Manon: ‘Zij denkt dat we beste vriendinnen zijn’

9 mei 2023

Manon (31) werd niet bewust vriendinnen met Margriet (36): het overkwam haar min of meer. En hoewel ze Margriet niet eens aardig vindt, veinst ze dat ze beste vriendinnen zijn. Je kunt pesters maar beter te vriend houden.

‘Te vriend houden’

Manon: “Hoe kun je een vriendin hebben die je helemaal niet als vriendin wilt hebben? Mijn vriend Rob snapt er niets van. Ik baal ervan, zeker als Margriet weer afgeeft op andere moeders van de school. Maar zeggen hoe gemeen ik dat roddelen van haar vind, durf ik ook niet. Ik wil absoluut niet dat Margriet denkt dat ik niet aan haar kant sta en dat ze zich ineens tegen mij keert. En dus houd ik mijn mond en doe alsof ik het met haar eens ben. Sterker nog, ik doe alsof ik haar beste vriendin ben. Ik weet het: dat is laf. Maar ik ben vroeger als kind gepest door meiden zoals zij en weet inmiddels dat het beter is zulke vrouwen te vriend te houden.”

Arrogant

“Zes jaar geleden leerde ik haar kennen, toen mijn zoon bij haar zoon in groep één terechtkwam en we op dat moment allebei drie maanden zwanger waren van een tweede. Al bij de eerste kennismaking wist ik dat ik moest oppassen voor haar. Ze had iets arrogants over zich. Ze was klassenassistent, maar deed alsof ze de schooldirecteur was. Voordat ik het wist, had ze me luizen- en voorleesmoeder gemaakt terwijl ik daar eigenlijk geen zin in had. ‘Jij werkt maar vier ochtenden, Manon. Je hebt tijd genoeg, toch?’ zo besliste ze voor mij. Haar zoon Bram klikte totaal niet met mijn zoon Liam. Liam kwam geregeld huilend thuis: Bram had hem geschopt, geslagen, of hij mocht van hem niet meespelen. Ik zei tegen Liam dat hij aan zijn juf moest vertellen dat Bram hem plaagde, maar er veranderde weinig. Mijn vriend Rob vond dat ik het gedrag van Bram moest voorleggen aan zijn moeder. Maar toen ik voorzichtig bij Margriet informeerde of zij wist dat onze zoons vaak ruzie hadden, snauwde ze me meteen af. Daar moesten wij ons niet mee bemoeien.”

Blijkbaar wel aardig

“Gek genoeg hield het pestgedrag van Bram op toen Margriet en ik samen in het Sinterklaas- comité zaten en gezamenlijk voorbereidingen troffen voor het 5-decemberfeest. Uiteraard had zij mijn naam alweer op de lijst gezet voordat ik er zelf over had kunnen nadenken. We versierden samen de klas en pakten gezusterlijk, met onze zwangere buik, de cadeautjes in. Ik vond Margriet nog even dominant en arrogant als in het begin, maar kennelijk zag ze mij wel zitten. Ze werd vertrouwelijk. Vertelde over huwelijksproblemen met haar man, maar ook hele verhalen over de andere ouders uit de klas van onze zoons. In het kort kwam het erop neer dat ze hen vreselijk saaie mutsen vond. Ik was anders, dat had ze meteen gezien, zei ze. Ze vond mij moderner, liever en gezellig. Ik voelde me gestreeld door haar woorden, was blij dat ze mij blijkbaar wel aardig vond. Want intussen ging het geroddel over andere moeders gewoon door.

De moeder van Emma was volgens Margriet mínstens twintig kilo te zwaar en slecht gekleed. Alle moeders met bakfietsen zijn zó truttig. En wist ik al dat de moeder van Thomas het had aangelegd met de vader van Sander? Ik was blij dat ikzelf niet bang hoefde te zijn voor haar venijnige woorden. Door mijn pestverleden heb ik moeite voor mezelf op te komen en een hekel aan ruzie. Ik wil het liefst iedereen te vriend houden. Gewoon af en toe slikken en ja zeggen, werkte daarvoor het best. Ook merkte ik nog een positieve uitwerking van ons contact: Liam werd niet langer meer geplaagd door haar zoon en kwam steeds vrolijker uit school. Hij had met Bram mogen meespelen in de pauze en mocht zelfs op zijn verjaardagsfeestje komen. Het waarom van deze verandering deelde Margriet me mee tijdens de voorbereidingen voor het kerstfeest, waarvoor ze me ook had ingeroosterd: ze had haar zoon opgedragen met die van mij te gaan spelen, want ‘Liam was een veel leuker jongetje dan de rest van zijn klas’. En dat deed hij zoet.

Liever een pleaser

“Na de geboorte van mijn dochter Hayley zag ik Margriet een tijd niet. Onze zoons gingen naar verschillende groepen, kregen nieuwe vrienden en zij had een andere moeder gevonden met wie ze veel optrok. Ik zorgde er bewust voor dat ik haar ontliep. Ik zag haar wel op ouderavonden en op het zomerfeest en dan zwaaide ik gedag, maar verder ging het niet. Ik hoorde andere moeders nog weleens over haar bemoeizucht klagen en dan was ik dolgelukkig dat ik niet meer in haar buurt zat.

Maar twee jaar geleden dook ze ineens weer in volle glorie op. Haar dochter Merel en Hayley kwamen bij elkaar in de kleuterklas. Ik schrok me wild toen ik na de zomervakantie bijna letterlijk tegen haar opbotste. ‘Hé Manonneke!’ riep Margriet enthousiast. ‘Gaaf hè, dat onze dochters nu ook gezellig bij elkaar in groep één zitten. Heb ik even slim geregeld!’ Wat bleek? Ze had een verzoek in gediend bij de directie: haar dochter had eerst in de groep 1b gezeten, maar was overgeplaatst naar 1a om zo bij Hayley te kunnen komen. Onze kinderen werden zelfs naast elkaar aan tafel geplaatst. Margriet straalde en ik deed voor de vorm net zo blij mee, maar ik kon wel huilen. Dat deed ik ook daadwerkelijk, ’s middags bij mijn vriend Rob. Die me trouwens niet begreep. Hij snapte niet dat ik me zo druk kon maken om de acties van een moeder. Hij vond dat ik haar keihard moest laten weten dat ik niet op dat contact zat te wachten.

Rob is heel nuchter. Hij zegt wat hij ergens van vindt. Hoe tactloos dat soms ook is. Ik zit anders in elkaar, ik ben een pleaser en klap dicht als iemand heel overheersend is. Daarom kon ik ook geen nee zeggen toen Margriet me de volgende dag uitnodigde voor koffie om ‘lekker bij te kletsen’ en zei ik ook geen nee op haar voorstel samen te gaan hardlopen, om zo eindelijk iets aan onze ‘in- en inslechte’ – haar woorden – conditie te gaan doen en stemde ik veel te vaak naar mijn zin in met uitjes en plannen van haar kant. Op de een of andere manier overviel ze me altijd met haar voorstellen en wist ik geen goede excuses te verzinnen. Of ze wimpelde die argumenten gewoon af. ‘Dan maak je toch een andere keer je badkamer schoon? Het is nu uitverkoop. Kom, we gaan de stad in!’ En voor ik het wist, sjokte ik weer achter haar aan door het centrum of lag ik met haar en alle kinderen in het zwembad.”

Niks persoonlijks

“Margriet vertelt aan iedereen dat we beste vriendinnen zijn. Ze liket alles van mij op Facebook en plaatst onder elke foto van mij wel een commentaar waarin ze nog eens extra laat blijken dat wij bff’s zijn. Maar dat zijn we absoluut niet. Althans, zo zie ik haar niet. Ik tolereer Margriet, ik doe aardig, drink koffie eet haar en we lopen een keer per week samen hard, maar ik blijf oppervlakkig. Ik vertel haar niets persoonlijks. De gesprekken die we voeren, zijn een soort eenrichtingsverkeer: zij vertelt, ik luister. Ze heeft soms niet eens in de gaten dat ze een hele ochtend aan het woord is en dat ik niks heb gezegd.

Als ik zelf ergens mee zit, bel ik mijn twee hartsvriendinnen op. Laatst moest ik onder een borstscan. Mijn moeder is acht jaar geleden overleden aan borstkanker en sindsdien moet ik me om de twee jaar laten checken. De dagen na zo’n mammografie zijn voor mij altijd beladen en spannend. Ik ben als de dood dat ze iets vinden. Mijn vriendinnen Linda en Patricia belden of appten me elke dag en leefden enorm met me mee. Ze waren dolblij dat de uitslag goed was. Margriet had ik niks verteld. Ze had ook niets aan me gemerkt, terwijl ik die dagen helemaal op was van de zenuwen. Linda en Patricia ken ik nog vanaf de middelbare school. Zij kwamen voor me op toen ik vreselijk werd gepest en daarvoor ben ik hen nog steeds dankbaar. Zij zijn net als ik zachtaardig, geen ruziemakers of dominante types. Mijn vriend Rob vindt me maar een watje en roept dat ik harder tegen Margriet moet optreden. Maar Patricia en Linda, die Margriet van de kinderverjaardagen kennen, snappen dat ik het spel meespeel, zodat ik geen moeilijke confrontaties hoef aan te gaan.”

Soms schuldig

“Op dit moment hoef ik niet veel te doen, want Margriet is sinds drie weken te druk met zichzelf om te sporten of koffie te drinken. Ze laat haar ouders de kinderen naar school brengen en ook op Facebook is het al een tijdje stil. Zij en haar man liggen in scheiding en naar eigen zeggen gaat ze hem ‘financieel uitkleden en kapotmaken’. Hij heeft volgens haar een ander en blijkt haar al jaren te hebben bedrogen met andere vrouwen.

Dat is afschuwelijk, maar hoe raar dat ook klinkt, ergens snap ik het wel. Haar man is eenzelfde soort type als ik ben. Veel te soft om tegen haar op te kunnen. Ik heb de afgelopen jaren vaak genoeg gehoord hoe ze tegen hem tekeerging en hem behandelde als haar sloof. Een beetje begrip heb ik wel voor zijn vluchtgedachte, al blijft het natuurlijk triest voor de kinderen dat hun ouders uit elkaar gaan. Soms voel ik me schuldig dat ik haar niet bijsta in deze moeilijke periode.

Ook al zie ik haar niet als mijn vriendin, ik voel wel medelijden voor haar. Ze is een eenzame vrouw met een grote mond die iedereen wegblaft en weinig echte vrienden heeft. Af en toe bel ik haar op. Ik merk dat ze dat fijn vindt, al scheldt ze dan vooral veel op haar bijna-ex tegen mij. Deze rustperiode geeft me even lucht. Als ik samen met Margriet op het schoolplein een stukje meeloop, zegt niemand gedag, ook omdat zij overduidelijk over hen aan het roddelen is. Margriet doet dat niet subtiel, ze spreekt hardop en wijst soms ook vrouwen aan.

Nu Margriet even uit de lucht is, klets ik weer met andere moeders op het schoolplein. Het zou fijn zijn als het altijd zo zou kunnen zijn, maar ik weet dat als Margriet weer terugkomt, deze leuke contacten over zijn. Dan claimt ze me weer helemaal en moet ik die moeders ‘domme wijven’ vinden. Stiekem hoop ik dat ze na de scheiding moet verhuizen. Dat ze niet meer in hun dure huis kunnen blijven wonen en de kinderen ook naar een andere school moeten. Dan ben ik van haar af. Maar Margriet kennende, zal ze haar man het huis uitwerken en zorgen dat hij krom gaat liggen voor de hypotheek, zodat zij kan blijven zitten. In dat geval zal ik nog zes jaar moeten doorbijten, totdat onze kinderen van de basisschool af zijn.”

Lees ook: Annemiek (48): ‘Niemand weet dat ik me zo eenzaam voel’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.