De zoon van Bibiche heeft een dodelijke pinda- en notenallergie

18 december 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Bibiche (31). Acht jaar geleden raakte haar zoon Otis (nu 10) na het eten van pijnboompitten in een anafylactische shock. Het bleek dat hij een ernstige pinda- en notenallergie had en dat zette het leven van Bibiche en Otis volledig op z’n kop.

Bibiche: “Op mijn negentiende werd ik zwanger van mijn zoon Otis. Met z’n tweeën woonden we vanaf zijn geboorte bij mijn moeder, totdat we in 2015, vlak voor de kerst, ons eigen huis kregen. Otis was toen tweeëneenhalf jaar. Omdat hij gek was op pasta, maakte ik op de eerste avond in onze nieuwe woning een heerlijk gerecht met penne, spinazie, Boursin en pijnboompitten. Vlak nadat we aan tafel gingen, dacht ik opeens: hij mag die pitten niet eten. Waarom wist ik niet, maar mijn moedergevoel zei dat ik moest ingrijpen. Daarom pakte ik een bakje en viste met Otis alle pitjes uit het gerecht. Vervolgens gingen we eten, maar binnen vijf minuten zwol hij helemaal op. Ook zat hij plotseling helemaal onder de galbulten en moest hij overgeven. Toen hij begon te ijlen en heel hoog ademde, wist ik: dit is foute boel. Daarom belde ik 112 en binnen tien minuten was de ambulance ter plaatse.”

Adrenalineshot

“Het eerste wat de ambulancebroeder deed, was Otis een adrenalineshot met een EpiPen geven. Daarna moest Otis mee naar het ziekenhuis. Het bleek dat hij thuis in een anafylactische shock was geraakt. (Dit is een ernstige allergische reactie die kan leiden tot een levensbedreigende situatie, red.). Waarschijnlijk kwam het door de pijnboompitten. Otis had ze dan wel niet gegeten, maar hij had ze wel aangeraakt en dat was blijkbaar al genoeg om er een ernstige reactie op te krijgen.
De kinderarts vermoedde dat Otis allergisch was voor noten en stelde voor om dat later te onderzoeken. Eerst moest zijn lichaam tot rust komen en na een infuus met prednison van zes uur lang mocht Otis weer mee naar huis. Dat vond ik zo’n rare overgang. We hadden iets heel heftigs meegemaakt, maar het leek net alsof er niks was gebeurd.”

Ernstige situatie

“Daarna volgden er allerlei dagopnames in het ziekenhuis voor onderzoeken. Zo werd er bloed bij Otis afgenomen en deed hij mee aan verschillende provocatietesten. Het bleek dat hij inderdaad een ernstige pinda- en notenallergie had. Zijn bloeduitslagen waren alarmerend.
Ik weet nog dat de kinderarts het aan mij vertelde. Omdat ik glazig voor me uitkeek, vroeg hij of ik wel begreep hoe ernstig de situatie was. “Ja”, antwoordde ik. “Dat begrijp ik zeker.” Thuis had ik me namelijk al goed ingelezen. Daardoor wist ik dat een ernstige pinda- en notenallergie dodelijk kan zijn. In shock besefte ik hoeveel mazzel we hadden gehad dat Otis zo snel een adrenalineshot had gekregen. Als het langer had geduurd, was hij er waarschijnlijk niet zo goed vanaf gekomen.”

Grote invloed

“Het nieuws leidde bij mij tot veel zorgen. Ik dacht echt: wat voor invloed heeft dit op het leven van Otis? Er was naar mijn idee nog maar weinig wat hij wel mocht eten, dus hoe moesten we dat doen?
Omdat Otis niet van zijn pinda- en notenallergie kon genezen, besloot ik ons hele voedingspatroon onder de loep te nemen. Alles waar noten, pinda’s, lactose en gluten in zaten (of mogelijke sporen van bevatten), skipte ik. Of ik verving de producten met dingen die Otis wél kon eten.
Het kostte wat tijd om alles uit te zoeken, maar uiteindelijk had ik een goed beeld van wat wel en niet kon. Voor mijn gevoel had ik alles dus redelijk onder controle, totdat Otis op zijn vierde naar school ging. Opeens sloeg de paniek bij mij weer toe, omdat het mijn grootste angst was dat hij op school, zonder mij, geconfronteerd zou worden met pinda’s en/of noten (bijvoorbeeld door een klasgenoot die op zijn boterham pindakaas had). Voor de zekerheid droeg Otis altijd een EpiPen bij zich (iets waar zijn leerkrachten ook van op de hoogte waren), maar het liefst wilde ik een nieuwe anafylactische shock gewoon voorkomen. Gelukkig was de school erg meegaand. Zo stelden ze een pindakaasverbod in de klas van Otis in en informeerde zijn leerkracht alle ouders over de situatie.”

Wake-up call

“Dat gaf een klein beetje rust, maar toch bleef ik me enorm veel zorgen maken over Otis. Ik vond het lastig om de zorg over hem aan iemand anders over te laten en kinderfeestjes waren al helemaal moeilijk voor mij. Als hij door iemand werd uitgenodigd, zei ik liever meteen nee, omdat het anders misschien mis zou gaan. Dat deed ik uiteindelijk nooit en keek altijd met de ouders naar de mogelijkheden. Toch merkte ik wel dat ik steeds angstiger werd, totdat Otis op zijn vijfde een keer tegen mij zei: ‘Maar mama, ik ben niet alleen mijn allergie, ik ben ook nog Otis’. Dat was voor mij een wake-up call. Ik besefte dat het logisch was dat ik me zorgen maakte, maar dat zoveel angst mij en Otis weinig bracht. Daarom besloot ik mijn best doen om het iets meer los te laten en Otis zelf meer zijn verantwoordelijkheid te laten nemen. Dit deed ik bijvoorbeeld door hem vanaf zijn vijfde te leren hoe hij etiketten van voedingsproducten moest lezen. Zo begreep hij zelf ook beter wat hij wel en niet kon eten.”

Toekomst

“Inmiddels is Otis bijna elf en het gaat goed met hem. Hij is een heel lieve en verstandige jongen die precies weet waar hij op moet letten als hij iets eet. Na zijn eerste anafylactische shock heeft hij er nog eentje gehad toen hij zeven jaar was. Hij had toen per ongeluk iets gegeten dat sporen van noten en pinda’s bevatte. Gelukkig liep het met hulp van zijn EpiPen goed af. Daarna moest hij met spoed naar het ziekenhuis voor weer een infuus met prednison en sindsdien is het niet meer gebeurd. Iets waar ik heel blij om ben, maar ik zal me altijd zorgen blijven maken.
Soms denk ik bijvoorbeeld: wat als Otis straks gaat puberen en misschien wat minder voorzichtig wordt? Als ik erover nadenk, komen er een heleboel doemscenario’s in mij op, maar ik weet ook dat ik daar verder niks mee opschiet. Daarom focus ik me vooral op het nu en hoe goed het gaat. En later zien we dan wel weer…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.