn vader die de ziekte van Parkinson had. Met hem ging ik op een middag in december 1998 naar het ziekenhuis Medisch Spectrum Twente in Enschede, voor een van zijn controles. ’s Middags had ik nog gesquasht met mijn zoon. Het was ontzettend druk in de wachtruimte, het duurde lang voor we eindelijk aan de beurt waren. Ik voelde me niet zo lekker worden, had hoofdpijn en wat problemen met mijn zicht. Het leek wel of van het midden uit alles wat ik zag steeds vager werd.

Mijn vader bleek een aantal onderzoeken te moeten ondergaan en ik vroeg dokter Jansen of dat ook op een andere dag kon. ‘Je voelt je niet lekker, hè?’ vroeg hij. Toen ik dat beaamde, werd mijn vader meteen aan de kant geschoven en was ik opeens de patiënt. Ik moest direct een afspraak maken voor een MRI-scan, want het zou wel eens een neurologische aandoening kunnen zijn.”

Vrij snel daarna ondergaat Joke de MRI en in januari 1999 komt het gevreesde telefoontje. Aan de hand van de scans heeft dokter Jansen bij Joke de ziekte MS geconstateerd. Om helemaal zeker te zijn moet er een lumbaalpunctie gedaan worden. Daarbij wordt met een lange holle naald hersenvocht uit het ruggenmerg, onder aan de rug, gehaald. Joke is bang voor deze punctie, maar gaat toch. “Dokter Jansen prikte me zelf, op zijn kamer. Er was niemand anders bij.

Na afloop mocht ik meteen weg. Ik vroeg herhaaldelijk of ik niet even moest blijven liggen, maar dat was echt niet nodig. Eenmaal thuis in Hengelo voelde ik me verschrikkelijk beroerd. Ik had enorme hoofdpijn en hoorde allemaal ‘herrie’ in mijn hoofd. Alsof ik pal naast de motor van een stationair draaiende vrachtwagen stond. Ik nam pijnstillers, maar het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment was de hoofdpijn en spierpijn zo ondraaglijk dat ik écht niets meer kon. Er moest die avond een bed naar beneden gehaald worden, want naar boven kon ik niet meer. De huisarts stond voor een raadsel.

Lees het hele verhaal van Joke in Vriendin 35 en praat mee op het forum.