Nathalie: ‘Ik vind het zo erg dat de nieuwe vrouw van mijn ex onze kinderen opvoedt’

25 april 2023

Nathalie (38) scheidde vier jaar geleden van Dirk. Sinds een half jaar heeft hij een nieuwe liefde en hebben Nathalie’s kinderen Jolien (13) en Nick (7) dus een stiefmoeder. ”Zij leest nu soms een verhaaltje voor en stopt Nick in. Dat steekt.”

Nathalie: “De laatste jaren van ons tienjarige huwelijk maakten Dirk en ik veel mee. Ik kreeg een postnatale depressie na de geboorte van de jongste en Dirk kreeg te maken met een faillissement op zijn werk. Het stormde nogal in ons huwelijk. Sommige stellen komen sterker uit zo’n moeilijke tijd, maar het dreef Dirk en mij juist uit elkaar. De liefde was op. We gingen als vrienden uit elkaar en besloten in co-ouderschap voor Jolien en Nick te zorgen. Omdat Dirk aan de andere kant van het land ging wonen, hadden we het zo geregeld dat de kinderen drie weekenden per maand bij hem waren en zo veel mogelijk vakanties en feestdagen. Daarnaast deden we nog veel dingen samen. We vierden de verjaardagen van de kinderen met elkaar en Sinterklaas. We waren een gezin met twee huizen, zo brachten we dat ook aan de kinderen. Ze gingen er goed mee om. Natuurlijk waren ze in het begin ook wel verdrietig, maar over het algemeen ging het best goed.”

Huilend in bed

“Net na de scheiding vond ik het wel moeilijk om de kinderen aan mijn ex mee te geven. Voordat we uit elkaar gingen, voedde ik de kinderen op. Ik verzorgde ze, bracht ze naar school en deed na schooltijd leuke dingen met ze. Dirk is eigenlijk pas na de scheiding vader geworden. Ik moest mijn kinderen loslaten en dat was niet mijn sterkste kant. Dat ‘thuis’ niet langer alleen míjn huis voor de kinderen was, daar moest ik erg aan wennen. De eerste maanden heb ik aardig wat tranen gelaten, ook door het verdriet om de scheiding. Mijn weekenden bracht ik huilend in bed door. Ik was mezelf volledig kwijt. Na een paar maanden herpakte ik mezelf. Ik zag dat mijn ex het prima deed met Jolien en Nick. Als de kinderen niet bij mij waren, stortte ik me op mijn hobby, schilderen. Die afleiding hielp me er doorheen. Ik genoot steeds meer van de vrije tijd die ik had. Dirk en ik waren twee jaar uit elkaar toen hij een burn-out en een depressie kreeg. Ik had al wat signalen opgepikt vanuit de kinderen. Na een weekendje bij hun vader kwamen ze niet langer ontspannen maar geprikkeld thuis. Ik ging in gesprek met Dirk. In tranen vertelde hij dat hij het heel zwaar had en dat hij geregeld suïcidale gedachten had. Daar schrok ik erg van. ‘Je komt maar een tijdje bij ons wonen, totdat je hier doorheen bent’, stelde ik voor. Mijn omgeving verklaarde me voor gek, maar ik voelde met heel mijn hart dat dit de enige juiste beslissing was. Ik moest er niet aan denken dat hij zichzelf iets zou aandoen en dat onze kinderen daardoor hun vader moesten missen. Ruim een half jaar leken we voor de buitenwereld weer een gezin. Dirk en ik maakten aan de kinderen wel duidelijk dat dit tijdelijk was, omdat papa ziek was. We benadrukten dat we echt niet meer bij elkaar zouden komen. Dat begrepen ze.”

Een nieuwe mevrouw

“Toen het weer beter ging met Dirk vertrok hij naar een appartement bij ons om de hoek. Ondanks dat we duidelijk naar de kinderen waren geweest, was het toch even slikken voor ze toen hun vader voor de tweede keer vertrok. Ze waren nu natuurlijk ook ouder en hadden veel meer door dan ten tijde van onze scheiding. Dirk en ik probeerden hun verdriet zo goed mogelijk op te vangen en na een tijdje keerde de rust terug. Maar toen kreeg Dirk een nieuwe vriendin. Dat kwam voor mij als een grote verrassing. Ik wist helemaal niet dat hij op zoek was. We hadden met elkaar afgesproken dat we het eerst samen zouden bespreken, mocht het zover komen. Niet om toestemming te vragen; we waren immers uit elkaar. Maar we zouden overleggen hoe we dit het beste aan de kinderen konden vertellen. Dirk en ik zijn allebei zelf ook kinderen van gescheiden ouders en weten hoe heftig het bericht van een nieuwe partner kan binnenkomen. Wij zouden dat verstandig aanpakken… Niet dus. Binnen een paar dagen had Dirk zijn nieuwe vriendin bij de kinderen geïntroduceerd. Ik wist nog van niets en hoorde het op een avond van Jolien en Nick. Ze waren er redelijk nuchter onder. ‘We zijn naar de dierentuin geweest en papa had een mevrouw meegenomen, zijn nieuwe vriendin.’”

Volledig uit de hand

“Ik was woest. Eerder die week stond zijn telefoon ’s avonds uit. Dat vond ik vreemd, want we zijn eigenlijk dag en nacht bereikbaar voor elkaar. Als er iets met de kinderen aan de hand is, moet je de ander kunnen bellen, toch? Ik vroeg hem de dag erna wat er aan de hand was. ‘Ik ben uit geweest’, was zijn reactie. Ik kende hem zo goed; ik voelde dat er meer speelde. Ik had verwacht dat hij me op de hoogte zou houden als hij een date had of een nieuwe liefde vond. Dat hij me niet in vertrouwen nam, nam ik hem erg kwalijk. Door mijn boosheid ontplofte hij ook. Het escaleerde volledig. Ik had een half jaar lang voor deze man gezorgd, het enige wat ik van hem vroeg, was eerlijkheid. Hoe kon hij onze kinderen al in zo’n pril stadium confronteren met een andere vrouw? Ik kon er niet over uit. Van het ene op het andere moment spraken Dirk en ik niet meer met elkaar. En binnen een half jaar trouwde hij met zijn nieuwe vriendin. Ik heb haar één keer gezien. Ze leek me een aardige vrouw, lief en een beetje timide. Ze is, voor zover ik dat kan inschatten, het tegenovergestelde van wat ik ben. Op dit moment hebben Dirk en ik geen contact meer. Als we elkaar zien, hebben we meteen ruzie. Dat vind ik vreselijk. Nick is om de week bij zijn vader, Jolien is al wat ouder en heeft aangegeven dat ze liever fulltime bij mij woont. Ze is heel loyaal naar mij toe en heeft moeite met het nieuwe leven van Dirk. Ik probeer haar te motiveren haar vader zo veel mogelijk op te zoeken en zal in haar bijzijn niet slecht over hem spreken, maar ze heeft zelf haar conclusies getrokken. Nick wordt dus voor de helft verzorgd door mijn ex én een vrouw die ik maar één keer heb gezien. Dat steekt en doet me veel pijn. Ik vraag me weleens af of het jaloezie is, ik weet het niet. Nick is míjn kind. Ik heb hem ter wereld gebracht, hem vastgehouden toen hij nog een baby was, de fles gegeven. En nu hij zeven is, moet ik hem ineens delen. Nick is een enorme knuffelkont; zijn knuffels zijn voor mij, zijn moeder. Natuurlijk weet ik ook wel dat dat onzin is, dat hij ze net zo goed aan een ander mag en kan geven, maar mijn gevoel zegt iets anders. Ik wil hem elke avond naar bed brengen, maar nu leest zij soms een verhaaltje voor en stopt hem in. Ook vind ik het moeilijk dat ik nu belangrijke momenten mis. Zo was Nick de eerste dag in groep drie bij Dirk. Omdat de spanningen zo heftig tussen ons zijn, is afgesproken dat we elkaar niet opzoeken in ‘elkaars weken’. Hierdoor miste ik dus Nicks eerste schooldag. Van mijn beste vriendin hoorde ik dat Dirks vrouw er wel bij was. Daar kan ik dan wel om janken.”

Mijn hart breekt

“Vooral rond bedtijd heb ik het zwaar. Dan is het gemis het grootst. Ik vind het vervelend dat ik Nick niet meer dagelijks in de gaten kan houden. We bellen natuurlijk wel als hij bij zijn vader is, maar niet veel. Niemand kent hem zo goed als ik. Als Nick uit school komt, merk ik meteen of hij blij of verdrietig is. Wat nou als hij verdriet heeft en zij dat niet ziet? Of ze vraagt niet door? Van zulke gedachten breekt mijn hart. Iemand anders neemt mijn moederrol over en ik weet niet of ze dat goed doet. Ik voel me soms vervangen. Van Nick hoor ik gelukkig geregeld dat ze erg lief is. Dat stemt me enigszins gerust. Ik vind de situatie zoals die nu is verschrikkelijk, maar ik zou het nog erger vinden als ik van mijn kind zou horen dat ze onaardig is of slecht voor hem zorgt. Gelukkig kan ik er goed met mijn moeder over praten en mijn beste vriendin heeft nog steeds contact met Dirk en zijn vrouw. Zij bemiddelt en geeft me informatie over hoe het er daar aan toe gaat. Dat is fijn, want dan hoor ik tenminste hoe het echt is in plaats van dat mijn fantasie een loopje met me neemt. Laatst heb ik mijn vriendin een tas met nieuwe kleren meegegeven voor Nick. Omdat in de week dat hij bij Dirk was, de schoolfotograaf zou komen. Dan schiet in de vroege ochtend toch weer de pijnlijke gedachte door mijn hoofd dat zij nu zijn haartjes in de gel zet…”

Op zoek naar rust

“Ik mis Nick voortdurend. Hoewel scheiden natuurlijk vaak voorkomt en ik echt niet de enige ben die niet fulltime voor haar kind zorgt, voelt het toch als falen. Mijn leven is niet hoe ik het me had voorgesteld. Voor nu vind ik het vooral belangrijk dat er rust komt in beide huizen en dat die rust blijft. En dat de kinderen hun draai in de nieuwe situatie vinden. Ik verwacht niet dat de band tussen mijn ex en mij weer wordt zoals die was, maar natuurlijk hoop ik wel dat die verbetert. Vooral voor Jolien en Nick. Zij verdienen het beste.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.