Zij zijn een vijfling: ‘Zelf moet ik er niet aan denken’

Tekst: Redactie Vriendin

16 oktober 2023

31 jaar geleden werd in ons land een vijfling geboren, twee meisjes en drie jongens. Vriendin was benieuwd hoe het nu met ze gaat. Wij spraken de twee vrouwen samen en de mannen ieder apart. En natuurlijk vroegen we óók moeder Joyce: een vijfling krijgen, hoe is dat…?

Blanchette en Yvette

Blanchette (single): “Onze moeder deed mee aan het programma Wie van de drie, waarin de grote vraag was wie van de drie vrouwen in het rijtje moeder was van een vijfling. Het klinkt misschien heel gek, want ik was een baby, maar ik kan me die dag nog goed herinneren. Ik weet nog hoe ik met mijn broertjes en zusje in een bolderkar een studio werd binnengereden.

Yvette (woont samen met haar vriend, heeft een zoontje, Bodhi van twee jaar en is zwanger van de tweede): “Ik kan me dat ook nog heel goed herinneren. We waren een bezienswaardigheid natuurlijk, maar dat heb ik nooit zo ervaren. We werden door iedereen heel normaal behandeld. We werden wel altijd als de vijfling omschreven, maar omdat we alle vijf zo verschillend zijn, werden we ook wel echt als losse individuen gezien. Het lijkt me heel heftig als je als meerling ook nog eens ontzettend op elkaar lijkt… Wij hadden onze eigen hobby’s en interesses.”
Blanchette: “We hebben nog een broer, Etiënne. Hij is vier jaar ouder dan wij en hij heeft zijn positie nooit vervelend gevonden. We waren eerder een zesling voor mijn gevoel. Etiënne hoorde er gewoon bij en nog steeds. We hebben heel veel gezamenlijke vrienden. Toen Etiënne klein was en onze moeder zwanger was van ons, vertelde hij tegen iedereen dat hij vijf broertjes of zusjes zou krijgen. Dat geloofde niemand, uiteraard.”

Jeugd

Yvette: “Er was vroeger altijd iemand om mee te spelen. We waren heel veel buiten te vinden: voetballen in de speeltuin of buskruit spelen.”
Blanchette: “Ik heb onze jeugd als heel leuk ervaren. Soms was ik bij een vriendje of vriendinnetje thuis en dan viel het me altijd op hoe stil het aan tafel was. Bij ons was er altijd wel iemand die iets te vertellen had.”
Yvette: “We zaten allemaal op scouting en onze moeder was staflid. Het kamp in de zomermaanden was meteen onze vakantie. Met verjaardagen was het een dolle boel thuis. Het huis werd versierd en we mochten allemaal twee kinderen uitnodigen. We gingen dan niet bowlen of zwemmen, zoals op de meeste verjaardagspartijtjes het geval was. Dat was in ons geval een veel te dure grap. Wij gingen gewoon met z’n allen buiten spelen, dat was net zo gezellig.”

Ieder een eigen dag

Blanchette: “Onze ouders gingen uit elkaar toen we twaalf waren. Vanaf dat moment waren we deels bij onze moeder en deels bij onze vader. Iedereen had bij mijn moeder een eigen dag. Op die dag mocht je mee boodschappen doen en volgens mij mocht je dan ook iets later naar bed.”

Yvette: “Verder zaten we allemaal bij elkaar in de klas. Destijds was het nog niet zo dat meerlingen uit elkaar gehaald werden. Bij ons zou dat ook vrij lastig worden. Met onze verjaardag mochten we de klassen rond en allemaal twee vriendjes meenemen. Onze klas was dan dus meteen voor de helft leeg…”
Blanchette: “Op de middelbare school zijn we uit elkaar gegaan: Yvette en Yannick gingen naar dezelfde school, ik ging alleen en Lucien en Maurice gingen ook samen. Dat was best even eng, na al die jaren bij elkaar… Het is gelukkig goed gekomen.” Yvette: “We zijn ook allemaal anders terechtgekomen. Ik ben verkoopster, Blanchette werkt bij Defensie als gebouwbeheerder en beheerder onderwijs en leermiddelen, Maurice is kok, Yannick is algemeen monteur en Lucien is ploegcommandant bij Defensie.” Blanchette: “Dat ik er een van een vijfling ben, vertel ik zelf eigenlijk nooit, tenzij er echt naar gevraagd wordt. Vaak zijn het anderen die het zeggen.”
Yvette: “Ik vertelde een collega dat ik voor Vriendin geïnterviewd werd. ‘Waarover?’ wilde ze weten. Ik antwoordde dat het artikel over meerlingen ging. ‘Ben jij er een van een meerling dan?’ vroeg ze verbaasd. Toen ik zei dat ik er een van een vijfling was, viel haar mond open. ‘Ik heb nu echt even een error, ik geloof dit niet’, zei ze.”
Blanchette: “We zien elkaar niet dagelijks, maar spreken elkaar wel veel. Met de feestdagen zijn we wel standaard allemaal bij elkaar. Onze ouders en stiefouders kunnen het heel goed met elkaar vinden. En zo met Yvettes zoontje erbij is zo’n grote familie echt een rijkdom.”
Yvette: “Ik ben blij dat ik zelf geen meerling heb gekregen. Hoe leuk het ook is om met zo veel broers en een zus op te groeien, zelf heb ik niet de wens van een groot gezin. Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje en dat vind ik meer dan genoeg.”
Blanchette: “Voor mij ook liever geen vijfling! Wat dat betreft heb ik echt respect voor onze moeder.”

Maurice, Lucien en Yannick

Maurice is kok en woont samen met zijn vriendin: “Zelf een vijfling krijgen? Nee! Dat is wel echt next level, daar moet ik niet aan denken. Ik weet wel dat het heel bijzonder is, maar net als mijn broers en zussen heb ik dat nooit zo ervaren. We werden altijd wel als de vijfling aangesproken. Nog steeds trouwens. Als we allemaal in een feesttent aanwezig zijn, hoor je wel iets als: zo, de vijfling is compleet!”

Lucien is beroepsmilitair en woont samen met zijn vriendin: “Net als de meeste broers en zussen hadden wij ook de nodige ruzies met elkaar. Toch kan ik me vooral herinneren dat we heel veel speelden samen. Er was altijd wel iemand die zin had iets met je te doen. We hadden en hebben nog steeds dezelfde vriendengroep. En onze oudere broer Etiënne hoorde er altijd bij. Onze verjaardag vieren we nog steeds met elkaar. Dit jaar was het bij mij en mijn vriendin. We hebben ook al eens met z’n vijven een kroeg afgehuurd.”

Yannick is algemeen monteur en single: “We zijn voor mijn gevoel gewoon broers en zussen, alleen zijn we op dezelfde dag jarig. Ik loop er niet mee te koop. Als iemand vraagt of ik broers of zussen heb, antwoord ik vaak met ‘ja, twee zussen, drie broers.’ Vaak is dat genoeg. Als mensen horen dat ik er een van een vijfling ben, reageren ze wel altijd heel enthousiast. ‘Hoe is dat?’ willen ze dan weten. Tja, heel normaal dus, voor mij dan…”

Moeder Joyce

Joyce (65), de moeder van de vijf, was totaal niet geschokt toen ze hoorde dat er misschien wel zes kinderen in haar buik zaten. “Ik dacht vooral: het komt wel goed. Bij de eerste echo zag de arts drie kindjes. Ik wist dat dit kon gebeuren, omdat ik hormonen gebruikte. Bij de tweede echo werd er een vierde kindje ontdekt. Weer een echo later bleken het er vijf te zijn en de arts durfde niet helemaal uit te sluiten dat er zelfs een zesde kindje in mijn buik zat. De arts legde ons de optie voor drie kindjes weg te halen. Dat is standaard, ze moeten die optie met je bespreken. Ik wilde er niets van weten, ook omdat ik zo’n enorm vertrouwen in een goede afloop had. Mijn zwangerschap verliep prima. Met 24 weken ben ik op eigen verzoek opgenomen in het ziekenhuis. Ik wist dat ik anders te veel zou gaan doen. De kinderen zijn met 32 weken en vier dagen door middel van een keizersnede geboren. ‘Leven ze nog?’ was het enige wat ik wilde weten toen ik bijkwam uit de narcose. Alles was in orde en het bleken er ‘maar’ vijf. De zesde couveuse, die uit voorzorg toch wel was klaargezet, bleef ongebruikt. Yannick woog 965 gram, hij was de kleinste. Maurice was het zwaarst, hij woog 1435 gram. Door het speelgoed in de couveuses wist ik wie wie was. In het begin was dat best lastig. Ze kwamen in etappes naar huis, met een week of tien waren we compleet. Ons verhaal heeft in heel wat kranten en tijdschriften gestaan destijds. We waren echt nieuws. We hebben ook echt verzoeken af moeten houden, anders bleven we bezig. De eerste twee jaar heb ik hulp gehad. Dat moest wel, je komt met zes kleine kinderen echt handen tekort. We kregen ook allerlei spullen van bedrijven, luiers bijvoorbeeld. We hebben daar uiteindelijk weer dozen van moeten weggeven, omdat we een enorme voorraad in dezelfde kleine maat hadden. Daar waren ze zo uitgegroeid. Ik heb er altijd voor gewaakt dat Etiënne niet werd buitengesloten. De vijfling kreeg zo veel aandacht, ik zorgde er altijd voor dat mijn aandacht heel bewust ook naar Etiënne uitging. Met zo’n groot gezin is het wel een kwestie van ieder dubbeltje omdraaien. Gelukkig kregen we ook veel aangeboden van mensen uit de buurt of vrienden: babybedjes, kinderkleding, laarzen – dat soort zaken. Toen de kinderen wat ouder waren, zijn we in diverse televisieprogramma’s te gast geweest, bij Ivo Niehe en Henny Huisman tot Robert Jensen. En als kleuters hebben ze een keer in Vriendin gestaan, heel leuk dat dit nu, zo veel jaar later, opnieuw het geval is!”

Tekst: Hester Zitvast
Foto:

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.