Zo gaat het nu met Dennis en Kendra uit Kamp van Koningsbrugge

1 mei 2021

Dennis de Kruif (37) en Kendra Pennings (25) stortten zich vorig jaar op de ultieme uitdaging in Kamp van Koningsbrugge. Een groot deel van Nederland keek mee hoe ze week na week loodzware opdrachten moesten uitvoeren om het kamp te overleven.

Ze verlegden hun grenzen en kwamen zichzelf keihard tegen. Maar ze kwamen er vooral achter dat ze elkaar heel erg leuk vonden. Wij zijn benieuwd hoe het nu met ze gaat.

Hoe kijken jullie terug op het Kamp van Koningsbrugge-avontuur?

Dennis: “Nog steeds vind ik het lastig om precies de woorden te vinden die omschrijven hoe uniek deze ervaring was. Wat we daar hebben meegemaakt was zo intens, maar tegelijkertijd het meest bijzondere wat ik ooit heb gedaan. Ik kwam mezelf fysiek en mentaal keihard tegen en heb m’n grenzen iedere dag moeten verleggen om het vol te kunnen houden. Het was loodzwaar, maar deze ervaring gun ik iedereen.”

Kendra: “Haha, het afzien gun ik niet iedereen, maar de ervaring is inderdaad echt uniek. Ik kan niets bedenken wat dit evenaart. Vanaf het eerste moment dat ik het kamp binnenstapte en de instructeurs voor me stonden, schakelde ik over op een soort overlevingsstand. Het rare is dat je weet dat je gefilmd wordt, maar doordat ik zo gefocust was, heb ik de camera’s niet eens doorgehad.”

Wat is de belangrijkste les die jullie daar hebben geleerd?

Kendra: “Dat ik zoveel sterker ben dan ik dacht. Ook heb ik geleerd dat het oké is om je kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen. Er waren tijdens het programma meerdere momenten dat ik er doorheen zat en dat ik twijfelde of ik wel verder kon. Ik ben een binnenvetter en praat niet makkelijk over mijn gevoel. Ik dacht altijd dat het zwak was om te huilen of om je emotie te laten zien, daarom wilde ik alles zelf oplossen. Achteraf had ik natuurlijk eerder om hulp moeten vragen. Ik besef nu dat het juist heel sterk is om te laten zien dat je je af en toe niet sterk voelt. Niemand kan alles alleen.”

Dennis: “Op televisie kwam Kendra misschien over als een ijskonijn, maar ik kan nu wel zeggen dat ze dat allesbehalve is. Ik vind het knap hoe ze is gegroeid in het tonen van haar emoties. Zelf was ik altijd juist een klager. Die eigenschap heb ik op het kamp gelaten. Natuurlijk baal ik nog steeds weleens van iets, maar ik weet nu dat het je totaal niet verder helpt om lang in een negatieve spiraal te zitten. Het kan altijd erger.” 

Hoe was het om na een week weer terug te keren in de ‘gewone’ wereld?

Kendra: “Ik ging er natuurlijk een dag eerder uit dan Dennis, maar ik had op dat moment zo ontzettend veel pijn dat het me eigenlijk niet zoveel uitmaakte. De blaren op mijn voeten waren zo groot dat letterlijk iedere stap pijn deed. Ik weet nog goed dat ik met een taxi naar huis werd gebracht en dat ik niet eens meer kon lopen. Kruipend begaf ik me door het huis. Mijn vader kwam me gelukkig helpen. Hij was degene die mij motiveerde om mee te doen aan het programma, maar toen ik zo verwilderd en afgepeigerd thuiskwam, schrok hij zich dood. Met tranen in zijn ogen keek hij naar mijn gehavende lichaam en vroeg zich af wat hij mij had aangedaan.”

Dennis: “Het laatste moment van het programma, toen we uit de helikopter stapten en familie en vrienden op ons stonden te wachten, werd ik heel emotioneel. Normaal gesproken zie ik de mensen om me heen wel vaker een week niet, maar nu voelde het alsof ik een week lang op de rand van de afgrond had gezeten. Mijn vader had natuurlijk totaal geen idee wat ik de afgelopen dagen had meegemaakt en dacht ‘wat sta jij nou opeens emotioneel te doen’, haha.”

Kendra: “Het duurde uiteindelijk ruim drie maanden voordat ik met sporten weer op hetzelfde niveau zat als voor de opnames. Misschien heel naïef, maar daar had ik geen seconde rekening mee gehouden. Ik dacht dat ik na een weekje Kamp van Koningsbrugge juist fitter terug zou komen. De eerste dagen leek het alsof ik de hele dag aan de wijn zat. Ik trilde heel erg en mijn lichaam was zo gewend om veel adrenaline aan te maken, dat ik continu in opperste staat van paraatheid stond.”

Dennis: “Bij mij heeft het ook een tijdje geduurd voordat ik weer echt mezelf was. De eerste dagen thuis waren heel bizar. Je verwacht dat je heel lang en diep slaapt, maar de eerste weken sliep ik juist heel onrustig. Ik ben veel wakker geschrokken, omdat ik dacht dat ik mijn wapen kwijt was. Die 360 graden beveiliging van het kamp zat er nog volledig in. Ik kon die knop niet zomaar omzetten. Op woensdag kwam ik terug van het programma en op maandag ging ik weer aan het werk, maar de eerste drie weken was ik er alleen fysiek. Het programma had zo’n impact gemaakt dat ik met mijn hoofd daar nog zat.”

Jullie hebben een relatie overgehouden aan het programma. Sloeg de vonk al tijdens de opnames over?

Dennis: “Tijdens het programma merkten we wel al dat er een klik was. We zochten elkaar vaak op, maar om verliefd te worden hadden we daar echt geen tijd.”

Kendra: “Na de opnames zijn we gaan daten. Het was heel fijn om samen over het programma te kunnen praten, maar het maakte het ook lastig. In het begin zeiden we tegen elkaar dat we elkaar misschien alleen leuk vonden omdat we nog in de Kamp Van Koningsbrugge-bubbel dachten te zitten, maar het bleek dat we elkaar écht leuk vinden.”

Wat zijn jullie dromen voor de toekomst?

Kendra: “Ik wil heel graag het werk blijven doen wat ik nu doe. Daar haal ik veel energie uit. Op relatiegebied kijken we nog niet te ver vooruit. Dennis heeft net in Hellevoetsluis een huis gekocht, ik in Waalwijk. We vinden het nu nog geen probleem om een uur naar elkaar te moeten rijden, maar op een gegeven moment zullen we natuurlijk wel keuzes moeten maken. Misschien kom ik naar hem of hij naar mij, maar daar zijn we nu nog niet bezig. We hebben het samen superleuk en zien wel wat de toekomst ons brengt. Ik heb er in ieder geval zin in.”

Dennis: “Het afgelopen jaar heeft me ook geleerd dat ver vooruitkijken geen zin heeft. Een jaar geleden had ik je voor gek verklaart als je me zei dat ik aan een programma als Kamp van Koningsbrugge mee zou doen, maar kijk hoe het is gelopen. Voor veel mensen was 2020 zwaar, maar voor ons was het vooral een heel bijzonder jaar.”

Lees ook: zo gaat het nu met de familie Hammink uit ‘Ik Vertrek’