Weer geen stap verder

3 december 2012

Tegenslagen komen altijd op het moment dat je ze het minst verwacht. Angelique dacht dat er heel wat progressie in de aanpak van het ziekenhuis zat, maar het tegendeel bleek waar te zijn.

Tegenslagen komen altijd op het moment dat je ze het minst verwacht. Angelique dacht dat er heel wat progressie in de aanpak van het ziekenhuis zat, maar het tegendeel bleek waar te zijn.

Afgelopen maandag hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Zou er nu dan toch eens uitsluitsel zijn uit Zwitserland? We hadden onze speech al klaar. Alle scenario’s waren van te voren doorgenomen. Wat gaan we zeggen als er weer geen concreet antwoord komt uit Zwitserland? Zijn er naar andere centra gekeken? Maar eenmaal bij de oncoloog in de kamer bleek dat hij eigenlijk ook al die zelfde vragen had. Weer geen concreet antwoord uit Zwitserland dus!

Hoewel we wat kritische vragen hadden, waren we het er allemaal over eens dat er nu echt een knoop moest worden doorgehakt. De oncoloog zou contact opnemen met de radioloog van het ziekenhuis. Hij moest maar eens bellen naar Zwitserland voor een antwoord. En anders moest hij maar wat andere centra in de wereld aanschrijven.

Stomverbaasd zat ik op de stoel. Was dat al niet gedaan dan?!? Zijn we al niet weken, zo geen maanden, bezig met deze stap? De vragen stapelden zich op en ik merkte dat de oncoloog deze ook niet kon beantwoorden. Zijn advies was om zelf even met de radioloog te spreken. Wellicht kon hij meer informatie geven. En daar gingen we weer richting afspraken balie. Hoewel we de oncoloog aan onze zijde hadden staan, voelde het toch niet goed.

Gelukkig mochten we direct doorlopen naar radiologie. De radioloog had wel een gaatje voor ons en zo kon hij gelijk onze dochter zien. Zo wist hij over wie hij sprak. Maar ook bij de radioloog was onze teleurstelling groot. Hoewel hij een aantal van onze vragen kon beantwoorden, kwamen we er achter dat er nog geen andere centra waren aangeschreven. Zwitserland was voor hem een veilige keuze. Want ja, anders moest hij zo met onze dochter “leuren”.. Wederom zat ik stomverbaasd in mijn stoel.

“Maar..” meer kreeg ik er niet uit, want hij was alweer bezig met zijn standpunt te maken. Hij gaf aan dat wanneer er geen bevredigend antwoord komt vanuit Zwitserland, ze terug moeten naar de tekentafel en misschien gewone radiologie moeten overwegen. Mijn stoppen sloegen langzaam door. Met gewone radiologie wordt er zo veel extra bestraald, dat groeit nooit meer goed. De tumor zit in de bekken. Dus wat ons betreft is dat niet de weg die we moeten bewandelen. Dat staat eigenlijk pal naast een operatie.

Gelukkig hebben we vrijdag weer een telefonische afspraak met de oncoloog. Als er geen antwoord is uit Zwitserland, gaan ze maar met het dossier van mijn dochter onder de arm “leuren”. En als zij dat niet willen, dan doe ík het wel!