Van baan opzeggen tot geld uitlenen: zij hebben gruwelijk spijt

24 september 2024

Je baan opzeggen, een vriendin veel geld lenen of op het vliegtuig stappen terwijl je vliegangst hebt. Soms kun je gruwelijke spijt hebben van een beslissing.

‘Zonder baan voel ik me vaak eenzaam’

Anna (34): “Het leek me zo relaxed: geen gerace naar de opvang, geen dreinerige kinderen mee naar huis, geen gedoe als er eentje ziek was, tijd om met vriendinnen koffie te drinken aan de rand van zandbak. En ook: weg van mijn pinnige manager, oneerlijke collega’s en het tergend trage overlegmoeras waarin ik bij de gemeente waar ik werkte verzeild was geraakt. Dus toen na de geboorte van ons derde kind – de oudste moest nog vier worden – mijn man voorstelde dat ik zou stoppen met werken, was ik meteen enthousiast.
De eerste maanden was het ook heerlijk, zeker omdat onze baby niet goed sliep en ik het huishouden, de kinderen en het klaarmaken van een normale maaltijd al een hele opgave vond. Geen idee hoe ik nog op de juridische afdeling had moeten werken. Maar na driekwart jaar ging de baby slapen, de oudste naar school en had ik weer energie. Maar waarvoor? Het huishouden, ja, en de kinderen. Maar ik miste uitdaging voor mijn hersenen, onderdeel zijn van een team, iets anders meemaken dan een woonkamer bezaaid met speelgoed en spuugdoeken en een dwarse peuter.
Nog een paar maanden later voelde ik me echt afgestompt en zat ik soms overdag te huilen. Het gezellig koffiedrinken of lunchen met vriendinnen zat er ook niet in, want die werken allemaal. Alleen op vrijdag zijn ze allemaal vrij, maar dan hebben ze vaak al genoeg plannen. Dus voel ik me vaak eenzaam, alsof ik buiten de maatschappij ben komen te staan. Dan voel ik spijt dat ik niet goed genoeg over mijn beslissing heb nagedacht. De dagen duren nu eindeloos. Het liefst zou ik weer werken, maar vind maar eens een opvangplek voor drie kinderen – nog los van de kosten. We hebben afgesproken dat ik ga werken als de baby naar school gaat. Nog drieënhalf jaar.”

‘Ik ben bang dat ik het geld nooit terugkrijg’

Ciska (35): “Ze wilde het zó graag, dat had mijn vriendin Lisette me aan alle kanten duidelijk gemaakt. Na een nare scheiding had ze de kans om eindelijk weer gelukkig te worden en dat gunde ik haar meer dan wat dan ook. Haar nieuwe vriend Bart had een koophuis en ze kon bij hem intrekken als ze zijn ex uitkocht uit het huis. Kosten: honderdvijftigduizend euro. Alleen kon Lisette maximaal honderdduizend euro van de bank krijgen, de overige vijftigduizend moest ze bij vrienden en familie lenen. Ikzelf had de jaren daarvoor veel gespaard, met dank aan een goede baan en een zeer gunstige hypotheek met lage lasten.
Eerst was ik huiverig om geld aan haar te lenen, ze staat nu eenmaal niet bekend om haar financiële discipline. Maar toch ging ik overstag. Twintigduizend euro leende ik haar. Met een contract dat ze het binnen twee jaar met rente zou terugbetalen, wat moest kunnen omdat ze een nieuwe baan had.
Ik had natuurlijk beter moeten weten, want Lisette is een geweldig mens, maar ze is ook fladderig en impulsief. En dus was de relatie binnen een jaar uit, stopte ze met die baan en dus ook met afbetalen. Van de tienduizend die ze toen had moeten betalen, was nog maar drieduizend teruggekomen en op dit moment – bijna drie jaar later – moet ze mij nog steeds vijftienduizend euro betalen, exclusief de rente. Ik heb er vaak om gevraagd, maar het lijkt haar niet uit te maken. Mijn vriendschap met Lisette is meer dan bekoeld, ik ben bang dat ik het geld nooit terugkrijg. Eén ding weet ik zeker: ik leen nooit meer een cent uit. Dat kost meer dan alleen het geld, en dat is het me niet waard.”

‘Zelfs na die klap bleef ik bij hem’

Ellen (54): “14 september, dat was de datum. Nu twee jaar geleden. Mijn man Rik had weer een van zijn buien. Hij is dan boos om onverklaarbare redenen, en explosief. We waren uit eten geweest en reden terug naar huis. Rik was zwaar geïrriteerd door de slechte service in het restaurant en door het gegeven dat ik toch nog een paar euro fooi had gegeven. Althans, dat was de directe aanleiding. Eronder zat een heel moeras aan ontevredenheid over zijn baan, gedoe met een buurman, een klusjesman die zijn afspraken niet was nagekomen en zo nog wat van die dingen die in ieder leven gebeuren, maar die Rik nooit kan verwerken zonder zijn boosheid en irritatie op mij af te reageren. Dat doe hij al zolang we bij elkaar zijn en ik ben eraan gewend.
Maar de laatste jaren wordt het erger. Zo ook die avond in september. Die fooi was voor hem een druppel om naar mij toe te ontploffen en in die explosie nam hij natuurlijk al zijn ontevredenheid mee. Ik deed wat ik altijd deed: ik bevroor, richtte mijn blik op de weg en hoopte maar dat we snel thuis zouden zijn. Eenmaal daar tierde Rik door, eiste dat ik het restaurant zou bellen en die fooi terug zou eisen en toen ik dat weigerde, kwam hij op me af, duwde me op de bank en gaf me een klap. Ik zat als versteend en voelde aan alles: dit is het moment, nú moet ik gaan. Ik wilde al zo lang bij hem weg en dit was dé aanleiding.
Maar ik ging niet. En daar heb ik spijt van. Al twee jaar lang denk ik elke dag: ik wil dit niet meer. Maar ik blijf, en blijf. Rik zei na een dag sorry voor die klap, maar wat is zo’n excuus waard? Niets. Zijn belofte dat het niet meer zou gebeuren hield hij wel, maar eigenlijk is ons huwelijk al zo lang slecht. Het is makkelijk om te zeggen: je kunt elke dag vertrekken. Maar na dertig jaar samen is dat niet zo eenvoudig. Het is niet goed tussen ons, maar elke keer als ik probeer het te beredeneren, kom ik weer op dezelfde vraag: is het wel erg genoeg? Onze relatie is weer een soort van opgelapt en ik blijf omdat ik vind dat ik het niet kan maken om te gaan, hoe onbegrijpelijk dat ook mag klinken. Of misschien omdat het me aan de energie ontbreekt, of omdat ik gewoon niet durf. Soms hoop ik dat er weer zo’n explosie komt en dat ik dan wel genoeg moed heb.”

Lees ook: Froukje heeft spijt: ‘Ze ging vijf dagen per week naar de opvang’

‘Mijn man is gesteriliseerd, maar ons gezin voelt niet als compleet’

Nikki (32): “Hij wist het zeker, zei mijn man Joost drie maanden na de geboorte van onze zoon. Wát een werk, zo’n baby, om het nog maar niet te hebben over de aanslag op onze vrijheid. Dat vond ik ook allemaal, het kersverse ouderschap viel me zwaar en ik verzuchtte, net als Joost, dat we het natuurlijk bij één kind zouden houden.
De volgende dag maakte Joost een afspraak voor sterilisatie, drie weken later was het gepiept. Ik was het ermee eens, overmand door het moederschap, slaapgebrek en hormonen. Maar toen onze zoon groter werd, ging ik twijfelen. En nu hij anderhalf is, weet ik zeker: ons gezin is niet compleet. Mijn wens voor een tweede kind is heel groot, maar de sterilisatie ongedaan maken is niet eenvoudig, en bovendien is mijn man daar niet voor in. Een tweede lijkt hem ook wel leuk nu, maar ja, het is geen optie meer en daar is hij oké mee. Ik weet zeker dat als hij niet gesteriliseerd was, we een tweede hadden gekregen. En dat vind ik heel moeilijk te accepteren.”

‘Ik dacht dat het mijn ultieme droom was, het bleek een vlucht’

Annette (45): “‘Je zult nooit spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan, alleen van wat je niet hebt gedaan.’ Dat las ik op Instagram en het voelde zó waar. Ik zat vast in mijn baan in de zorg, droomde van een ander leven, een eigen zaak. Dat zou de ultieme vrijheid zijn en ik kon mijn passie voor kleding erin kwijt. Totaal geromantiseerd, dat zie ik nu ook wel, maar op dat moment was ik ervan overtuigd dat ik het moest doen, anders zou ik voor altijd spijt krijgen.
Dus verzamelde ik geld door een lening af te sluiten bij de bank en de overwaarde uit onze hypotheek op te nemen. Ik vond een te duur en eigenlijk ook te groot huurpand, maar de keuze was beperkt en als ik maar hard genoeg werkte, zou ik natuurlijk wel genoeg omzet draaien. Ik kocht in wat ík mooi vond, niet gehinderd door veel retail-kennis. En toen opende ik twee jaar geleden de deuren van Chez Annette.
Vanaf het begin wist ik eigenlijk al dat het volgen van wat ik als mijn droom was gaan beschouwen, niet meer dan een vlucht was. Wilde ik wel echt een winkel of was ik het leven van sleur en altijd hetzelfde werk gewoon zat? Een winkel is keihard werken voor niet al te veel geld bleek in de praktijk. Zes dagen per week open, geen personeel te krijgen en dat was bovendien te duur, klanten die wel keken maar vervolgens online gingen kopen – het door mij bedachte plaatje bleek in de praktijk een stuk minder rooskleurig.
En ik zat er ook niet met mijn hart in, merkte ik. Bovendien had ik helemaal geen kennis of ervaring, niet in retail, niet in marketing, niet in verkoop. Mijn avontuur duurde een jaar, kostte me ruim honderdduizend euro en heel wat slapeloze nachten. Inmiddels werk ik weer in de zorg, vooral om die schuld te kunnen terugbetalen.”

‘Het plaatje dat ik voor ogen had, bleek veel te rooskleurig’

Larissa (39): “Het leek me leuk voor de kinderen en natuurlijk ook voor mezelf. Want een hond was mijn jeugddroom en dus haalde ik mijn man over een puppy te nemen. Hij wilde niet, maar protesteerde ook niet en toen spaniël Lux eenmaal z’n intrek in ons huis had genomen, was er niemand zo dol op hem als mijn man. Onze kinderen vonden de twaalf weken oude pup ook geweldig, maar al snel verloor hij het van hun vriendjes en de Playstation, ook omdat Lux wat minder knuffelbaar bleek dan verwacht.
Zoals elke pup piepte en jankte hij, beet met zijn scherpe tandjes en plaste in huis. Een fase, zei ik monter en begon vol goede moed aan de opvoeding. Nu, ruim een jaar later, is Lux weliswaar meestal zindelijk, maar het plaatje dat ik voor ogen had, bleek veel te rooskleurig. Wandelen is een uitdaging omdat hij helemaal wild en dol wordt als hij een andere hond ziet, met grommen en uitvallen als gevolg.
We hebben geen meubels zonder tandafdrukken, worden met grote regelmaat wakker gejankt ’s nachts, kunnen nooit langer dan een uur van huis zonder oppas te regelen en hebben al heel wat uren door het natuurgebied in de buurt gestruind omdat Lux weer eens de poten had genomen. En ja, veroordeel me maar, ik weet het: dit hoort er allemaal bij. Dan moet je geen hond nemen. En dat is precies wat het is: ik had nooit een hond moeten nemen.”

‘Alles in mij zei: ga niet’

Mina (52): “Na lang twijfelen vloog ik in december 2021 met mijn vriend naar Aruba. Daar woont veel familie van hem en hij wilde mij graag aan hen voorstellen. Door mijn enorme vliegangst en claustrofobie is vliegen echter een nachtmerrie voor mij. Ik zag er ontzettend tegenop, maar voor mijn vriend besloot ik het toch te doen. Ik wist hoe graag hij met mij naar Aruba wilde en ik wilde hem niet teleurstellen.
Op het moment dat ik het vliegtuig instapte, kreeg ik direct een paniekaanval. Het idee dat ik de hele vlucht ‘vast’ zat op een stoel in een krappe ruimte en niet weg kon, vond ik heel naar. Alles in mij zei: ga niet, maar ik luisterde niet naar mijn gevoel. Een purser wist mij uiteindelijk te kalmeren. Hij gaf me een kalmeringsmiddel wat iets hielp, maar echt ontspannen kon ik niet tijdens de vlucht. Gelukkig kwamen we na tien uur vliegen veilig aan.
Het was middenin coronatijd, daarom moesten we bij aankomst in ons hotel een coronatest doen. Vlak voor vertrek had ik nog een negatieve test, maar op Aruba testte ik opeens positief. Voordat ik het wist, werd ik in onze geboekte accommodatie in quarantaine geplaatst. De test van mijn vriend was negatief, dus hij verbleef in een andere ruimte.
Het was in één woord verschrikkelijk. Tien dagen lang zat ik binnen en af en toe mocht ik in een soort patio naar buiten. Elke dag werd mijn kamer schoongespoten en gedesinfecteerd. Verder zette iemand dagelijks eten en drinken voor mijn deur. Mijn vriend zag ik op afstand door het raam. Hij was veel bij zijn familie, terwijl ik voornamelijk Netflix keek en sliep. Toen ik eindelijk weer naar buiten mocht, hadden we nog een paar dagen voor bliksembezoekjes. Daarna moesten we weer terug. Kort samengevat: mijn vakantie op Aruba was alles behalve leuk.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek, Renée Brouwer (interview Mina). Om privacyredenen zijn sommige namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.