Zij wonnen hun geliefde weer voor zich: “Ik gaf hem al mijn wachtwoorden”

Tekst: Lydia van der Weide

6 februari 2025

Soms hangt een relatie aan een zijden draadje, soms lijkt het al te laat om de boel nog te redden. Maar deze vrouwen zetten alles op alles om hun geliefde terug te krijgen. “Ik had zijn vertrouwen grandioos beschaamd.”

“Ik smeekte of ik mee op reis mocht”

Mara (33): “We waren een paar maanden bezig om zwanger te worden, toen Ruben opeens toegaf dat hij twijfelde. Hij had zich laten meeslepen door mijn prangende kinderwens, maar hij vond het eigenlijk nog te vroeg. We kenden elkaar nog maar een jaar. Bovendien speelde zijn oude droom om een tijdje te reizen hem parten. Kon ik hem dat gunnen als hij dat alsnog zou doen, voor een maand of drie? Zijn woorden waren een enorme dreun. Ik was zo teleurgesteld dat ik hem de deur wees, terwijl ik riep: ‘Dan zoek ik wel een andere vader voor mijn kind.’ In de tijd erna miste ik hem verschrikkelijk. Ik wilde hem helemaal niet kwijt zijn. En, eerlijk is eerlijk, ik had mijn wens om met de pil te stoppen wel erg doorgedrukt. Hij was ondertussen, zo wist ik, een reis door Zuidoost-Azië aan het voorbereiden. Ik heb overlegd met mijn baas, of het mogelijk was een sabbatical te nemen. Toen ben ik naar Ruben gegaan en hem gevraagd, gesméékt, of ik met hem mee mocht. Mijn kinderwens, die zou ik voorlopig in de koelkast zetten. Als ik hem maar terug kon krijgen. Een lang verhaal kort: we zijn gegaan. Een jaar maar liefst. Het was fantastisch. En… toen we terugvlogen, sterker en verliefder dan ooit, was ik drie weken zwanger.”

“Ik zegde per direct mijn huur op en trok bij hem in”

Wilma (48) “Albert is geen man om alleen te wonen. Na de dood van zijn vrouw miste hij reuring in zijn huis. ‘Ik wil best beginnen met een latrelatie, maar niet te lang’, zei hij dan ook, bij onze tweede date. Stond ik daar hetzelfde in? Zeker weten, bezwoer ik hem. Ik dacht dat ik het meende. Ik was blij eindelijk een leuke, serieuze man te hebben gevonden. De tijd erna werden we smoorverliefd. Toch bleef ik het samenwonen uitstellen. Ik vond het te lastig mijn vertrouwde omgeving en vrienden op te geven. En hé, als we elkaar in het weekend zagen, dan was het altijd feest. Dat was toch ook iets waard? Op een avond belde Alberts broer. ‘Weet je wel hoe eenzaam Albert door de week is?’ zei hij verwijtend. ‘Hij wil jou de ruimte geven. Maar ondertussen lijdt hij eronder. Weet dat hij dingen erg opkropt. Dus kijk niet gek op als je hem binnenkort kwijt bent.’ Dit telefoontje schudde me wakker. Ik hield Albert nu al bijna twee jaar aan het lijntje. Het was genoeg geweest. Dat weekend heb ik aangekondigd dat ik mijn huur had opgezegd. De tranen in Alberts ogen maakten me duidelijk hoe opgelucht hij was. En wat vind ik het nu heerlijk om bij hem te wonen. Ik zou niet meer anders willen.”

“Ik gaf hem al mijn wachtwoorden”

Anne (37): “Na de geboorte van onze dochter voelde ik me niet aantrekkelijk meer. Ik worstelde met mijn dikkere lichaam, mijn hangborsten en mijn eigenwaarde. Joris zei vaak dat hij me nog steeds prachtig vond. Toch zocht ik extra bevestiging en vond die bij een collega die met zijn blikken en plagerige appjes duidelijk maakte dat ik er echt nog mocht zijn. Alhoewel ik helemaal niet op hem viel, genoot ik van de aandacht en flirtte ongegeneerd terug. Toen Joris per ongeluk een pikant WhatsApp-bericht van mijn collega onder ogen kreeg, stortte zijn wereld in. Ik schrok en schaamde me dood. Pas op dat moment drong tot me door waar ik mee bezig was. In plaats van erbij stil te staan hoe akelig mijn geflirt was voor mijn behulpzame, trouwe echtgenoot, had ik alleen maar aan mezelf gedacht. Gelukkig lukte het me om Joris te overtuigen dat er fysiek niets tussen mij en die collega was gebeurd, en ook nooit zou gebeuren. Toch had ik zijn vertrouwen grandioos beschaamd. Om te bewijzen dat ik zoiets als dit nooit meer zou doen, gaf ik hem al mijn wachtwoorden. Van mijn telefoon, computer, e-mail, enzovoort. Best lastig hoor, om je privacy zo op te geven, maar het gaf Joris de zekerheid die hij nodig had. Stukje bij beetje wist ik zijn vertrouwen terug te winnen. Tegelijkertijd vond ik mijn eigenwaarde terug. Ik ben nu moeder, er wordt zielsveel van mij gehouden. Door mijn kind en echtgenoot. Dat is veel belangrijker dan een stel pronte borsten.”

“Mijn vriendin was belangrijker dan die mooie carrière”

Lotte (39): “Het was een donderdagavond toen mijn vriendin plotseling zei: ‘Ik ben er klaar mee. Jij leeft voor je werk en ik ben niet meer dan een huisgenote.’ Ik was totaal verrast, al besefte ik diep vanbinnen meteen dat ze gelijk had. Ik had een erg ambitieuze, zware baan. Eigenlijk te hoog gegrepen. Maar ik wilde het zo graag, al moest ik er alles voor opzij zetten. Ik stond voor dag en dauw op, werkte tot laat en had de weekenden nodig om bij te komen van de stress. Op vakantie lag ik voor pampus op een bedje bij het zwembad. Mijn vriendin stond altijd op de tweede plek. Keer op keer beloofde ik beterschap, maar het bleef alleen bij woorden. Door wat ze nu tegen me zei was het me duidelijk: het was alles of niets, aan mij de keuze. Die avond hebben we lang gepraat. Ik besloot met mijn baas te gaan praten om een dag minder te werken. Het betekende dat ik een bepaalde promotie zou kunnen vergeten. Maar ja, ik voelde het heel helder: mijn vriendin was toch belangrijker voor me dan die mooie carrière. Al voelde het nog een tijd eng dat ik die stap had teruggezet. En natuurlijk was het best balen dat ik minder ging verdienen. Maar wat ik ervoor heb teruggekregen, is onbetaalbaar. Een prachtige relatie met veel meer verbondenheid. En, vorige maand: een huwelijksaanzoek.”

“Ik moest kiezen: of alleen verder, of met hem én haar”

Bregje (29): “Ik geef het eerlijk toe: ik was niet bepaald blij dat mijn nieuwe liefde al vader was. Ik was stiekem jaloers op dat meisje van acht, dat zo veel aandacht vroeg in de weekenden dat ze bij Lars was. Het voelde alsof ik op de tweede plek stond. Terwijl ik zo graag nummer één voor hem wilde zijn. Vriendinnen zeiden dat het logisch was, omdat een kind nu eenmaal altijd voorgaat. Toch kon ik het niet goed hebben en ging onderhuids de concurrentiestrijd aan. Bijvoorbeeld door continu aandacht te vragen als zijn dochter er was, of te gaan zitten mokken als zij iets samen deden. Ik had niet in de gaten hoe erg mijn vriend dat vond. Tot hij op een dag zei: ‘Luister, het is heel simpel: als je mij wil, dan krijg je haar erbij. En dan moet je ook je best voor haar doen. Anders kunnen we beter uit elkaar gaan.’ In eerste instantie werd ik kwaad en stormde beledigd de deur uit. Maar terwijl ik bij mijn moeder logeerde, kon ik niet anders dan toegeven dat hij gelijk had. Wat ik deed, was niet eerlijk. Niet tegenover hem en al helemaal niet tegenover dat kleine meisje. Zij had niet gevraagd om een boze stiefmoeder. Dus tja, ik moest een keuze maken: of alleen verder, of met hem en óók haar. Na een week stond ik voor de deur. Met een cadeau: een zonvakantie voor ons drieën. Mijn vriend was ontroerd, maar huiverig. Zou het echt beter worden? Ja, dat werd het. Al moest ik mezelf soms verbijten, ik gunde die twee hun tijd samen en ondernam zelf ook dingen met zijn dochter, zoals memory spelen en winkelen. En, het bizarre was: nu ik de knop eenmaal had omgezet, vond ik dat nog gezellig ook. En nu, vijf jaar later, hou ik ontzettend veel van mijn prachtige bonusdochter. En ik ben dolblij en supertrots dat mijn zoon zo’n lieve halfzus heeft.”

“Ik beloofde dat ik in ieder geval één jaar trouw zou zijn”

Fleur (26): “Ik geloof niet in monogamie, dat zeg ik al sinds mijn zeventiende. Waarom zou je iets wat zo leuk is, maar met één persoon mogen delen? Je bent toch niet elkaars bezit? Tijs wist dus waar hij aan begon. Toch vond hij het moeilijk toen ik al na een maand dat wij samen waren met iemand anders zoende. En op een dag doodleuk meldde: ik was vannacht bij iemand anders. Ik haalde mijn schouders op over zijn gevoelens. Helaas pindakaas, dit was nu eenmaal part of the deal. En hé, we hadden het verder toch heerlijk samen? Tja, tot Tijs vertelde dat hij dit niet trok. Al gelooft ook híj niet per se in monogamie. Maar hij vond wel dat we rustig de tijd moesten nemen om samen een veilige relatie te creëren. ‘Nu breek jij telkens alles af wat we opbouwen’, zei hij. Ik zeg het eerlijk: in eerste instantie vond ik dat overdreven. Tot ik door gesprekken met vriendinnen besefte dat mijn losbandige gedrag mede kwam door bindingsangst. Ik besloot dat ik Tijs tegemoet zou komen. Minstens een jaar waren het alleen maar hij en ik, beloofde ik hem. En dat bleek een goede zet. Onze relatie kon de diepte in, we bouwden samen aan echte intimiteit. Dat was spannend, soms benauwend: maar wat een band hebben wij samen gecreëerd. Onlangs hebben we zelfs besloten er nog een jaartje monogamie bij te boeken. Vroeg of laat gooien we onze relatie vast nog wel open, maar voorlopig nog niet.”

“Een dag later zat ik bij de huisarts voor een doorverwijzing”

Isabel (54): “Ja, ik had een kort lontje. Maar dat was mijn karakter, zei ik altijd. Daar moest mijn man maar tegen kunnen. Hij was toch ook niet helemaal perfect? Signalen dat het hem tot hier zat, negeerde ik. Tot ik op een dag een schoen naar mijn zesjarige zoon gooide. Op dat moment probeerde mijn man de boel te sussen, maar toen ons kroost in bed lag, zei hij: ‘Het is genoeg Isabel. Dat je mij afsnauwt, kan ik nog wel aan. Maar dat je ook zo tegen onze kinderen tekeergaat, dat wil ik echt niet. Morgen ben ik weg.’ Ik zag dat het hem menens was. En ik kon niets anders dan huilen. Een dag later zat ik bij de huisarts voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Anderhalf jaar lang ben ik in therapie geweest. Ik weet nu dat ik door onverwerkte trauma’s chronisch gefrustreerd was. Daaronder zat veel angst en verdriet. Door dat toe te laten en keihard aan mezelf te werken, ben ik veel zachter geworden; voor mezelf en voor anderen. Tegenwoordig tel ik tot tien als me iets dwars zit. Ik reageer me niet meer af op mijn man en, godzijdank, ook niet meer op mijn kinderen. Achteraf besef ik pas wat een engel mijn man is geweest. Ik ben zo dankbaar dat hij mij is blijven steunen.”

En bij hen lukte het niet…

Karen (29): “Ik dacht dat ik wel zou winnen en dreef de ruzie met de moeder van mijn vriend op de spits. Helaas: toen ik brak met haar, brak hij met mij.”

Mireille (36): “Dat ene slippertje wilde hij me wel vergeven. Maar toen ik nog een keer de fout inging, was zijn geduld op. Wat heb ik een spijt…”

Evi (41): “Zij zei indertijd al dat ik te veel dronk. Onzin, vond ik. No way dat ik voor haar mijn wijntje zou laten staan. Nu, vier jaar later, zit ik bij de AA. Maar haar ben ik kwijt.”

Lauren (23): “Hij smeekte me om in Nederland te blijven, maar ik kon mijn stage in het buitenland niet laten schieten. Ik vind het nog steeds de juiste keuze. Maar ik mis hem nog altijd.”

Tineke (54): “Toen hij een baan vond in een andere stad, weigerde ik om te verhuizen. Zíjn baan, zijn keuze: hij moest door de week maar op kamers. Dat deed hij. En werd verliefd op zijn hospita.”

Foto: Getty Images