7x zij vergaven hun vriendin: ‘Niet als getuige gevraagd’

Tekst: Hester Zitvast

27 januari 2025

Net als een huwelijk kennen vriendschappen ups en downs. Deze 7 lezeressen werden door een vriendin flink teleurgesteld, maar besloten haar toch te vergeven.

‘Onze vriendschap veranderde toen ik oma werd’

Carry (55): “Lenneke en ik kenden elkaar al sinds de basisschool. We waren beste vriendinnen, maar zagen elkaar toen we volwassen waren niet heel veel meer. Lenneke leidde een totaal ander leven dan ik: zij had geen kinderen en was altijd druk met haar honden en ik was druk met mijn gezin. Toch was het altijd goed als we elkaar zagen. Dat veranderde in de periode dat ik oma werd, nu acht jaar geleden. Ze reageerde plotseling anders op mij, kortaf en koel. Ze negeerde mijn verhalen over mijn kleinzoon, ging er niet op in en vroeg nooit naar hem. Alsof hij niet bestond. Ik had geen idee waarom ze zo deed en nam afstand. Ik was ook best boos: als er iets is, kun je het toch gewoon zeggen?! Lenneke deed geen enkele moeite meer voor onze vriendschap, ze belde niet meer en liet ook met verjaardagen niets meer van zich horen. Ik vond het heel verdrietig, maar legde het naast me neer. Blijkbaar gebeurt dit in het leven. Drie jaar geleden hoorde ik van een andere vriendin, die haar nog weleens sprak, dat Lenneke ongeneeslijk ziek was. Ze had longkanker en had nog maar een paar maanden te leven. Dat raakte me diep. Ik heb al mijn boosheid aan de kant geschoven en contact gezocht. Lenneke deed alsof er niets aan de hand was, ze was zelfs vrolijk! Het was heel surrealistisch. We spraken in het begin allebei niet over onze ‘break’. Er was nu iets belangrijkers aan de hand: Lenneke zou doodgaan. Toch kaartte ik het uiteindelijk wel aan, heel voorzichtig. Ik zei dat ik het zo jammer vond dat het zo gelopen was. En dat ik niet begreep waarom het zo was gegaan. Ze wuifde mijn punt resoluut weg, bagatelliseerde het. Ze gaf geen verklaring voor haar gedrag, maar maakte wel duidelijk dat ze het er niet over wilde hebben. Ik besloot het te laten rusten. Een paar weken later overleed ze. Ik ben blij dat ik haar nog een paar keer gezien heb. Op haar crematie kwam al het verdriet er bij mij uit. Ik heb Lenneke haar vreemde gedrag van destijds kunnen vergeven, maar het zal altijd een vraagteken in mijn leven blijven.”

‘Ze vroeg mij niet als haar getuige’

Nicolette (33): “Het leek mij niet meer dan logisch dat ik, als mijn beste vriendin ging trouwen, haar getuige zou zijn. Zij was dat immers ook op mijn huwelijk geweest. Ik moest erg slikken toen ik hoorde dat ze haar beide zussen had gevraagd. Met een van haar zusjes heeft ze bovendien helemaal geen goede band. Maar haar moeder had erop gestaan dat ze geen onderscheid zou maken. Ik ben daar boos om geweest, maar ik zag ook het dilemma waar ze in zat. Haar moeder was eigenlijk de schuldige in dit verhaal. Die had zich er helemaal niet mee moeten bemoeien, het was haar dochters dag! Ik werd gevraagd als ceremoniemeester en mocht alles regelen. Dat voelde een beetje als een ‘dirty job’, maar ik heb mijn boze gevoel even geparkeerd en mijn vriendin haar keuze vergeven. We hebben er samen nooit over gesproken, ik wilde haar geen rotgevoel bezorgen – er was toch niets meer aan te doen. Maar nog steeds als ik foto’s van haar bruiloft zie, knaagt het wel een beetje. Getuige zijn is echt een eretaak. Ik had die taak zo graag vervuld.”

‘Ze wist dat ik depressief was, maar bleef bij me weg’

Claire (32): “Misschien had ik duidelijker moeten maken dat ik haar nodig had. Want dat Laura mij in de periode van mijn depressie, nu vier jaar geleden, amper opzocht, heeft onze vriendschap een fikse deuk gegeven. Ik ben niet iemand die makkelijk om hulp vraagt of laat zien dat het niet goed gaat. Maar Laura wist dat ik bij een psycholoog liep, ziek thuis zat en anti-depressiva slikte. Voor mij even geen feestjes, gezellige uitjes of luchtige gesprekken. Er hing een donkere wolk boven mijn hoofd, waar ze niet goed mee kon omgaan. Ze bleef bij me weg. Soms hoorde ik weken niets van haar. Toen ik weer wat opkrabbelde, heb ik haar verteld wat haar afwezigheid met mij gedaan heeft. Ze reageerde defensief. Toch heb ik haar vergeven. Ik heb alleen mijn verwachtingen naar haar toe bijgesteld. Laura is een superleuke vriendin om mee uit te gaan, om lol mee te maken. Maar als ik steun nodig heb, kan ik beter bij mijn andere vriendin aankloppen.”

‘Ze regelt graag alles, maar nu was ze te ver gegaan’

Rachel (39): “Ik vertelde Gitta in vertrouwen dat ik twijfelde aan mijn huwelijk. ‘Houd het onder ons’, heb ik letterlijk gezegd. Maar ze heeft het toch tegen twee andere vriendinnen gezegd. Die appten mij los van elkaar dat ze zich zorgen maakten en of ze iets voor me konden doen. Ik was zó boos. Ik had heel bewust gekozen om Gitta in vertrouwen te nemen, omdat ik dacht dat een geheim bij haar veilig was. Als je twijfelt aan je relatie, is het een hele stap dat hardop tegen iemand te zeggen. Dat maakt het zo definitief, alsof er dan geen weg terug is. Ik wilde het stap voor stap doen: eerst Gitta, dan misschien de rest. Maar die vriendinnen hadden het inmiddels al tegen hun partners verteld en zo was de vlek buiten mijn wil om groter geworden. Mijn eigen man wist nog niet eens dat ik serieus over scheiden nadacht! Ik heb Gitta geconfronteerd. Ze had het goed bedoeld, ze wilde dat ik zo veel mogelijk steun zou krijgen. Zij is iemand die alles graag voor je regelt, maar hierin was ze te ver gegaan. Ik heb even afstand van haar genomen, dat was voor mij echt nodig. Ze vond dat moeilijk en liet weten dat ze veel spijt had. Mijn huwelijk strandde inderdaad en het verdriet dat ik daarom had, maakte dat ik besloot Gitta te vergeven. Aan boosheid had ik niets, ik had mijn vriendin nodig. Als ik haar nu iets vertel dat geheim moet blijven, benadruk ik dat extra goed. Ik verwacht niet dat ze nog een keer zo’n fout zal maken.”

‘Ze ging op vakantie en miste de uitvaart van mijn vader’

Tarah (39): “Mijn vader overleed vijf dagen voordat mijn vriendin Phileine op vakantie zou gaan. Ze had een reis naar Curaçao gepland met haar gezin. Ik had verwacht dat ze haar vlucht zou omboeken en mij zou bijstaan tijdens de uitvaart. Dat had ik in elk geval wel gedaan. Maar voor haar stond vast dat ze zou gaan. Ze kon er nog zijn met het condoleren, maar zou de dag erna vertrekken. Omboeken zou veel geld kosten en ze gingen ‘maar’ negen dagen. In mijn emotie van dat moment heb ik haar dat heel erg kwalijk genomen. Ik was zo boos op de wereld dat ik mijn vader kwijt was, die boosheid kon ik mooi kwijt op haar. Ik heb haar de dagen na zijn dood dus op afstand gehouden, al haar hulp afgeslagen. Het was alles of niets voor mij. Doordat ze meteen bij haar terugkomst zo’n enorme steun voor me was, heb ik haar kunnen vergeven. Pas jaren later heb ik er met haar over gesproken. Ze vindt het heel erg dat ik destijds zo boos was en dat niet gezegd heb, maar ze begreep me ook wel en ik begrijp haar inmiddels. Ze heeft, vertelde me, de hele vakantie een rotgevoel gehad. Maar ze had toen ook haar man en kinderen om rekening mee te houden. Het was kiezen tussen twee kwaden.”

‘Ze riep op lollige toon dat ik geld van haar had geleend’

Corine (48): “Zo’n twintig jaar geleden zat ik financieel omhoog. Ik moest een hoge rekening betalen waar ik op dat moment echt geen geld voor had. Ik heb toen aan Marieke, een van mijn beste vriendinnen, gevraagd of ik geld van haar kon lenen. Ik had er niet bij gezegd dat het geheim moest blijven, maar het leek me logisch dat ze dit niet aan de grote klok zou hangen. Maar dat deed ze dus wel. Op een verjaardag, waar al onze vrienden en kennissen bij waren, riep ze op lollige toon dat ze mij een behoorlijk bedrag had geleend. Er viel een ongemakkelijke stilte, waarna ze er ook nog een grap over maakte. Ik kon wel door de grond zakken. Toen ik haar er later op aansprak, zei ze dat ik niet zo gevoelig moest doen. Iedereen had toch weleens gedoe met geld? Ik was heel boos op haar. Ik heb er echt wel een tijdje mee gezeten, totdat ik de knop omzette: ik wilde haar helemaal niet kwijt, daarvoor was ze me te dierbaar. Ik had kunnen weten dat ze dit zou doen, Marieke is nou eenmaal niet het toonbeeld van fijngevoeligheid. En geheimen bewaren kan ze al helemaal niet. Ik heb nooit meer geld van haar geleend. En als ik wil dat iets echt geheim blijft, dan deel ik het niet met haar – daar heb ik andere vriendinnen voor.”

‘Voor mijn ogen zoende ze mijn crush’

Tirza (31): “Het klassieke verhaal overkwam mij en mijn vriendin Nikki: ik was verliefd op een leuke vent, zij zoende hem voor mijn ogen. Het heeft aardig geknald tussen ons, ik was zo verschrikkelijk kwaad op haar. Ze wist van mijn gevoelens voor hem, maar ze had er op dat moment geen oog voor. We waren jong, 22, het gebeurde op een feest en ja, er was gedronken dus de grenzen waren wat vervaagd. Ik ben ziedend vertrokken en heb haar twee weken lang volledig genegeerd. Ik nam niet op als ze belde en reageerde niet op haar berichtjes vol spijtbetuigingen. Maar toen maakte ik de balans op: wat ze gedaan had, was niet chic natuurlijk, maar was mij dit echt een breuk waard? Hoe goed kende ik die man nou eigenlijk? Ik miste Nikki ook gewoon enorm. Het gesprek om het goed te maken, was heel heftig. Ze had ongelofelijk veel spijt en was erg geschrokken. Uit alles bleek dat ze zoiets nooit meer zou doen. Inmiddels zijn we allebei getrouwd en net moeder geworden. We hebben het heel soms nog over onze korte vriendschapsbreuk en kunnen er tegenwoordig wel om lachen. Maar op dat moment was het een groot drama. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen vergeven, want een leven zonder Nikki kan ik me niet voorstellen.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.