Zij troffen het niet met hun schoonmoeder: ‘Ze noemt me altijd Karin’

25 november 2021

Het kan natuurlijk gebeuren dat je het treft en er een lieve tweede moeder bij hebt. Dat geldt helaas niet voor deze 9 vrouwen.

‘Ze noemt me altijd Karin’

Sanne (37): “De band tussen mijn schoonmoeder en Karin, de ex van mijn vriend, was legendarisch. Is legendarisch, moet ik zeggen, want na de breuk zijn ze bevriend gebleven. Ze drinken bijna maandelijks koffie, gaan uit eten of naar het theater. Ik ontmoette mijn vriend drie jaar geleden, meer dan een jaar nadat hij Karin de bons had gegeven – en toch lijkt het wel of mijn schoonmoeder míj de schuld geeft van het einde van hun relatie. Ze laat geen mogelijkheid onbenut om me te laten merken dat ze mij niet voor vol aanziet en dat ik in haar ogen de plek van Karin onrechtmatig heb ingenomen. Altijd, letterlijk al-tijd, als ik haar zie, noemt ze me minstens één keer Karin. Mijn vriend zegt dat ze gewoon een beetje vergeetachtig is. Maar ik zie aan de blik in haar ogen dat ze het expres doet.”

‘Zo misprijzend als ze naar mijn kleding keek…’

Khadija (39): “De enige keer dat ik het heb gewaagd om in mijn eigen kleding bij mijn schoonmoeder te verschijnen, heb ik het moeten bezuren. Zij is, net als ik, van Pakistaanse komaf en ze is moslima. Ikzelf heb het geloof al gedag gezegd voor ik haar zoon ontmoette, maar dat wil er bij haar niet in. Eén keer, in het begin van onze relatie, ben ik bij haar op bezoek gegaan in een spijkerbroek, een blouse en op sneakers. Ze zei er niets van, maar de misprijzende blikken waren niet van de lucht. ’s Avonds belde ze mijn vriend: dat hij net als ik vervloekt zou zijn als hij doorging met deze relatie. Sindsdien trek ik toch maar traditionele kleding aan en draag ik een hoofddoek als ik haar zie. Zij denkt dat ik tot inkeer ben gekomen en vroom moslima ben geworden. Ik heb het gevoel dat ik mezelf verloochen, maar heb de lieve vrede maar op één gezet.”

‘Dat ik van gluten ziek word, negeert ze gewoon’

Vera (50): “Ik heb coeliakie, glutenintolerantie. En alsof dat niet al vervelend genoeg is, beschouwt mijn schoonmoeder dat als een soort nieuwerwetse voedseltrend waarvoor ik heb gekozen. ‘Van brood is nog nooit iemand doodgegaan’, roept ze al de volledige vijftien jaar dat ik haar ken en zet ons vervolgens een broodmaaltijd voor waarvan ik letterlijk niet één ding kan eten. Zo gaat het altijd: koek, taart, het volledige kerstdiner, ze weigert er rekening mee te houden dat ik van gluten gewoon ontzettend ziek word. Ik ben opgehouden de discussie aan te gaan en neem gewoon mijn eigen eten mee. Mijn man probeert het af en toe nog. Ik waardeer het, maar mijn schoonmoeder is 83. Die ga je niet meer veranderen.”

‘Die sleutel was alleen voor noodgevallen!’

Pauline (44): “Nadat we onszelf een paar jaar geleden hadden buitengesloten uit ons eigen huis – gevolg: een rekening van driehonderd euro voor een slotenmaker op zaterdagavond – besloten we toch maar een huissleutel bij mijn schoonouders neer te leggen. Ze wonen immers op tien minuten rijden, wel zo handig. Dat we benadrukten dat de sleutel voor noodgevallen was, had mijn schoonmoeder echter niet helemaal begrepen. En de acht keer dat mijn man het sindsdien nog heeft gezegd, ook niet. Te pas en te onpas wandelt ze ons huis binnen: even wat brengen, of halen, of ze komt koffie drinken, of weet ik wat. Als we er iets van zeggen, is ze beledigd, want hoezo is zij niet welkom bij haar eigen zoon? Hoe vaak ik ook zeg dat ze van harte welkom is, als ze maar even aanbelt, ze wil het niet begrijpen.”

‘Ik ben een beroerde moeder, laat ze keer op keer merken’

Isa (35): “Dat ik nog altijd niet uit de ouderlijke macht ben gezet, zal mijn schoonmoeder waarschijnlijk een groot raadsel zijn. Geen mogelijkheid laat ze onbenut om me te laten merken wat een beroerde moeder ze me vindt voor mijn twee zoontjes van twee jaar en vijf maanden. Ten eerste: ik werk en breng mijn kinderen naar de opvang. Míjn kinderen, ja. Dat haar zoon voor honderd procent achter deze keuze staat, vindt ze niet relevant. Het is immers míjn taak als moeder om thuis te zijn. Ten tweede: ik doe dingen anders dan zij, toen zij in 1832 haar kinderen grootbracht. Een baby troosten? Onzin, die moet je laten huilen, is goed voor de longetjes. Slechts vier maanden borstvoeding? Misdadig! Co-sleeping? Verwende krengen worden het! En altijd als we met de kinderen bij haar zijn, hoor ik: ‘Laat mij maar even.’ En dan trekt ze zonder pardon mijn eigen, huilende baby uit mijn handen. Want uiteraard doet zij alles beter en weet zij, in tegenstelling tot mij, wel hoe ze hem stil krijgt. Inmiddels spring ik zonder geluid te maken uit mijn vel als ik die woorden hoor. En houd ik mijn zoontje zo stevig vast, dat ze geen kans krijgt hem over te nemen.”

‘… dan kan ik er makkelijk afgeknipt worden’

Sandra (31): “Ken je dat cliché van die vrouw die haar schoondochter altijd aan de zijkant van een foto zet, zodat ze haar er makkelijk af kan knippen? Bij mijn schoonmoeder is dat cliché de werkelijkheid. Twee keer per jaar, bij haar verjaardag in juni en met Kerst, is het vaste prik: de familiefoto in de achtertuin. Aan het ene eind van iedere foto van de afgelopen vijf jaar sta ik, aan het andere eind mijn zwager, haar schoonzoon. En altijd moet ze het ook nog éven erbij zeggen: ‘Dan is de foto ook nog bruikbaar als we jullie op een dag niet meer terugzien.’ Hilarisch, vindt ze zelf.”

‘Bij ieder etentje zet ze alleen mij dieetvoedsel voor’

Jacqueline (46): “Ik vermoed dat mijn schoonmoeder in geen jaren een volledige maaltijd heeft gegeten en de schijf van vijf beschouwt ze als haar grootste vijand. Koolhydraten?! Ze gruwelt bij het idee. Maar ze weet dat ze haar drie zonen niet hoeft lastig te vallen met de strenge eetgewoontes waarmee ze al jaren haar magere figuur in stand houdt. Mij ook niet. Ik ben meer van het type Hollands welvaren en ik hou gewoon van lekker eten en een drankje. Mijn man vindt me prima zoals ik ben, met mijn maat 44. Mijn schoonmoeder daarentegen zet me bij ieder etentje dieetvoedsel voor – een salade, terwijl de rest zich tegoed doet aan een of ander gebraad – en slaat mij heel opzichtig over als ze koekjes of taart uitdeelt. ‘Jij hoeft zeker niet, Jacqueline? Met jouw dieet?’ Er is gewoon geen goed antwoord op deze sneer. Zeggen dat ik inderdaad op dieet ben, is toegeven aan haar onbeschoftheid. Maar zeggen dat ik niet op dieet ben, is minstens zo erg. Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik gewoon niet meer bij zijn moeder ga eten. Hij geeft me groot gelijk.”

‘Alles wat fout is aan mij, krijg ik te horen’

Amanda (30): “Niets, maar dan ook echt niets aan mij is ooit goed genoeg in de ogen van mijn schoonmoeder. Dat mijn vriend drie jaar geleden met mij – een single moeder van Surinaamse afkomst, die op haar achttiende ongepland een kind kreeg – thuiskwam. Dat mijn dochtertje Jazzie-Jules heet en niet Annabella of Claire – namen die zij letterlijk noemde als ‘namen waarmee een kind wel een kans maakt in de maatschappij’. Dat ik met mijn maat 34 strakke kleding draag, dat ik geen vlees eet, dat ik met haar zoon in Amsterdam woon en niet van plan ben om naar haar woonplaats Zutphen te verhuizen, dat ik vier dagen per week werk, dat ik van katten hou, dat haar zoon en ik volgend jaar met Jazzie een verre reis willen maken, dat we niet nog meer kinderen willen, dat ik geen rijbewijs heb en dat mijn kind geen suiker mag eten van mij. En geloof me, dit hele repertoire én meer weet ze er bij ieder bezoek in te gooien. Ook als we maar een uur blijven. In de tussentijd geeft ze mijn dochter tot vier keer toe chocolade, want dat arme kind komt anders natuurlijk wel erg veel tekort.”

‘Ze gelooft niet in allergieën’

Yvette (42): “Al mijn hele leven ben ik allergisch voor honden. Zo jammer, want ik hou wel van die beesten. Maar zelf een hond hebben is geen optie, ook van een labradoodle krijg ik vreselijke jeuk en traanogen. Jammer genoeg heb ik net een schoonmoeder getroffen die twee grote, harige honden heeft en die niet in allergieën gelooft. Kwestie van wennen, vindt ze. En dus weigert ze om haar twee honden als ik er ben even in de tuin of garage te zetten. Het gevolg is dat ik me helemaal suf nies en dagenlang last heb van mijn ogen en een verstopte neus. Ik neem vooraf al de maximale dosis anti-allergiepillen in, maar het helpt amper. Nog erger is dat ze het waagt om die twee beesten mee te nemen als ze bij ons langskomt. Want ze zijn nu eenmaal ‘onderdeel van het gezin’. Yeah right, ze doet het gewoon om met te sarren. Mijn vrouw en ik hebben er al zo vaak iets van gezegd, maar dan komt ze hoogst beledigd gewoon maandenlang niet langs. Prima, ik ben haar liever kwijt dan rijk, maar uiteindelijk voelt mijn vrouw zich schuldig, belt haar en dan begint het hele feest van voren af aan.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.