Vriendin 4: Dhyans zoon Rob is al negen jaar vermist: ‘Ooit zal ik hem vinden’
25 januari 2017
Je kind vermist… Een nachtmerrie voor iedere moeder. Het overkwam Dhyan. Haar zoon Rob (toen 39) voer bijna tien jaar geleden in een bootje in Spanje de zee op, maar keerde niet terug. Sindsdien is hij spoorloos en leeft Dhyan in onzekerheid: “Het gemis gaat nooit over.”
Je kind vermist… Een nachtmerrie voor iedere moeder. Het overkwam Dhyan. Haar zoon Rob (toen 39) voer bijna tien jaar geleden in een bootje in Spanje de zee op, maar keerde niet terug. Sindsdien is hij spoorloos en leeft Dhyan in onzekerheid: “Het gemis gaat nooit over.”
Afgelopen september huurde Dhyan voor het eerst in negen jaar een strandbedje bij Egmond aan Zee. Ze genoot van de zon, liep door het zand, zwom in zee. Het voelde als een overwinning. Dat had ze al jaren niet meer gedaan. Het was te pijnlijk, riep te veel herinneringen op aan vroeger. Aan de zomer- vakanties die ze met haar kinderen doorbracht in Egmond aan Zee. Aan het ondeugende koppie van haar kleine Rob.
Dhyan ging altijd graag naar zee, totdat haar zoon verdween. Daarna werd ze er alleen maar verdrietig van. “In Bergen, waar Rob woonde, kom ik zelfs helemaal nooit meer. Alles doet me daar aan hem doet denken”, vertelt Dhyan. Rob verdween op 3 juni 2007 in Spanje van de aardbodem. Samen met zijn vriend Tom ging hij met een motorboot de zee op. De twee mannen keerden nooit terug. Sindsdien ontbreekt van hen elk spoor. “Rob zou in de zomermaanden botenwax gaan verkopen in Spanje. Hij had een goedlopend glazenwassersbedrijf in Bergen, maar wilde een tijdje wat anders doen in een zonnig land. ‘Lekker bruin worden’, zei hij. ‘En je bent al zo bruin’, lachte ik. Ik vond het leuk voor hem. Hij was gescheiden. Zijn twee dochters zouden in de zomervakantie zes weken bij hem komen in Spanje. Het leek allemaal zo mooi geregeld. Twee dagen voordat Rob ging varen, heb ik hem nog even gesproken. Hij zei dat hij een boottochtje ging maken voordat het werk begon. ‘Geniet ervan. En zorg goed voor jezelf’, drukte ik hem op het hart. Achteraf bezien vind ik het fijn dat ik dat nog tegen hem kon zeggen. Al wist ik toen niet dat ik hem daarna nooit meer zou spreken.”
Rustig en helder
Een week na zijn verdwijning kreeg Dhyan pas te horen dat Rob en zijn vriend Tom vermist werden. “Mijn dochter Mirjam belde me om te zeggen dat ze dat van een vriend van Rob had gehoord. Die woonde in Spanje en had bij de Spaanse politie aangifte gedaan van Robs vermissing. Toen Mirjam mij het afschuwelijke nieuws vertelde, had ik het gevoel dat mijn schedel eraf schoot, alsof ik letterlijk uit mijn dak ging. Uit alle macht drukte ik met mijn hand op mijn hoofd. Wat nu, wat nu? dacht ik. Ik hield mezelf voor dat ik rustig en helder moest blijven. Niet instorten, maar handelen. Sterk blijven en Rob zien te vinden. Tegelijkertijd voelde ik dat er iets niet goed zat. Een week ervoor had ik in een droom Rob horen schreeuwen. ‘Mama, mama!’ krijste hij, alsof hij nog een kleine jongen was. Ik schrok daarvan wakker. Aan dat voorval moest ik meteen weer denken. Misschien was dat wel het moment waarop hij stierf… Het was ook ongewoon dat hij zijn dochters een week niet gebeld had. Dat zou hij nooit doen, want hij sprak ze elke dag. Zomaar, zonder iets te zeggen weggaan, was niets voor Rob.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 4.
