Zo gaaf: Kim werk als vrijwilliger bij de Dierenambulance Amsterdam
1 november 2018
Haar leven lang is Kim (43) al gek op dieren. Sinds 2010 werkt ze als vrijwilliger bij de Dierenambulance Amsterdam. “In al die jaren is nog geen dag hetzelfde geweest.”
Haar leven lang is Kim (43) al gek op dieren. Sinds 2010 werkt ze als vrijwilliger bij de Dierenambulance Amsterdam. “In al die jaren is nog geen dag hetzelfde geweest.”
Kattenmens
“Ik ben opgegroeid met honden. Tot mijn vijfde hadden we een boxer, daarna zorgden we vaak voor oppashonden. Toen ik twintig jaar geleden ging samenwonen, besloten mijn vriend en ik om twee kittens te nemen. Wel zo makkelijk, in een appartement. Toen pas ontdekte ik eigenlijk dat ik een echt kattenmens ben. Ik vind katten eigenzinnig, slim en ze vinden het ook nog eens heerlijk om te knuffelen!”
Kim laat een zwaan weer vrij in de natuur
Dieren-EHBO
“In 2010 zat ik even zonder werk. Omdat ik toch bezig wilde blijven, zocht ik een vrijwilligersbaan. Iets met dieren lag voor de hand. Ik googelde op ‘dierenambulance’, pleegde een telefoontje en mocht op gesprek komen. Toen ik vervolgens een paar dagen meeliep wist ik: dit is het! En ik zit er nu nog, een dag per week.
Ik kon trouwens niet zomaar aan de slag als dierenhulpverlener. Ik kreeg eerst een cursus over alle in en outs van het werk en daarna dieren-EHBO. Daarbij leer je alles over de anatomie van dieren, letsel herkennen, het stabiliseren van gewonde dieren en verband aanleggen. Wij mogen overigens alleen eerste hulp bieden. Daarna brengen we een gewond dier naar een dierenarts of opvang. We werken altijd met twee mensen op een wagen en zijn heel zelfstandig. Als we ergens aankomen, moeten we zelf de situatie inschatten en bepalen hoe en of we een dier kunnen helpen. Een grote verantwoordelijkheid, maar dat maakt het werk voor mij juist leuk en uitdagend.”
Speelgoedhond
“Bij de Dierenambulance Amsterdam is geen dag hetzelfde. Er gebeurt altijd wel iets onverwachts. De ene keer rijd je de hele dag voor vogels die in de problemen zijn geraakt, een andere keer breng je een weggelopen hond terug naar zijn baasje of word je ingeschakeld bij een ontsnapte slang. Of we halen gedumpte dieren op; het blijft dan altijd gissen naar het verhaal erachter. Er gebeuren ook weleens bizarre dingen. Zo werden we eens gebeld door een vrouw die zei dat er een dood beest in haar fietsmand lag. Ze durfde zelf niet te kijken. Wij erheen, bleek het een speelgoedhond!”
Zo pak je een vogel op: met een handdoek
Kolder in de kattenkop
“In het voorjaar krijgen we veel meldingen over katten die van het balkon of uit een raam zijn gevallen. Tja, ze krijgen de kolder in hun kop door de lentezon en willen naar buiten. De meeste binnenkatten zijn niet gechipt, omdat mensen denken dat dat niet nodig is. Niet verstandig, want zonder chip – en een goede registratie daarvan – is het veel moeilijker om een dier bij zijn eigenaar terug te brengen. Met chip komt het weleens voor dat mensen na jaren en jaren alsnog herenigd worden met hun dier. Iets mooiers bestaat haast niet.”
Duiven en zwanen
“De grootste klant van de Dierenambulance? Duiven! Daar rijden we het meeste voor. En voor andere vogels, zoals zwanen. In het najaar vliegen die geregeld ergens tegenaan, verblind door de laaghangende zon. Zwanen zijn groot en sterk, om ze op te pakken moet je weten wat je doet. Anders slaan ze je met hun vleugels zo een hersenschudding. Ik ben gek op zwanen. Ze zijn van het type ruwe bolster, blanke pit. Een van mooiste aspecten van mijn werk vind ik het vrijlaten van dieren als ze weer zijn aangesterkt in de opvang. Om ze dan weer in de natuur te mogen loslaten: daar doe ik het voor!”
Gevoelig voor dierenleed
“Mensen zeggen vaak: ‘Ik zou dit werk niet kunnen doen, ik ben zo gevoelig voor dierenleed.’ Maar dat ben ik óók! Juist daarom is dit werk zo mooi en belangrijk. Eraan bijdragen dat een dier niet langer nodeloos hoeft te lijden, maar vredig mag inslapen, is net zo goed dierenliefde. Nee, echt wennen doet het overlijden van een dier nooit, maar je leert er wel mee omgaan. Natuurlijk maak ik nare dingen mee, maar daartegenover staan veel leuke dingen en er zijn altijd wel collega’s waar je je ei aan kwijt kunt als je even stuk zit.”
Dit vosje was verdwaald
Troost bieden
“We hebben niet alleen met dieren te maken, ook met mensen. Het is belangrijk om die op de juiste manier tegemoet te treden. Soms zijn ze in paniek of boos. Dan verwachten ze dat wij met sirenes of zwaailichten komen, maar dat mogen wij helaas niet. Of ze zijn erg verdrietig, bijvoorbeeld als we een aangereden dier bij hen terugbrengen. Wij proberen altijd een luisterend oor te bieden. Ook als iemand afscheid moet nemen van zijn dier. Op dergelijke momenten breekt mijn hart, want ik begrijp wat iemand doormaakt. Toch is het ook mooi om op zo’n moment troost te kunnen bieden. Wij kijken bij heel veel mensen achter de voordeur. Soms komen we in een miljoenenpand aan een gracht, dan weer in een sociale huurwoning. Maar dierenliefde maakt iedereen gelijk.”
Lot uit de loterij
“Mijn vriend en ik hebben een konijn en een kat, Chester. Chester haalden we ruim een jaar geleden uit het asiel. Ik weet maar al te goed hoeveel katten daar nog altijd belanden. Schrijnend. Kittens komen altijd wel terecht, maar de oudere katten wachten vaak lang of tevergeefs op een nieuw thuis. Daarom kozen wij deze keer niet voor een kitten, maar voor een volwassen kat. En voor een zwarte, want die komen ook moeilijker aan een huisje. Veel mensen denken nog altijd dat zwarte katten ongeluk brengen. Onzin! Onze Chester is een lot uit de loterij. Hij is zo lief en slim. Ik heb hem geleerd een ‘boks’ te geven, eerst met het ene pootje, daarna met het andere. En als beloning krijgt hij dan een kattensnoepje.”
Wil jij ook een steentje bijdragen bij de Dierenambulance Amsterdam? Je hoeft niet meteen vrijwilliger te worden. Je kunt ook donateur worden. Bekijk hier de website.
