Vriendin 47: Door PMSS was Diana jarenlang depressief en radeloos

18 november 2015

‘Dankzij lichttherapie is mijn leven weer zo veel leuker’

‘Dankzij lichttherapie is mijn leven weer zo veel leuker’

Labiel en futloos. Twee weken per maand voelde Diana (45) zich vreselijk beroerd. Ze leed aan PMSS: premenstruele stemmingsstoornis. Dankzij lichttherapie ziet haar leven er weer een stuk zonniger uit. “Alsof alle negatieve gedachten zó uit mijn hoofd waaiden.”

Diana: “Echt, ik heb serieus weleens gedacht dat ik schizofreen was. Het begon zo’n zeven jaar geleden. Twee weken per maand was er niks aan de hand, was ik vrolijk en energiek. Maar van het ene op het andere moment werd ik een totaal ander persoon: ik had geen energie meer, voelde me depressief, had huilbuien en zag alles zwart in. Dingen waarover ik even daar- voor nog enthousiast was, vond ik ineens niet meer leuk. Op het ene moment vond ik mijn man de leukste en liefste van de wereld, en meteen daarna kon ik me niet meer voorstellen hoe ik dat ooit had kunnen vinden. Ik wilde niets liever dan in bed liggen met mijn dekbed over mijn hoofd en met rust gelaten worden. Maar toch ook weer niet, want tegelijkertijd voelde ik me verschrikkelijk eenzaam. Ook was ik heel onredelijk. Ik maakte van een mug een olifant. Wat zeg ik: een kúdde olifanten. Als mijn partner ’s morgens op het punt stond om naar zijn werk te vertrekken, kon ik daar een enorm drama van maken. Dan beschuldigde ik hem ervan dat zijn werk belangrijker was dan ik. Als hij dan naar zijn werk ging, voelde ik me in de steek gelaten. En appte, sms-te en belde ik hem net zo lang tot hij terugkwam. Het had geen zin om op me in te praten. Alles wat ik op zo’n moment voelde, voelde voor mij als de waarheid. Dat duurde een dag of tien, elf. Dan was ik weer mezelf en zag ik de onredelijkheid van mijn gedrag in. Ik voelde me schuldig, omdat ik de mensen in mijn naaste omgeving zo had gekwetst. Het ging weer even goed, tót mijn stemming een paar weken later weer omsloeg.”

Diep in de put 
“Mijn partner begreep me niet. Logisch, want ik begreep mezelf ook niet. Ik had wel door dat er iets met me aan de hand was, maar had geen idee wat. Ik legde nog niet de link met mijn menstruatiecyclus, maar begon na verloop van tijd wel een patroon te zien. Ik besloot naar de huis- arts te gaan, want ik vond het zo naar wat ik mensen in mijn omgeving steeds aandeed. Ik wist gewoon niet meer wie ik was: was ik nu die energieke of juist die vermoeide persoon? Mijn huisarts verwees me naar een psycholoog. Al na drie consulten was duidelijk dat het niet psychisch was, maar dat mijn klachten te maken hadden met schommelingen in mijn hormoonspiegel. Ik was opgelucht: ik was niet schizofreen, het kwam door mijn hormonen. Maar het veranderde natuurlijk niks aan mijn klachten. 

Lees haar hele verhaal in Vriendin 47 of praat mee op het forum.