Emmy’s ex houdt nog steeds van haar: ‘Ik vind het erg voor mijn kinderen, maar ik wil hun vader niet meer terug’
17 januari 2024
Emmy’s man verliet haar voor een veel jongere vrouw. Nu heeft hij spijt en wil met haar een nieuwe start maken. “De kinderen denken dat het weer goedkomt tussen ons, maar ik kies nu voor mezelf.”
Emmy (42): “Eindelijk heb ik mijn leven weer op orde. ’s Morgens word ik niet meer verdrietig wakker en overdag heb ik geen huilbuien meer. De meiden en ik hebben het gezellig met z’n drieën. En ik ben inmiddels ook gewend aan de twee weekenden in de maand waarin Joyce, nu twaalf, en Natalie, nu tien jaar, bij hun vader zijn en ik alleen ben. Ik heb twee vriendinnen met wie ik geregeld op stap ga en ik kan mezelf ook goed vermaken. Dat was tot een half jaar geleden wel anders. Een jaar lang ben ik intens verdrietig geweest. Ik voelde me zo gekwetst… En ik kon maar niet wennen aan mijn nieuwe status als single. Het was destijds niet mijn keuze om uit elkaar te gaan. Ik was altijd erg gelukkig met mijn gezin. Na de geboorte van onze oudste, Joyce, stopte ik met werken. Ik ben heel verzorgend, een echte moederkloek. Maar doordat ik geen baan meer had, werd mijn wereld wel een stuk kleiner. Mijn leven speelde zich voornamelijk thuis af. ’s Morgens om zes uur ging mijn wekker, zodat ik voor iedereen ontbijt kon maken. Als Arno naar zijn werk was en de kinderen naar school waren, poetste ik het huis, deed ik boodschappen en de was. Als Natalie en Joyce uit school kwamen, wachtte ik ze op met thee en beschuitjes. Ik maakte het avondeten klaar terwijl zij speelden. En als we dan als gezin om tafel zaten, genoot ik. Ik deed amper iets met vriendinnen, maar daar had ik ook geen behoefte aan. Ik was happy met mijn leven.”
Time-out nodig
“Arno’s mededeling dat hij niet meer gelukkig was, bijna twee jaar geleden, kwam voor mij volledig uit de lucht vallen. Ik had geen idee, had nooit een enkele aanwijzing gehad. We hadden ook nooit ruzie. Ik wist niet beter dan dat hij, net als ik, blij was met ons gezin en ons harmonieuze leven. Arno was een rustige man die niet veel meer nodig leek te hebben dan een biertje en zijn voetbalkanaal op tv. Vlak voordat we een weekend met mijn ouders naar een bungalowpark zouden gaan, zei hij op vrijdagochtend dat hij me die zondagavond ‘iets’ wilde vertellen. Ik voelde er niets voor om zo lang in spanning te zitten en stond erop dat hij me het meteen vertelde. Ik dacht eigenlijk dat er op zijn werk iets vervelends speelde. Dat zijn baan misschien wel op de tocht stond. Er zijn tegenwoordig zo veel mensen die hun baan verliezen… Arno aarzelde, stotterde wat en bleef herhalen dat hij liever wilde wachten tot zondag. Na aandringen van mijn kant, kwam hij er toch mee op de proppen: hij voelde zich al een tijdje niet meer gelukkig en wilde een time- out. Ik schrok enorm. Wat was er aan de hand?! Joyce en Natalie waren in de kamer naast ons hun tassen aan het inpakken voor het weekendje weg met opa en oma. Ik dwong mezelf om rustig te blijven, maar begon wel te huilen. Arno troostte me, zei dat ik me niet te druk moest maken. Achteraf gezien wilde hij gewoon geen scène, maar door zijn lieve woorden bagatelliseerde ik op dat moment zijn mededeling. Ik dacht dat het een gril van hem was. We hadden het best druk met onze dochters. We moesten gewoon wat meer tijd met zijn tweeën doorbrengen, zo hield ik mezelf voor.”
Compleet ingestort
“Het weekend met mijn ouders was nog best gezellig. Arno gedroeg zich normaal. Hij maakte grapjes met mijn ouders en dolde met de meiden. Ik deed extra mijn best lief voor hem te zijn. In het zwembad hing ik veel om zijn nek, kuste hem en daagde hem een beetje uit door mijn lichaam subtiel tegen dat van hem te drukken. Arno was ietwat afstandelijk, maar wees me niet af en kuste me terug. Groot was mijn verbazing dan ook toen hij, zodra we weer thuis waren en de meiden in bed lagen, zijn weekendtas uitpakte en vervolgens meteen weer inpakte. Hij hield zich aan zijn voornemen. Het weekend had daarin voor hem geen verschil gemaakt. Hij wilde weg. In elk geval tijdelijk. Waar hij heen ging, zei hij niet. Ik pakte zijn arm vast, maar hij rukte zich los. Zijn ogen stonden kil, zo kende ik hem niet. Even daarna vertrok hij. Die nacht ben ik helemaal ingestort. Arno reageerde op geen enkele sms of app van mij. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Hoe kon hij me dit aandoen? Maar het allerergste vond ik dat ik de volgende dag aan de kinderen moest vertellen dat papa weg was, zonder te kunnen zeggen waarheen. Ik gaf er maar een draai aan. ’s Middags stond Arno ineens voor de deur: om de kinderen op te halen om met ze te praten. Hij vertelde hen dat hij bij een collega woonde, omdat hij even tijd voor zichzelf nodig had. Hij hield veel van ons, maar hij was in de war. Hij moest nadenken over wat hij nou precies wilde. De meiden snapten er niks van en waren erg verdrietig.”
Niets voor hem
“In de daaropvolgende weken probeerde ik het leven voor Joyce en Natalie zo normaal mogelijk te laten verlopen. Overdag deed ik mijn uiterste best om opgewekt te zijn, maar ’s nachts huilde ik mijn kussensloop nat. Joyce en Natalie waren zo verschrikkelijk verdrietig, hun pijn vond ik onverteerbaar. Van de huisarts kreeg ik een kalmerend middel om de nachten door te komen. Inmiddels wist ik dat de collega bij wie Arno verbleef, geen man maar een vrouw was. Een jonge meid van 24: Sheila. Zij was zijn nieuwe vriendin. Via de vrouw van een andere collega van Arno hoorde ik dat ze al een tijdje iets met elkaar hadden. Sheila was single en had serieus werk van hem gemaakt. Hij was daar na enige tijd op ingegaan en is toen zo verliefd geworden, dat hij met haar verder wilde. Ik, Joyce, Natalie, maar ook zijn en mijn ouders en zijn twee broers: niemand snapte er iets van. Zijn beslissing om zijn gezin in de steek te laten voor een vrouw die achttien jaar jonger was dan hij, strookte niet met het beeld dat wij van hem hadden. Arno was eerder serieus en trouw dan impulsief. Hij werkte al jaren bij dezelfde baas. Zijn beste vrienden kent hij al sinds de middelbare school. Ik was zijn allereerste vriendin. We kregen verkering toen ik 23 en hij 25 was. Hij zat zelfs nog bij dezelfde tandarts die hij als kind al had, ook al woonden we inmiddels 87 kilometer verderop. Arno klapte dicht als zijn ouders vroegen naar het waarom van zijn beslissing. Het enige wat hij zei, was dat hij niet meer happy was met mij en verliefd was op Sheila. Elke vrijdag kwam hij de meiden ophalen. Dat bleef steeds weer een afschuwelijk moment. Hij durfde me niet aan te kijken. Zodra zijn auto de straat uit reed, barstte ik in huilen uit. Wat een slechte fi lm! Daar ging mijn man met mijn kinderen, naar een ander huis met een andere vrouw…”
Minder pijn
“Maar verdriet slijt. De eerste keer Kerstmis alleen, Oudejaarsavond, Koningsdag, zomervakantie; ik heb gebrúld. Ik voelde me zo eenzaam. Naarmate de tijd vorderde en er vier seizoenen overheen waren gegaan, nam de pijn af. Ik realiseerde me dat ik zo niet door kon gaan, treurend om mijn ex. Als ik niet verbitterd oud wilde worden, móest ik mijn leven omgooien. Aangezien Arno en ik niet getrouwd waren, kreeg ik geen partneralimentatie. Maar hij moest wel voor de kinderen betalen. Om rond te kunnen komen, moest ik gaan werken. Ik zocht en vond een baan voor twintig uur, ging op yoga en meldde me aan voor een cursus Italiaans. Ik ontmoette zo een hoop nieuwe, leuke mensen. Langzaamaan kreeg mijn leven meer kleur. Tijdens de avondjes waarop ik met mijn nieuwe vriendinnen ging dansen, kreeg ik ineens aandacht van mannen en soms kuste ik met een man die ik leuk vond. Wel vond ik het pittig om mijn werk met het alleenstaand moederschap te combineren. Soms keek ik verlangend uit naar de vrijdag waarop Joyce en Natalie naar hun vader gingen. Van hen hoorde ik dat de vriendin van papa ‘raar’ was en dat ze veel ruzie maakten. In het weekend dat ze daar waren, deden ze meestal dingen met Arno alleen. Zij bleef dan thuis. Na een jaar had ik er minder moeite mee om de meiden op vrijdag aan hem over te dragen. Het deed me geen pijn meer Arno te zien, ik had eerder medelijden met hem. Hij zag er ineens een stuk ouder uit en was grijs geworden. Blijkbaar was hij toch niet zo koeltjes onder de hele situatie. Ik hoorde van Joyce en Natalie dat hij vaak tegen hen zei dat hij spijt had: hij had ons zo veel pijn gedaan. Gek genoeg deed dat me weinig. Verdriet slijt in de loop der tijd, maar kennelijk was mijn liefde voor hem ook afgebrokkeld.”
Geen happy end
“Drie maanden geleden stond Arno op een dinsdagavond ineens op de stoep. Ik wist niet dat hij zou komen en schrok. Hij kwam vertellen dat hij zijn relatie met Sheila had beëindigd. Hij had ontdekt dat zij toch niet bij hem paste en dat hij mij en ons leven samen miste. Arno zat snikkend op de bank, vroeg me hem te vergeven. Dit keer was ik degene die koel reageerde. Ik hoorde hem kalm aan. Zijn relaas maakte geen verschil in mijn gevoel. Ik was klaar met hem. Hij had me tot op het bot gekwetst en ik had me suf gejankt, maar inmiddels had ik mijn leven weer op de rit. Dat vertelde ik hem ook. ‘Rot voor je dat je je zo voelt, maar je bent een jaar te laat.’ Arno liet zich echter niet afschepen en blijft me sindsdien bestoken met lieve berichtjes, bloemen en onverwachte bezoekjes. Volgens mij denkt hij dat ik nog wel van mening verander, ook al wimpel ik hem steeds af. Hij probeert het nu via onze dochters. Na een weekend bij hun vader, krijg ik allerlei vage boodschappen door. Dat hij tegen hun oma heeft gezegd dat hij zo veel van mij houdt, dat hij graag wil dat ik zijn nieuwe huis straks ga inrichten, dat hij allemaal foto’s van mij in huis heeft staan… Arno verzint ook steeds familieactiviteiten, waardoor we als gezin dingen ondernemen. Ik vind dat op zich prima en leuk voor de meiden, maar ik ben absoluut niet van plan hem terug te nemen. Dat ik Arno daarmee kwets, vind ik niet erg. Maar het doet me wel pijn de meiden teleur te stellen. Zij zijn zo enthousiast en hebben het kinderlijk vertrouwen dat het nu allemaal weer goed gaat komen tussen papa en mama. Als in een sprookje waarin ze elkaar weer krijgen en nog lang en gelukkig leven. Maar dat gaat niet meer. Mijn vertrouwen in hem is voor altijd weg. Arno heeft me voor de eerste de beste verliefdheid gedumpt, ik zal altijd bang zijn dat hij het weer doet. Dus hoe erg ik het ook voor mijn dochters vind en hoe graag ik ze ook gelukkig zie, ik kies toch voor mezelf.”
Tip van de redactie
In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Je wordt weer gelukkig
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
