Zussen Franka en Wietske bevielen vlak na elkaar: ‘Het was een droom’

Tekst: Redactie Vriendin

30 mei 2022

Zussen Franka (29) en Wietske (27) hadden er vaak over gefantaseerd: tegelijkertijd zwanger zijn. Maar dat hun droom werkelijkheid zou worden, hadden ze nooit verwacht.

Terwijl de drie maanden oude Lizzie in haar box ligt, blikken moeder Wietske en tante Franka bij Wietske thuis terug op het afgelopen jaar. Het is een scenario waarover de zussen jarenlang fantaseerden, maar dat allesbehalve vanzelfsprekend was. Franka: “Dat we er nu zo bij zitten, allebei moeder van een dochter, had ik twee jaar geleden niet gedacht. Wist ik toen maar dat het zo afliep, dat had een hoop tranen bespaard.” Voordat ze moeder werden, keken ze op straat regelmatig met jaloezie naar vrouwen die tegelijk een baby kregen. “Wat een perfect verhaal, dacht ik dan. En nu zijn wij die vrouwen…” 

Niet makkelijk

Franka en Wietske zijn van kinds af aan onafscheidelijk. Dus dat ze tegelijk zwanger werden, kwam voor weinigen als een verrassing. Wietske: “Mensen vonden het echt iets voor ons. ‘Jullie doen alles samen, dus het kon niet anders’, zeiden ze dan. Anderen vroegen of we het zo afgesproken hadden. Soms ergerden we ons aan die opmerkingen, want zo makkelijk ging het niet. Door onze onregelmatige menstruatiecyclus was de kans op een eisprong een stuk kleiner.”
Franka: “Ik had eerder een kinderwens dan mijn man Dylan, dus vanaf het moment dat hij er klaar voor was, ongeveer drie jaar geleden, hield ik obsessief mijn cyclus bij. Na vier maanden sloeg de twijfel toe: lukt het wel op de natuurlijke manier? Vanwege mijn onbetrouwbare cyclus en omdat het bij mijn moeder ook twee jaar duurde, was het vertrouwen snel weg.” Franka trok in het ziekenhuis aan de bel. En met succes: ze kwam meteen in de medische molen terecht. “Ze namen het heel serieus, daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor. Ik kreeg hormoontabletten om de eicellen sneller te laten rijpen, een soort duwtje in de rug.”

Ontelbaar veel testen

Hoewel Franka stiekem hoopte dat Wietske tegelijk met haar zwanger probeerde worden, was haar zusje daar nog niet aan toe. Ze had een knieblessure en liep bij een psycholoog omdat ze niet lekker in haar vel zat. Een jaar later – het ging inmiddels een stuk beter – wist ook Wietske het zeker: ze was klaar voor het moederschap. Vanaf dat moment praatten de zussen over niets anders dan ovulatietesten, eventuele zwangerschapskwaaltjes en ongewenste menstruaties. Ze verzamelden hun Whatsapp-gesprekken zelfs in een fotoboek.
Wietske: “Als een van ons een zwangerschapstest deed, wist de ander het ook. We deelden meteen de uitslag of, als we twijfelden of we een tweede streepje zagen, een foto van de test.” Er gingen ontelbaar veel zwangerschapstesten doorheen. Het ging zelfs zo ver dat Wietske zichzelf een testverbod oplegde. “Ik maakte mezelf er helemaal gek mee. Op het moment van testen, zeker na een paar maanden, dacht ik meteen: ik ben toch niet zwanger. Maar bij elke poging hoop je dat het gelukt is.” Franka: “Een negatieve zwangerschapstest was verdrietig, maar zelfs dan had ik nog een beetje hoop. Misschien testte ik te vroeg of was mijn urine nog niet geconcentreerd genoeg. Ongesteld worden vond ik confronterender. Dan was het definitief niet gelukt.” 

Dubbel gevoel

Ondertussen bladert Wietske door het fotoboek. Ze leest een bericht voor dat ze in september 2020 naar Franka stuurde: “Ik hoop echt dat jij eerst zwanger wordt en ik vlak daarna. Dat is het beste”. Het beschrijft precies waar ze lang mee worstelde. Wietske: “De omgekeerde situatie zou moeilijk zijn geweest. Franka wilde al zo lang moeder worden, het was voor haar een stuk zwaarder. Bij elke negatieve test voelde ik teleurstelling, maar  ook een soort opluchting. Dan hoefde ik mijn zus tenminste niet te vertellen dat ik zwanger was. Dat leek me enorm pijnlijk. Natuurlijk was ik verdrietig dat het bij ons niet lukte, maar zolang Franka nog niet zwanger was, vond ik het oké.”
Voor Franka, die inmiddels twee keer per dag een hormooninjectie moest zetten, was het inderdaad een heftige periode. Franka: “Het duurde twee jaar voordat ik zwanger was. Nu denk ik: wat is nou twee jaar op een mensenleven? Maar het voelde een stuk langer. Straks duurt het nóg twee jaar. Hoe houd ik dat vol? Ondertussen werd de angst dat het nooit meer zou lukken steeds groter. Zwanger worden had veel impact op mijn leven, ik was met weinig anders bezig.”

Trillen, gillen, huilen

Een week zat er tussen de positieve zwangerschapstesten van Franka en Wietske. Franka: “Soms denk ik: het is te toevallig, dit had gewoon zo moeten zijn. Maar tegelijkertijd vind ik dat pijnlijk voor de mensen bij wie het niet meteen of misschien wel nooit lukt. En de periode waarin ik me zo rot voelde, had dat ook zo moeten zijn? Dus ja, het klinkt mooi, maar alleen als het positief uitpakt.”
En dat deed het. Als Franka op Goede Vrijdag voor de zoveelste keer test, heeft ze er weinig vertrouwen in. “Een dag eerder was de uitslag hartstikke negatief, maar ik moest testen. Als ik zwanger bleek te zijn, had ik medicijnen nodig om te zorgen dat het embryo goed in de baarmoederwand bleef zitten. En de apotheek was het paasweekend dicht.
Zonder de uitslag af te wachten, liep ik de badkamer weer uit. Ik was toch niet zwanger. Plotseling zei Dylan: ‘Frank, volgens mij zie ik iets gebeuren’. Wat een stomme grap, dacht ik nog, terwijl hij dat nooit zou doen. Samen keken we naar de test en inderdaad verschenen er twee streepjes. We trilden, gilden en huilden. Ongelofelijk! Acht uur ’s ochtends of niet: ik moest het meteen aan Wietske vertellen.” Wietske: “Ik lag nog in bed toen Franka de trap op stormde. Ik wist dat ze ging testen, dus ik vroeg meteen of ze zwanger was. Ze dook bovenop me en liet een stuk of drie zwangerschapstesten zien. Daarna hebben we gehuild, met onze mannen erbij. Ik was zo blij voor ze. Het gaf me ook rust, want ik wist: als ik nu zwanger raak, zullen zij oprecht blij voor ons zijn. Ik hoopte dat het niet lang meer duurde, want dan zou ik het moeilijk krijgen.”

Tweede verrassing

En geloof het of niet: zeven dagen later, op vrijdagochtend, in de badkamer – het leek wel een déjà-vu – hadden ook Wietske en haar man Maikel een positieve zwangerschapstest in handen. Wietske: “Ik was eigenlijk niet van plan om te testen. Sterker nog, ik had net een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Maar omdat mijn lichaamstemperatuur in die week overeenkwam met iemand die zwanger is, moedigde Franka me aan. Doe niet zo raar, dacht ik. Nu zij zwanger is, denk je ineens dat het bij jou ook gelukt is, dat is te mooi om waar te zijn. Maar ik liet me toch overhalen. Na een stuk of vijf testen, die steeds een donkerder streepje lieten zien, drong het tot me door: ik ben zwanger. Maikel en ik kusten elkaar van blijdschap, maar konden het niet geloven. ‘Ik moet naar Frank’, zei ik meteen. Niet veel later zaten we opnieuw met z’n vieren te huilen. ‘Echt bizar’, bleven we maar zeggen. ‘Echt bizar dit.’”
Nadat Franka haar eerste echo met de familie deelde, kwam de tweede verrassing: Wietske was óók zwanger. En dat maakten de zussen op een bijzondere manier bekend. Franka: “We gaven een doos met daarop ‘double trouble’, waarop mijn schoonzus riep: ‘Nee, een tweeling?!’ Pas na het openen viel het kwartje: er lagen twee rompertjes in met de tekst ‘baby Smits’ en ‘baby Van Vliet’, onze achternamen.”
Wietske: “Het eerste wat mijn moeder zei, was: ‘Ik wist het’. Toen ze even daarvoor iets voor Franka’s baby kocht, had ze het gevoel dat ze twee cadeaus moest kopen. Dat deed ze niet, maar het ging wel even door haar hoofd. En ze wist niet eens dat ik zwanger wilde worden. We hebben even overwogen om onze zwangerschap in één Facebook-bericht aan te kondigen, maar dat ging wel heel ver, haha. We hebben er ons eigen moment van gemaakt.”
Franka: “Na mijn bevalling voelde ik wel de behoefte om te vertellen dat mijn zusje ook moeder was geworden.”

Niet zomaar bezoek

Op 1 december 2021 beviel Franka van dochter Fae. Vijf dagen later kwam Lizzie, Wietskes dochter. Het was een intensieve week: terwijl Franka nog bijkwam van de bevalling begonnen bij Wietske de eerste weeën. Spraken ze elkaar niet, dan was een van de twee aan het bevallen, grapten ze. Op vrijdagochtend, toen Fae twee dagen oud was, kwam de hoogzwangere Wietske langs. Wietske: “Een halfuurtje maar. We mochten van de kraamhulp niet lang blijven, want Franka had rust nodig. Al snel na ons vertrek kreeg ik een bericht van Franka: ‘Jullie zijn toch geen bezoek! Doe niet zo gek’. En daar had ze gelijk in, het is gewoon mijn tweede huis. We zijn die avond nog teruggegaan en hebben uren gekletst, haha.”

Amper een week later waren de rollen omgedraaid en ging Franka bij Wietske op kraambezoek. Wietske: “Ze kwam twee dagen na mijn bevalling, maar dat voelde als drie weken. Bijna iedereen had Lizzie al gezien behalve zij, dat kón gewoon niet. Dus terwijl haar kraamhulp op Fae paste, kwam Franka even langs. Omdat ik lang moest herstellen – ik had extreme zwangerschapsmisselijkheid (HG) – duurde het nog tweeënhalve week voordat Lizzie en Fae elkaar voor het eerst zagen.”
Franka: “Dat was heel bijzonder. We zaten daar gewoon, mét onze dochters. Dat het ook nog twee meiden zijn, vind ik zo leuk. Ik kan wel zeggen van niet, maar het is gewoon een extra cadeau.” Wietske: “Ja, het zijn onze miniversies. Dat ik Franka voor het eerst als moeder zag en we elkaars dochter vasthielden, was een hoogtepunt. Ik herinner me nog de eerste keer dat jij Lizzie zag: je kwam mijn slaapkamer binnen en ik schoot meteen vol. Ook voor het eerst samen wandelen met de kinderwagen, zoiets simpels, was een speciaal moment.” Franka: “Net als tijdens onze zwangerschap bleven we toen maar herhalen: ‘Echt bizar dit.’”

Tekst: Maike Abma
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.