Yva, Robin en hun kinderen reizen al vijf jaar de wereld over

Tekst: Redactie Vriendin

1 augustus 2023

In hun trouwgeloften beloofden ze elkaar dat ze een avontuurlijk leven zouden leiden. Die belofte hebben Yva (30) en Robin (31) héél letterlijk genomen: samen met hun kinderen Kamille (6) en Sam (4) reizen ze al vijf jaar de wereld over. “Reizen is ons leven geworden.”

Las Vegas, een luchtballon en een pastoor aan boord. Yva en Robin herinneren zich nog als de dag van gisteren dat ze elkaar daar boven in de lucht het jawoord gaven. In het bijzijn van een piloot als getuige en een pastoor die hoogtevrees bleek te hebben, vertelt Yva. “De pastoor had nog nooit zoiets gedaan, maar kwam er ter plekke achter dat zij hoogtevrees had. Met beide handen moest ze de touwen vasthouden en tegelijkertijd ook nog eens van alles voorlezen. Nadat wij ja tegen elkaar hadden gezegd, moest zij zelfs in het mandje gaan zitten. Het moment waarop we elkaar officieel beloofden voor altijd het avontuur aan te gaan, was dus al een avontuur op zich.”

Verborgen passie

Yva en Robin kenden elkaar pas net toen ze al samen naar Egypte, China, Tibet en Nepal afreisden. Vervolgens gingen ze op vakantie naar India. Hun dochter Kamille was op dat moment net één. In India kwamen ze tot de conclusie dat ze eigenlijk helemaal niet terug wilden naar Nederland. Yva: “Die reis deed ons echt beseffen dat we wilden blijven reizen. Ook stond het ons tegen dat Kamille in Nederland naar school zou gaan. Wij zagen dat plaatje gewoon niet. Wij vinden dat kinderen daar beperkt worden tot een heel klein wereldje waarin ze steeds, elke dag, hetzelfde zien. Wij wilden onze kinderen de wereld laten zien en ze openstellen voor alles wat mooi is. Reizen zagen wij vanaf dat moment als ons leven. Dat gevoel van vrijheid en vrolijkheid, steeds een andere omgeving. Dát was onze droom.”
Inmiddels is ‘avontuur’ hun middle name, maar grappig genoeg waren Yva en
Robin nooit zo reislustig. Totdat ze elkaar ontmoetten. Yva: “Vroeger waren we
allebei best wel nerds. We zijn nu het tegenovergestelde van wie we waren voordat we elkaar kenden. We leefden teruggetrokken, waren altijd thuis. Toen we elkaar leerden kennen, was er meteen een vonk. Samen zijn we een ander pad ingeslagen. Het was al voordat ik Robin kende mijn droom om naar Tibet te reizen, maar ik durfde niet. Hij ging uiteindelijk met mij mee. We leefden toen met het motto ‘je angsten overwinnen’. De daaropvolgende reis boekten we kort daarna. Reizen bleek onze verborgen passie te zijn. Nog altijd vind ik het heel mooi dat we elkaar hebben gevonden en samen zo zijn gegroeid. Wie weet waren we anders nog precies hetzelfde.”

Zwanger

Yva en Robin besloten de wereldreis aan te gaan. Echt een weloverwogen besluit was het niet. Ze gingen het gewoon doen. Ondanks het feit dat Yva op dat moment zwanger bleek te zijn van Sam. “De zwangerschap was gewenst en gepland, maar toch onverwacht”, vertelt ze. “Ik kwam erachter toen we al bezig waren met het verkopen en weggooien van onze spullen. We zouden namelijk die maand vertrekken. Even dachten we: moeten we dan toch hier blijven?” Maar ze besloten er, inmiddels vijf jaar terug, alsnog voor te gaan. Robin zegt: “We wilden dat niet als excuus gebruiken en later denken: hadden we het maar gedaan. Daarom hebben we ons plan doorgezet en zijn we naar Engeland, Duitsland en vervolgens België gegaan. We bleven bewust in de buurt van Nederland, zodat we de verloskundige konden bezoeken. Uiteindelijk verbleven we rond de uitgerekende datum een tijdje in een Airbnb in Nederland.”
En zo werd Sam in Nederland geboren. Toen hij een maand oud was, besloten Yva en Robin de reis voort te zetten en naar Spanje te vertrekken. “Sam was pas twee weken oud toen we zijn paspoortfoto lieten maken”, zegt Robin. “Na een maand vonden we dat hij er klaar voor was en zijn we in het zuiden van Spanje gaan rondreizen.” Daarna waren de Canarische eilanden, Portugal, Italië en Kroatië aan de beurt. Vervolgens brak de coronaperiode aan. Op dat moment settelden Yva en Robin zich anderhalf jaar in Engeland. Robin: “We beheersten de Engelse taal nog niet zo goed, terwijl we dat wel belangrijk vonden. Dat hebben we daar dan ook geleerd. Nu spreken we allemaal vloeiend Engels, ook de kinderen. Zij zijn volledig tweetalig.”

Kriebelen

In hun huis in Engeland hing een gigantische wereldkaart in de keuken. Elke maaltijd keken ze er met z’n vieren naar, totdat het op den duur bij zowel Robin als Yva weer begon te kriebelen. Ze wilden de wereld verder ontdekken. Zodra het mogelijk was, vertrokken ze naar Egypte. Robin: “Resorts, waterparken, alles erop en eraan: Egypte is geweldig. We hebben er twee maanden in resorts gewoond en vervolgens nog een tijdje in Caïro. Daarna wilden we heel graag naar Azië.” Dit was vanwege de coronarestricties in eerste instantie niet zo makkelijk, maar langzamerhand gingen er steeds meer landen open. Thailand, Maleisië, Cambodja, Bali en Vietnam hebben ze inmiddels al kunnen afstrepen. De Filipijnen en Zuid-Korea zijn de eerstvolgende bestemmingen in Azië. Yva: “Azië is heel mooi en fijn. Vooral Maleisië voelt als thuis. Ik had altijd het idee dat het een achtergesteld land was, maar het voelt futuristisch en alles is er makkelijk. Een geweldig land.”
Het gezin blijft in elk land meestal zo lang als hun toeristenvisum het toelaat. Voor de meeste landen is dit dertig dagen, voor Maleisië zelfs negentig. Hier zijn ze uiteindelijk bijna een half jaar – tussendoor gingen ze wel even het land uit – gebleven. Ondertussen experimenteren ze verder. Robin: “Soms zitten we elke week in een ander hotel. Dat is heel leuk, maar ook erg vermoeiend. Langer op één locatie blijven geeft meer rust, merken we. Verder doen we alles puur op gevoel. We zien wel waar we naartoe gaan, in combinatie met de prijzen voor vliegtickets. Dat wat ons aanspreekt, leidt ons naar de volgende bestemming. Soms ontmoeten we andere families en reizen we daar een tijdje mee verder. Dat is het leuke: je ontmoet veel verschillende mensen.”

Een uitdaging

Met kinderen reizen heeft iets heel moois, zegt Yva. “Ze leggen makkelijk contact met andere kinderen, ook als ze geen Engels spreken. Ze zijn overal blij, enthousiast. Ze passen zich zo aan en zijn enorm nieuwsgierig. Dat maakt het leuk. Thuis is voor hen waar onze koffers staan. Op dit moment is het hier in Azië, volgende maand kan het weer ergens anders zijn. Hun knuffels nemen we sowieso overal mee naartoe, zodat ze zich elke avond veilig thuis voelen in steeds een ander bedje. Maar verder zijn wij hun thuis, hun wereld.” Toch is met zijn vieren reizen ook weleens een uitdaging. Bijvoorbeeld als de kinderen in één kamer moeten slapen. Yva: “Soms hebben ze samen één ruimte of zelfs maar één bed. Dan zijn ze ruzie aan het maken over wie op welke plek mag liggen, of houden ze elkaar wakker.”
Kamille en Sam gaan niet naar school: ze krijgen thuisonderwijs. Daar hebben Yva en Robin bewust voor gekozen. Zij waren allebei niet tevreden met de scholing die zij vroeger hebben gehad en zijn ervan overtuigd dat ze het op deze manier beter kunnen doen voor hun kinderen. Yva: “Er is niets wat je buiten school niet kunt leren. Elke dag gaan we wel ergens naartoe of doen we iets waarvan ze leren. We vinden het vooral belangrijk dat Kamille en Sam gelukkig zijn. Dat staat voorop. Wij zijn van mening dat school je geluk afleert, dat je niet vrij mag zijn. Wij willen dat ze spelenderwijs leren en vrijheid ervaren.” Robin vult aan: “Het meeste wat ik heb geleerd, was buiten school. Puur omdat ik het interessant vond, en dan leer je veel sneller. Ik vind dat kinderen op school worden klaargestoomd voor de fabriek, het werkleven. Ik denk dat alles erin blijven hameren, elke dag uren achter elkaar, niet werkt. Wij doen dat een-op-een met ze: elke dag, spelenderwijs. Dat is naar ons idee veel effectiever.”

Eigen bedrijf

Ondertussen wordt er ook gewerkt. Yva en Robin hebben een eigen webwinkel, waar ze onderdelen voor 3D-printers en robots verkopen. In Nederland hadden ze het bedrijf aan huis, nu houden ze alles op afstand draaiende. “We waren echt workaholics”, vertelt Yva. “Al onze vrije tijd stopten we in het bedrijf en we hadden geen avond of weekend over. Het bedrijf is klein begonnen, maar inmiddels heel groot. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar daardoor bevinden we ons wel in deze positie. Nu werken we vaak ’s avonds, als de kinderen op bed liggen. Ook ervaren we gelukkig niet meer de stress van het dagelijkse werkleven.”
Robin: “Het leven in Nederland was chaotisch. We hebben het bedrijf nu op een iets lager pitje gezet. Dat gaat heel goed. De situatie is eigenlijk alleen maar verbeterd sinds we zijn vertrokken. We hebben de hele dag met en voor de kinderen en kunnen werken wanneer we willen. Daar hebben we veel geluk mee, iets wat ik soms nog steeds niet kan geloven. Elke dag besteden we afwisselend een aantal uur aan ons bedrijf, zodat we hopelijk een stabiel inkomen kunnen behouden.”

Bucketlist

Een bestemming die ze enorm is bijgebleven, is toch wel India. Hier sliepen ze op een boot, die over prachtige rivieren voer. Robin: “Je had daar meerdere houten bootjes met bedden erin. Wij hadden een gezinsboot met eigen slaapkamer, keuken en twee personeelsleden. De boot voer ondertussen door Kerala, in Zuidwest-India. Een heel bijzondere ervaring.” Op de bucketlist staat in ieder geval nog Zuid-Afrika, maar dit soort bestemmingen stellen ze, vanwege de leeftijden van Kamille en Sam, nu nog even uit. Yva: “Daar willen we heel graag naartoe, maar dat is met jonge kinderen niet handig. Die zijn vatbaarder voor bepaalde ziekten. We willen geen risico nemen, dus met bepaalde landen wachten we tot ze ouder zijn. Net als met activiteiten als bungeejumpen, ziplinen en raften. Dat gaan we doen als ze daar de leeftijd voor hebben.”
De kou en hun leven in Nederland missen ze niet, maar wel… “Peperkoek”, zegt Yva lachend. Robin voegt daaraan toe: “Een kroket  of frikandel… Dat zou ik wel weer eens lekker vinden. Hagelslag hebben ze in Azië wel, maar het is niet dezelfde kwaliteit als in Nederland. Verder missen we weinig. Onze ouders zijn eigenlijk de enige band die we nog met Nederland hebben. Met hen videobellen we gelukkig regelmatig, zodat zij hun kleinkinderen, al is het op afstand, kunnen blijven zien. Onze ouders hebben zich er inmiddels wel bij neergelegd. Ze zien dat we gelukkig zijn en zeggen ook dat het nu de tijd is om het te doen.”

Basis

Yva en Robin denken er wel over na om op de langere termijn iets te kopen en ergens een basis te hebben. Yva: “Áls we in de toekomst een huis zouden kopen, is Engeland wel een optie. Daar is thuisonderwijs heel normaal, plus Kamille en Sam spreken de taal. Maar dit zal niet vandaag of morgen zijn. We genieten enorm van dit leven. Toch leven we wel voor het geluk van onze kinderen en betrekken we hun wensen in onze reizen. Als zij graag naar school zouden willen, doen we dat.” Robin beaamt dit. “Als zij het niet meer waarderen, vinden we een plek om te blijven. Al denk ik dat het best lastig wordt om lange tijd op één plek te wonen. De variatie is nu juist zo fijn. Elke keer een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, een nieuwe taal. En het mooie aan reizen is dat het zo vrij is. Het is vooral een kwestie van durven, je niet door angst laten leiden. Ook niet als je kinderen hebt. Dat proberen we onze kinderen mee te geven. Gewoon doen, durven, gaan. Genieten van het leven.”

Tekst: Laura van Horik
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.