Drielingmoeder Sientje: ‘Ik zou willen dat ik wat verdriet kon overnemen’

25 juni 2020

Dikke tranen rollen over mijn wangen. Wat raakt het me toch elke keer weer. Via Instagram krijg ik een berichtje. Haar naam laat geen belletje rinkelen.

Ze schrijft dat ze lang getwijfeld heeft me iets te sturen. De eerste zinnen zeggen genoeg. Je kent elkaar niet en toch voelt het meteen vertrouwd. We hebben misschien vijf zinnen uitgewisseld, maar even heb ik het idee dat we elkaar al jaren kennen. Ouders die in hetzelfde schuitje hebben gezeten. De kleine wereld van de NICU van heel dichtbij hebben gezien.

Vol emoties

Tess en Janne waren al veilig thuis. Helaas moest Pip nog twee dikke weken blijven. Voor één nacht kreeg ze een buurmeisje. Kort raakte ik aan de praat met haar moeder. We hadden vaker blikken gewisseld maar nog nooit met elkaar gesproken. Haar tweeling was even gescheiden, net als onze meiden op dat moment. Je wisselt niet veel woorden en bent allebei moe en vol emoties. Veel woorden om elkaar te begrijpen heb je ook niet nodig. Twee dagen later mochten we met Pip naar huis. In tranen nam ik afscheid van alle lieve verpleegsters en zonder veel woorden ook van alle ouders en hun kanjers.

Kracht sturen

Veel van de ouders volg ik nog via social media. Ik geniet van de trotse momenten als ik zie dat hun zoon of dochter een mijlpaal heeft bereikt. Ook volg ik de mindere momenten en stuur ze kracht wanneer ze dat nodig hebben. Net zoals ze dat bij ons doen. Nee, ik spreek de meeste nooit in het dagelijkse leven, maar toch zijn ze voor mij speciaal.

Lees ook: ‘Het was een dag die begint en waarbij je denkt: wordt het zó’n dag’

Afscheid genomen

We hebben afscheid moeten nemen, lees ik in haar verhaal. Afscheid? Hoezo? Hoe kan dat nou? Boosheid, verdriet en ongeloof. Ik wil iets doen maar weet dat dat niet kan. Het liefst zou ik een knuffel gaan brengen, maar hoe raar zou dat zijn als twee onbekenden? Even besef ik weer ons grote geluk en beleef ik de laatste dagen opnieuw.

Het raakt me

Ze wilde me niet lastig vallen. Lastig vallen? Nooit! Ik zou willen dat ik wat verdriet kon overnemen. Bijna wil ik sorry zeggen voor alle overwinningen die we met Pip hebben behaald. Ik ben er stil van, en nog. Afscheid moeten nemen van je gedragen kindje zou verboden moeten worden. Van je kinderen blijven ze af. Sterkte is het enige zinnige wat ik kan bedenken… Het raakt me, ik draai me om in bed, geef Jos een dikke knuffel en val met de tranen nog op mijn wangen in slaap. Dikke kus aan alle kanjers daarboven. Jullie hebben hard gestreden maar de oneerlijke strijd niet mogen winnen.

Over Sientje

Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond vorig jaar met haar verhaal in Vriendin. Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip; zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen. Jos en Sientje zijn nooit gestopt met hopen en wensen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje. Lees ook de vorige blogs van Sientje.